Yalnýz þimdilerde çok dertlisin biliyorum.  Koca bir yýl, kökünden beslendiðin aðacýnýn dalýndan birer birer ayrýlmak kolay mý!  Son yapraðýn da ruhunu hazana teslim ederken, bastýðým her kaldýrýmda nasýl da yaþam mücadelesi veriyorsun. Ne hazin ki hýþýr hýþýr eden sesini, içimin derinliklerinde bile iþitebiliyorum. 

 

“Acýlar paylaþtýkça çoðalýr” sözü sanki senin için yazýlmýþ. Her aðaç, yaprak yaprak aðlarken  baþýndan eteklerine kadar inen sarý bir duvaða bürünmüþ gibiydi tabiat.   Ama kâh rüzgâr rahat vermedi; uçurdu, kâh aceleci insanlar üstünden ezerek geçti. Seni toplamaktan usanan çöpçüler çýrýlçýplak kalmana sevindiler mi ne! Belki  onlar da üzüldüler ama belli etmediler kim bilir. 

 

Buruklaþma be Eylül! Bu halinle de güzelsin. Bu gözler, senin yemyeþil halini de iyi bilir, çiçekli halini de.  Sararsan da, solsan da yine sevecek kalpler seni. 

 

Sen yeter ki tasalanma. Gün olur devran döner, yüzün yine eskisi gibi güler. Unutma Eylül, daha yaþayacaklarýmýz var. Seninle beraber döküleceðiz sokaklara ve beraber üþüyeceðiz. Ellerimiz ve umutlarýmýz ceplerimizde iken daha ne kara kýþlar atlatýp, rengârenk güller dikeceðiz mis kokulu ilkbaharlara. 

 

Hadi hazan utanma! Rahatlatacaksa eðer seni, hiç çekinmeden yaðdýr üzerime biriktirdiðin yaðmur bulutlarýný. Varsýn güneþ erken batsýn, ömrümüz dakika dakika kýsalsýn. Yüreðimde öyle bir güneþ besliyorum ki sana da yeter bana da. Hüznü, el birliðiyle kýþ uykusuna yatýrmaya ve mutluluða birlikte uyanmaya ne dersin!

 

Aysel AKSÜMER