Eklenme Tarihi : 17.08.2011
Okunma Say�s� : 1680
Yorum Say�s� : 4

Burnumuzdaki S�m�kle Anadoluyuz

Zor olanlardand�k biz.
Gen�li�i de gelece�i de �etrefilli di�er insanlar kadar…
Akranlar�m�z gibi bir elimizde i�ki, di�er elimizde telefon yoktu belki;
Belki de kumbaram�zda duran onca kont�rleri bir kez olsun sms yapmad�k.
Mesajda atmad�k “Slm” yazanlara… Ama dost canl�s�yd�k.
Dostumuzun en ufak bir mesaj�na dahi heyecanlanan,
Yard�m iste�ine hemen cevap veren birisiydik.

Sevmezdik d�nekleri, seni aptal yerine koyanlar�…
��nk� biz yalans�z bir d�nyada fidan vermi� bir a�a� gibiydik.
Ne sonradan iyi meyve versin diye k�k�nden kesilendik;
ne de a��lanmak i�i ba�ka bir a�ac�n dal� eklendi �zerimize…

Tek bildi�imiz evimizin �n�ndeki yemye�il arazide yapt�klar�m�zd�.
K�h kumdan kale yapard�k.
Akranlar�m�n tersine �eliksiz, betonsuz ve sa�lam temelleri olmayan.
En ufak bir ya�murda y�k�laca��n� bilsekte sebatla devam ederdi in�aam�z.
Biliyorduk sa�lam temeller �zerine y�kselmeyen binalar�n yaprak k�m�ldatmayan saba r�zg�r�nda bile ��kece�ini!
Bile bile yapmak belki i�imize geliyordu; y�k�ld��n� g�rmeye dayanamasak da;
Ama onun y�k�ld��n� g�rmek; ger�eklerle erkende kar��la�mak;
bizim i�in yalans�z bir hayat gibiydi.
Odan�n i�inde r�zg�rs�z bir kandil…
Ne kadar da muhte�emdi oysa…
K�h g�rleyecek, k�h dimdik olup tavana yakla�maya �al��acak.
Belki o kadar m�kemmel olmayacakt� hayat�m�z;
ama b�yle tasarlamaktan ne kaybedecektik ki?!

Ufakken tahtadan oyma oyuncaklar s�sledi �nce hayat�m�z�,
Aksakall� dedelerimizin g�z nurlar�yd� onlar…
ard�ndan plastiklerin a��r ve kekremsi kokusu ili�ti bedenimize…
Oysa ne g�zeldi �izgilerle dolu ve bir ka� �iviyle tutturulmu�;
kavak a�ac�ndan tekerlekler….
Plastik geldi, ard�ndan demir girdi hayat�m�za…
Sanki evin �n�ne yapt��m�z kumdan kalelerin �zerine d��m�� gibiydi;
kalenin eri�ilmez surlar�n� ve saray�n� y�km��t�k;
Yerini sadelikle bezedi�imiz yollar alm��t�.
�hti�amdan yoksun, g�steri�ten olduk�a uzak…
Ard�ndan arabalar� s�rmeye koyulduk;
y�kt��m�z kalelerin �zerine in�aa etti�imiz yollarda…
Birde uzunca bir �erit yapt�k hayat�m�za yerle�tirdi�imiz ilk yasakla birlikte!
Yan�mdakiler k�h trafik polisi olurlard�; k�h vin�…
En ufak bir hatada �sl�� alard� bir �nceki g�n yapt�� kale duvar�na inatla…
Yasak��l�k girmi�ti bir kere hayat�m�za, kurtulmak ne m�mk�n, uygulamak elzemken!
Ge� kar��ma derdi, ta�tan yapt��m�z paralar� g�stererek,
“�� ta� vermezsen ge�irmem seni bu yoldan,” kafan� k�rar�m dercesine…
��te buydu paran�n hayat�m�za giri�i…
Kalelerin ��k��… ve bir daha yerine gelmeyi�i…

Daha sonra b�y�d�k…
Sefadan bir anda cefaya d�nen hayatla �a�k�nd� zihnimiz.
Erken girdik hayat�n ceremesine,
ve erken ya�land�k y�z�m�zdeki sivilcelerle…
Elimizde orakla k�h yonca bi�tik; k�h kara saban�n �n�ne d��t�k…
Filmlerdeki gibibir �ift �k�z�m�z yoktu; ama bir �k�z�n yan�na bir e�te biz oluverirdik!
Ne kaybederdik ki?
Yan�m�z sahte arkada�larla �r�l� de�ildi, ne dalga ge�ecek kimsemiz vard�,
Ne o espirileriyle s�cac�k hayat�m�z� so�utacak birisi…

Bazen sorard�k Sar�k�za, “Yoruldun mu?” diye…
E�er dile gelip de “Yoruldum” dese, onu k��eye �ekecektik ba�lamak niyetiyle…
Bazen ketumduk. Sanki elimizdeki ta�tan paralar y�re�imizdeymi� gibi sinirleniverirdik;
Ama �o�u zaman yufka y�rekliydik; �zerine yollar yapt��m�z kaleden tozlar�n zuhur etmesiyle….

K�r bir kedi g�rd�k m� veya toparlayan bir enik;
Sahtelikten uzak g�nl�m�z elvermezdi onu d��ar�da koymaya…
Sanki hayat�m�z�n bir par�as�ym��as�na, “Minno�” demez; “Karaba�” deyiverirdik ad�na.
Onlar bizim �amaro�lan�m�z da de�illerdi; �amatam�zda.
Dostumuzdu, halda��m�zd�, yolda��m�zd�.
�yle bir al��t�r�rd�k ki yan�m�za,
yan�m�zdaki insanlar� bile k�skand�racak sevgiye b�r�n�verirlerdi az�c�k ya�amlar�…

�st�m�zde kutusundan yeni ��km�� g�mlekler yoktu ama;
s�rt�m�zda yamadan da olsa g�r�nmeyen b�y�k bir sevgi vard�.
Pantolonun darl��n�; geni��e �alvarlar�m�z al�rd�;
G�nl�m�zdeki sevgi kadar…
Ayakkab�lar�m�z her ne kadar taze boyal� olmasa da;
Kimseye nasip olmayacak toprak boyas�yla kapl�yd� da…
�dem baba derdik, dillerine yak��mayan Hz. Adem’in yan� s�ra,
Havva Ana derdik, baz�lar�n�n anmamas�na ra�men…

��nk� �nsan’d� topraktan gelen ve yine �nsan’d� topra�� d��layan…
Ve yine… Betonlar� hayat�na sokup onun alt�nda kalan,
Topra��n bereketine kar��l�k �eli�in so�uklu�uyla hayat�n� �ren…

�demdi bir ismimiz, Hasand� di�er ad�m�z…
En �nemlisi KARDE�T�K hepimiz…
Burnunun k��esindeki s�m�� kabullenen,
A�z�n�n kenar�ndaki toprakla filizlenen…
Yapt�� kaleleri, y�kan,
Bir yola tercih eden…

CAH�L diye adland�rd�lar, Y�ZKARASI dediler,
Ama biz olmasak onlar birer H��tiler.

Sevgi ve sayg�lar�mla... * B�y�klerimden ve g�rd�klerimden al�nt�lanm��t�r. Bize b�yle ya�amak nasip olmad� // Ama bir zamanlar akranlar�m�n b�yle ya�ad��n� bu sa�ma ve bat�yla asimile olmu� nesle hat�rlatmak en b�y�k mutlulu�um olacakt�r.

Sitedeki

�nceki Yaz�s� Sonraki Yaz�s�

Yazar�n

�nceki Yaz�s� Sonraki Yaz�s�

( Burnumuzdaki S�m�kle Anadoluyuz ba�l�kl� yaz� Galip Argun taraf�ndan 17.08.2011 tarihinde sitemize eklenmi�tir. Sitemizde yay�nlanan eserlerin hukuki sorumlulu�u , kullan�lan materyaller ve yaz�n�n i�eri�i yazarlar�na aittir.�zin al�nmadan kaynak g�sterilse bile sayfam�zdaki eserler ba�ka yerde yay�nlanamaz. Eserlerin izin al�nmadan kopyalanmas� ve kullan�lmas� 5846 say�l� Fikir ve Sanat Eserleri Yasas�na g�re su�tur. )
Okudu�unuz Yaz�n�n Site Kurallar�n� �hlal Etti�ini D��n�yorsan�z, Site Y�netimine Bildirmek ��in T�klay�n�z.