Ýman etmek insan hayatýnýn en önemli konusudur; inanan insan, hem dünyada hem ahirette mutlu ve huzur dolu bir yaþam sürer. Ýman eden insanlarýn, Allah’a karþý duyduklarý sevgi, baðlýlýk ve kadere olan teslimiyetleri, onlarý huzursuz edebilecek her türlü nedeni ortadan kaldýrýr. Çünkü inanan insan için yaþamý boyunca ’kötü’ olarak nitelendirebileceði hiçbir þey yoktur. Allah’ýn, zahiren ’þer’ gibi görünen her þeyi, kendisi için ’hayra’ dönüþtüreceðini çok iyi bilmektedir. Bu da, müminin her zaman imani bir coþkuya sahip olmasýný saðlar. Herkesin karamsar olduðu ortamlarda bile, onu üzecek herhangi bir neden mevcut olmadýðýndan, neþesinden hiçbir þey kaybetmez.

Allah’a inanan, O’na dua eden ve güvenen insanlarýn, diðer insanlardan hem ruhsal hem de fiziksel olarak daha saðlýklý olmalarýnýn nedeni, yaratýlýþlarýna uygun davranmalarýdýr. Ýnsanýn yaratýlýþýna aykýrý olan felsefe ve sistemler ise, insanlara hep acý, hüzün, sýkýntý ve bunalým getirmektedir.

Ýman etmeyen insanlar, ne kadar gayret etseler de, imani bir neþeye sahip olamadýklarýndan, hiçbir zaman gerçek mutluluðu yaþayamazlar. Çok isteseler bile, bir türlü samimi ve içten bir neþe ile hareket etmeyi baþaramazlar. Çünkü mutluluk hissini insan ruhuna hissettiren Allah’týr ve sadece iman eden kullarýna bu hissi verir. Ýmanýn kendilerine getireceði huzurdan uzak kalan insanlar gerçek anlamda rahat olamaz, karþýlarýndaki insanlara da rahatsýzlýk verirler. Çevrelerine ’hikmetle bakan bir iç göz’leri yoktur, o nedenle olaylarý sadece zahiri yönden deðerlendirebilirler. Batýnýný görmemeleri, onlarý Allah’a iman etmekten alýkoyar. Kýsacasý; sadece bakarlar, görmezler. Allah’a samimi bir þekilde iman ederek kazanacaklarý mutluluðu, akýlsýzlýklarý yüzünden kaybedip mutsuz bir yaþam sürerler.

Ýnanan insanlara ise Allah, O’nu veli ve dost edinmelerinin ve hoþnutluðunu gözetmelerinin karþýlýðýnda, bir nimet olarak manevi bir güç verir. Bu güç onlarý Allah’ýn rýzasýný daha çok kazanmak için çalýþmaya ve ’Allah’a yaklaþmak için vesile aramaya’ yöneltir. Zorluk anlarýnda sabretmelerini de kolaylaþtýrýr. Allah onlarýn kalplerine ’sabýr ve kararlýlýðý raptetmiþtir’. Gösterdikleri çaba, onlarýn her geçen gün cennet ehlinin ahlakýna biraz daha yakýnlaþmalarýný saðlar. Salih amellerde bulunmanýn verdiði mutluluk, baþka salih amellerde bulunma isteði oluþturur. Göstermiþ olduklarý bu çaba ne kadar çok olursa olsun, bundan dolayý bir yorgunluða kapýlmazlar. Allah, cennette vereceklerine bir sýnýr koymayacaktýr, nimetleri sonsuzdur. Ýman eden insanlar da yaptýklarý salih amellere bir sýnýr koymazlar, Allah’ýn rýzasýnýn en çoðunu ararlar. Karþýlýðýnda da Allah’ýn rahmetini ve cennetini kazanmayý umarlar.

Allah’ýn emirlerine uyan ve Allah’ýn rýzasýný kazanabilmek için durmaksýzýn çalýþan müminler, hem dünyada hem de ahirette mutlu bir yaþam sürerler. Allah, iman edenlerin dünya ve ahiret mutluluðuyla müjdelendiðini Kuran’da birçok ayette bildirir:
Müjde, dünya hayatýnda ve ahirette onlarýndýr. Allah’ýn sözleri için deðiþiklik yoktur. Ýþte büyük ’kurtuluþ ve mutluluk’ budur. ( Yunus Suresi, 64)
Böylece iman edip salih amellerde bulunanlar; artýk onlar ’bir cennet bahçesinde’ ’sevinç içinde aðýrlanýrlar’. (Rum Suresi,15)

Ýman etmeyen insanlar ise, mutsuzluklarýný itiraf etmekten kaçýnýr ve bu durumun çeþitli sebepleri olduðunu ileri sürerler. Onlarý mutsuz eden ve ‘tesadüfen’ kendilerine gelip çattýðýný düþündükleri herþey, aslýnda Allah’ýn onlar için yarattýðý imtihanlardýr. Yaþadýklarý zorluklarý, Rabbimiz’in bir hikmet üzerine kendilerine verdiðinin þuurunda olmadýklarý için, hoþlarýna gitmeyen olaylar onlarý üzüp, mutsuzlaþtýrýr. Allah, Kendisine iman etmeyen, dolayýsýyla akýl erdiremeyen bu insanlarýn üzerine bir ’pislik’ çökerteceðini bildirir:

Allah’ýn izni olmaksýzýn, hiç kimse için iman etme (imkaný) yoktur. O, akýl erdiremeyenlerin üzerine iðrenç bir pislik kýlar. (Yunus Suresi, 100)

Ýnkar edenler ile müminler arasýndaki bu fark dünyada olduðu gibi ahiret gününde de ortaya çýkacaktýr. Allah bu durumu Kur’an’da birçok ayetle haber verir:

O gün yüzler ýþýl ýþýl parlar.
Rablerine bakýp-durur.
O gün, öyle yüzler vardýr ki kararmýþ-ekþimiþtir.
Kendisine, beli büken iþlerin yapýlacaðýný anlamaktadýr. (Kýyamet Suresi, 22...25)

O gün, öyle yüzler vardýr ki apaydýnlýktýr;
Güler ve sevinç içindedir.
Ve o gün, öyle yüzler vardýr ki üzerini toz bürümüþtür.
Bir karartý sarýp-kaplamýþtýr.
Ýþte onlar da, kafir, facir olanlardýr. (Abese Suresi 38...42)