çokçası,
umudu bir kenara koyup,
yüzünü karanlığına dönsün
ve
gitsin diye,
kimbilir onlarca yıldır hiç işimin düşmediği
tren garlarından bile yolculamışlığım var elbet
aşk denileni ama,
gerçek denen gözlerin altından başlayıp
ve belki sabaha yalnız da olsa uyanmamak olunca
- ki korku asla ölüm değil -
yazıyor insan işte,
yazıyor bir mavi düşü yeniden canlandırmak umuduyla
ve belki
sen ve benden başlasın diye yarın
dünya...
/ bundan en güzel şarkılarımızdan biri değil mi
Lavinya... /
şiirle yara sarmışlığımı bilirim
ve sonra kıyısına gömüldüğümü de elbet,
zaman denilenden doğru yaratamadığımdan
ama,
utanmayı da öğrenemedim ki ben
o trenlerin taş duvarlara gömüldü sandıkları
bedenden
fışkırmışlıklarımla...
kulağım duyacak diye
- korkudan -
içimden ne çok şarkılar söylüyorum, bilsen.
bilsen sen bile korkardın
gözünün değdiği her aynada kendini terk etmişlikten.
adın ve yurdunu gizle.
ki,
söbelenmeyesin
buncası boşa geçmişlikten sonra,
hayata...
çünkü !
adı ve yurdu aynı kaldıkça insan
- öğrenmişsindir -
yetmeyecektir
son istilacıya...
(
Sahipsiz Şiirlerden başlıklı yazı
HimmetAYGÜT tarafından
21.03.2013 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
