Zamanýn eskitemediði demlerden bir dem

Vakit akþam mekansa gözlerin

Bir varmýþ bir yokmuþ

Masal misali,

Cümlenin sonunda bir nokta devamýnda iki yoldaþ ve bir ünlem.

Noktalar koyuyorum isminin sonuna,

Uzun uzun, soluk soluða susuyorum.

Baka baka ardýma,

Döne döne özüme,

Özüm, senden gidiyorum.

Vakit akþam ve mekan gözlerin…!

Göz bebeklerin bana cennet, pýnarlarýn zemzem,

Ak, ak ve akýt temizlensin niyetim,

Niyetim avuçlarda bir kor,

Niyetim, baþ aþaðý düþüyor,

Sen gel dersen duramam,

Sus…

Bað bozumu ömrüm sana gül deremem,

Göz bebeklerinden geçtim dün gece,

Aydýnlýk olsa da vakit ben göremem.

Ölüm gibi bir þey bu ansýzýn ve her daim erken,

Gece koymuyor Azrail beni,

Ruhum ruhundan bölünürken…!

Paslý bir hançer olsa gerek þu sözlerin,

Kanasýn diye özüm, kýrýlsýn diye takatim, düþsün diye yerlere sevdam.

Ve diller, dillere destan,

Göz bebeklerinden geçtim dün gece vererek ömrüne gözlerimi,

Önüm arkam saðým solum sen.

Zamanýn eskitemediði demlerden bir dem,

Vakit akþam mekansa gözlerin… !