Bölüm 5


-‘Ben Kore’den döndükten sonra, görmeyen gözümle ve sakat bacaðýmla köyün danasýný ve davarýmý daðda bayýrda güderken, yine güneþin kýzgýn sýcaðýnda uykum gelince aðacýn dibinde serinlenirken, vahamet bastý ve uykuya daldým. Yine rüyamý nedir bilemem, ayný kadýn yine subaþýnda bana su verdi. Melekler gibi güzel bir hanýmdý’

Der demez Adil Bey gökten daha çok gürlediði için yýldýrým ve þimþekler örtmenin altýnda çakmaya baþladý. Ortalýk buz keseceðine yangýn yerine dönmüþtü. Herkes kaçacaðý bir yeri arýyordu.
-Sen bana baksana sen benim hanýmý bir yerde görsen tanýr mýsýn söyle bakayým? Sonra senin adýn yok mu? Diye sormaktan ziyade yüksek sesle baðýrýyordu. Az daha kendini kontrol edemezse kaz cücüðü gibi boðazýna sarýlacaktý.

-’Adýmý daha söylememiþ miyim? Adým Mürze soyadým da Aksu. Sen bin tane kadýn getirsen ben onu tanýrým. Çünkü son rüyamda iki tanýmadýðým kiþi beni ona götürerek:

-‘Bu melek yüzlü hanýma iyi bak ve onut nerede olursa olsun bul. Senin ve ailenin rýzký artýk onun yanýnda. Sakýn unutma.’dediler. Bu rüyayý kaç kere gördüm. O gün bu günüdür dað tepe dolaþýp onu arýyorum.

-‘Peki, adýný kimin neyi olduðunu da söylediler mi?
- Yooo sadece yaþadýðý yeri ve evin yakýnýn da bir kaleyi gösterdiler.

-Nasýl bir yerdi’ diye sorunca

-‘ Sadece heybetli bir kale vardý. O yüzden çevrede ne kadar kale olan köyler varsa yýllardýr o köylere gidip o kalelere bakýp durdum. Narman’dan yola çýktým önüme hangi köy varsa uðradým. Kirþen kalesi, Pernek oðlan kalesi, Pernek kýz kalesi, Köroðlu kalesi, Sananis kalesi, Ýðdeli kalesi, Alatarla kalesi, Havdos kalesi, Sarýkýz kalesi, derken kaç yýldýr yollardayým. Yarý ömrümde bu yolda tükendi. Rüyamdaki kaleyi görmek için kaç eþek deðiþtirdim sayýsýný ben bile unuttum. Evden barktan haberim bile yok. Hiç biri o gördüðüm kaleye benzemiyordu. Altýmda eþeðimle iþi gücü býraktým senin hanýmý ve rýzkýmý bulmaya çalýþýyorum.’ Bütün konuþmalar karþýlýklý devam etmeye baþladý.

-Burayý nasýl buldun’.

-Bütün çevre köylerdeki kalelere baktým. Yok, oðlu yok. Rüyamdaki kaleyi ve senin hanýmý bulmayýnca çok aðladým.
-‘Hey rabbim beni ateþlere attýn, sonra yeniden can verdin. O cananý bulmama neden yardým etmiyorsun O kadar mý yüz çevirdin benden’ diye gece gündüz gözyaþý döktüm.
Sonra en son gördüðüm rüyamda bu daðlarý ve uzaktaki kaleyi görünce yine yola koyuldum. Kaç gündür yoldayým. Uðradýðým köylerde kaleyi tarif edince bu bölgeyi tarif ettiler. Doðru adreste olduðumu anladým. Zaten buraya gelince ilk iþim yeri tanýmak oldu. Aradýðým yer burasýdýr.’
Yaðmurun getirdiði yabancý Mürze Efendi bütün gün konuþmaktan ve kendini anlatmak için çok mücadele etmekten yorulmuþtu. Son isteðine nokta koyar gibi ardýndan deyiþe baþladý:

Vay desinler ateþim yok közüm yok
Dahi yâre yalvaracak yüzüm yok,
Yokladým kendimi bir kem sözüm yok
Yara þekva etmiþ ruzigar beni.

-‘ Aman aðam ben zavallý bir garip gaziyim. Senin hanýmla hiçbir iþim olmaz. Son gördüðüm rüyamda onu bana benim bacým olarak tanýttýlar. Onu bulmazsan sana ahrette cennet haramdýr dediler. Þimdi onu bulmak için kaç yýl oldu saymadým yollardayým. Buraya kadar geldim. Bacýmýn elini öpeceðim. Beni ona götür’ diye yine çocuklar gibi aðlamaya baþladý.

Çok þükür Mürze efendi son dörtlü ile meramýný anlatýnca örtmenin altýnda ki herkesin yüreði ferahladý ve herkes derin bir nefes aldý. Taþlar azda olsa yerine oturmuþtu,

Ya Sümmani’ye rüyasýnda erenlerin dedikleri gibi:

_’Gülperi senin maþukandýr’ gibi Mürze efendiye

-Bu beyin karýsý senin maþukandýr deselerdi kim bilir neler olacaktý?


Adil beyin öfkesinden sadece kendi ailesinin kadýnlarý ve anasý dâhil korkarken, eþlerine söz geçiremeyen eþ dost bile:

_ ‘Sen gününü görürsün aðabeyimi seni söyleyeyim hele!’
Demeleri yeterliyken, bu yabancý ulu orta yerde milletin içinde karýsýna deyiþ okumaya gelmiþti. Bu olacak iþ miydi? Üstelik aradýðý haným, karýsý her yerdegezen biri olmadýðý gibi yýllardýr beraber yaþadýklarý çiftlidekilerle belirli bir disiplin içinde yaþayan biriydi. Kýzmayý öfkeyi bilmeyen, ama aðýrlýðý ve bir çift sözü ile çiftliði yürüten asil bir hanýmdý. Sesini bile doðru düzgün duyan olmamýþtý. Ne baþkasýyla nede bununla iþi olamazdý. Gel gör ki ortalýk karýþmýþtý. Sýra makbule hanýmý tanýmaya gelmiþti. Bu bilmece çözülmeliydi.

Çok asabi olmasýnýn yanýnda, çok sabýrlý olan Adil Bey, bütün tecrübelerine göre adamý elekten kalburdan geçirerek süzdü. Allahýn garibanýnýn bir gözü kör, kulaklarý da iyi duymuyordu. Üstündekiler yamalý ama temiz elbiselerdi.
Yinede: ‘Karýmý nereden tanýyordu ‘diye kafasý karýþmýþtý. Belki de bir sürü yalanlar uydurmuþtu? Diye düþünürken birden içindeki gerçek sakin, sevgi dolu kimliðine büründü. Bu kadar dil döken birine þans tanýmak gerekliydi’ .

Buradaki herkesin her þeyi bilme hakký vardý diye düþünmüþ olmalý ki birden bire ayaða kalktý ve baþýný havaya kaldýrýnca, evin bacasýna çiftlikteki çocuklarýn çiftlik arazisi çok aþaðýda diye , evin bacasýna aðýldan gübre alýp yaptýklarý bostana ektikleri karpuz ve kavun þivinden aþaðýya sarkan kavun ve karpuzu görünce güleceði geldi. Eliyle koparýp yaðmurun getirdiði yabancýnýn yani Mürze efendinin yanýna çöktü. Eliyle kesti ve paylaþtý. Herkes rahatlamýþtý.

Mürze dayý dedikleri yabancý örtmenin altýnda kendinden emin þekilde oturup çevrede konuþulanlarý yarým yamalak anlayarak dinlerken:

-Beni öldürseniz de ben bu hanenin ocaðýndan ayrýlmayacaðým’.

Sanki anasýný kavuþmak isteyen öksüz bir çocuktu. Çok duygusal bir an oldu. Çiftlikte yaþan hep oradaydýlar. Kadýnlar aðlamaya baþladý. Çocuklarda etkilenmiþ olmalýlar ki onlarda burunlarýný fýrt fýrt çekiyorlardý. Ortalýkta epeydir görülmeyen küçük çoban Kalo aðýlýn duvarýna dayanmýþ ve kim bilir yüzünü bile görmediði annesini mi hatýrladý, yoksa babasýný mý, yoksa adýný bile unutmak istediði doðduðu yeri mi hatýrladý ne, uzakta tek baþýna herkesten çok aðlýyordu.



-’Peki, öðleye sen bacým dediðin kadýný görsen tanýr mýsýn?’ Diyen Adil beye
- ‘Bir deðil bin kadýnýn arasýna koysan onu masum, çocuksu ve merhametli bakýþlarýndan tanýrým? Savaþ meydanýnda beni kurtaran oydu !’

O gece mola veren yaðmur yeniden yaðmaya baþladý. Kapýdaki koca koca kütükler yanarken gece çabuk sabah oldu. Artýk bacým dediði evin hanýmýyla karþýlaþmasý lazýmdý.