Keþke her þey  “Kahvenizi nasýl arzu ederdiniz” sorusuna verilebilecek cevap kadar sade olabilseydi.  Mutluluðun da kiþiye göre deðiþen damak tadý olabilir miydi acaba? Yoksa hayatýn tadý olmadýðý için mi lezzet alamýyordu.  Karar arifesi nasýl bir þeydi onu dahi  bilmiyordu.

 Hayat fincanýnda býraktýðý dudak payý umutlar,  köpük köpük dýþarýya taþmýþlardý. Týpký tükenen sabrý gibi.  Artýk kýrk yýl acý hatýr yerine dakikalýk da olsa huzur arýyordu.

 Gözü, tepsinin üzerindeki içi su dolu bardaða iliþti. Bir suya bir de kahvenin dibindeki telveye baktý.   Ýkisi arasýnda gidip gelen gözleri duvardaki  antika saate takýlýp kalmýþtý. “Ýlaç vaktim de gelmiþ” dedi  içinden.  

 Son zamanlarda üzerine garip bir yorgunluk çökmüþtü. Deðil dýþarda gezip tozmak, evin içinde bile dolaþmak istemiyordu. Lüzumlu olan her þeyi kendi ekseni etrafýnda toplamýþtý.  Can dostlarý olan romanlarý,  not defteri, kalemi, okuma gözlüðü ve ilaçlarýný bir kol mesafesi kadar yakýn tutuyordu kendine.  Elini  sehpanýn üzerindeki ilaç kutusuna uzattý ve usulca kapaðýný açtý.

 Avucunun ortasýna koyduðu sarý hapý, dilinin üzerine yerleþtirdi ve bir kaç yudum su yardýmýyla  yutuverdi.  Yüzünde tatsýz bir ifade vardý.   

 Gözleri, saatin olduðu duvarýn hemen karþýsýna yöneldi.   Dört duvar arasýnda yine dört kenarý olan bir çerçeve arasýna sýkýþýp kalmýþ siyah beyaz fotoðrafa baktý.   Suskun  kalan her resim gibi o da yýllar önce çakýldýðý yerde kýpýrdamadan öylece  duruyordu.      Her ikisinin de bakýþlarý yaþarken neyse yine oydu. Babasý; objektifleri dövüyor, annesi ise okþuyor gibiydi.

 Derin bir iç geçirdi. Kendisine hayat çerçevesini çizme özgürlüðü  hiç verilmemiþti.  Babasý, kenarlarý süslü, iþli, oymalý bir kalýp bulmuþ, o da bulunduðu kabýn ruhsuz þeklini almýþtý. Dýþ çevresi;  anne, baba ve eþinin  belirlediði ölçü kadardý. Aþk ve sevgi ise yüreðine çakýlan çerçevenin hep dýþýnda kalmýþtý.   Oysa düþlerinde sade ve mutlu bir hayatýn özlemi vardý. Maddi imkanlarýn gücü mutluluðu satýn almaya yetmiyordu. 

 Ýlerleyen yýllarda babasýnýn zoruyla evlendiði eþi, kendinden çok genç bir kadýnla iliþki kurmuþ ve Selda’yý terk etmiþti.  Beþ yýldýr, babadan kalma bu eski evde yapayalnýz  yaþýyordu. 

 Sehpanýn üzerindeki  can dostlarýndan baþka kimsesi kalmamýþtý.  Usulca eðildi ve  romanýna doðru elini uzattý. Kaldýðý yerden devam edebilmek için çerçevesi silinmiþ dünyasýnda metal çerçeveli gözlüðüne ihtiyacý vardý.  

 Aysel AKSÜMER