Anneler çilekeþi ömrümüzün… Kahýr çekeni, eziyet ve cefa adýna yüreði ev sahibi olaný dünyamýzýn. Anne bir kutsal sözcük, bir aziz mana, bir umman yürek…

            Cennet annelerin ayaklarý altýndadýr ama bizler o ayaklarý bir gün dahi baþ tacý yapýp taþýyamýyoruz bugün. Belki sadece tabuta girdiðinde kollarýmýzýn üzerinde taþýyacaðýz annemizin nazik bedenini. O zaman da çok geç olacak. Çok geç olacak sarýlmamýz için, af dilememiz için. Onlarýn 24 saat dahi hizmetkârý olsak ömrümüzün sonuna deðin yine de haklarýný vermiþ sayýlmayýz. Onlarýn kul kölesi olsak dahi ve her an yanlarýnda dursak dahi yine de haklarýný tam olarak karþýlamýþ sayýlmayýz. Borçlu gideceðiz hep, onlara borçlu kalacaðýz hep.

Dokuz ay on gün bizlere ev sahipliði yapan bedeninde ve ondan sonra ömrünün ahirine deðin yüreðinde bizlere en görkemli koltuðu veren kadýn. Düþtüðümüzde bacaðý kanayan, aðladýðýmýzda gözleri yaþaran, güldüðümüzde kahkaha atan, acýktýðýmýzda acýkan kadýn. Onun þiirini kimse yazamaz, onun destanýný kimse anlatamaz. Onu kimse ifade edemez.

            Anne sihirli bir kelimedir, bizi bizden alýr sýcak ve mesut bir iklime sürükler. Ýçimiz ýsýnýr birden, duygularýmýz yeþerir, renk gelir tenimize. Daha bir soluklanýrýz, daha bir canlanýrýz daha bir havalanýrýz. Memlekete bahar gelmiþ gibidir annenin yanýnda durmak. Onun nefesi bir okþayýþtýr ruhlarýmýzý baþtanbaþa. Sözleri sihirli bir melodidir kulaðýmýzýn içinde akseden. Dokunuþu ipek bir kumaþa dokunmaktýr içinizi titretircesine.

            Ömrümüzün moral kaynaðý, güç deposu yüreðimizin, trafosu her þeyimizin. Karanlýkta kalýr ama sizi karanlýkta komaz. Aç kalýr ama aç komaz sizi, susuz kalýr ama susuz komaz sizi. Üþür ama üþütmez, ölür ama öldürtmez sizi. Öylesine fedakâr, öylesine cefakâr, öylesine hürmetkârdýr evladýna. Baþýnýz aðrýdýðýnda aspirin olur size, öksürdüðünüzde þurup olur, sinirlendiðinizde sakinleþtirici olur; Annesilin diye bir ilaçtýr O!  Her derdinize devadýr; yaranýza merhem, ateþinize ýslak mendil, soðuk algýnlýðýnýza sýcak bir çorba.

            Yýrtýk elbisenize yama, kabuk baðlamýþ yaranýza ipek bir el, kirli saçýnýza yumuþacýk bir þampuan, periþan duygunuza sokulacak bir liman… Daha nen olsun bu hayatta anne? Azrail geldiðinde dahi ömrünü sizin uðrunuza verecek kadar fedakâr. Bundan ötesi var mýdýr? Sevgiliniz mi ömrünü verecek size? Arkadaþýnýz mý? Baþkalarý mý?

            Bir anne hikâyesi, anne yüreðidir her ne de olsa!

            Gecenin ilerleyen bir saatinde bir anne telefon açar yavrusuna. Gecenin üçünde. Ve yavrusu hýrsla telefonu kaldýrýr, gecenin üçünde telefon mu olur diye! Bakar annesidir

“Hayýrdýr anne!”

“Yok, oðlum yok bir þey, sesini duyayým diye aradým.” der.

“Bu saatte ses mi duyulur, telefon mu olur anne?” der oðlu ve aðzýna geleni sayýp döker annesine. Bir anne düþünün ki yavrusu tarafýndan azarlansýn.

 “Bu saatte arayarak rahatsýz mý ettim evladým? Yavrum rahatsýz mý oldun?” der kadýn usulca. “Evet!” der çocuk “rahatsýz oldum.” Anne sesini içten gelen bir duygu ritmiyle þöyle tamama erdirir: “Oðlum sende bundan 25 sene evvel bu saatlerde beni rahatsýz etmiþtin. Doðum günün kutlu olsun.”

            Bu yazý bir anne hikâyesi yazýsýdýr. Lütfen yanýnýzdaysa sarýlýn hemen uzaðýnýzda ise koþun yanýna. Mesafeler ne olursa olsun aranýzda. Bir dakikalýðýna da olsa yok sayýn yaþadýðýnýz dünyayý. Varsayýn ki anneniz tek dünyanýzdýr yaþadýðýnýz. Tek ormanýnýz, tek okyanusunuz, tek gökyüzünüz.

Yok sayýn hastalýðýnýzý, hüznünüzü, yalnýzlýðýnýzý. Koþun annenize hemen; nerede olursa olsun. Uzakta, çok uzakta, hatta atta da dahi olsa…

Can YÜCEL’ÝN þiiri ile bitireyim bu yazýyý, buyurun lütfen:

           “ Nahide Haným söyledi yine          

            Neden babama yazmýþým da           

            Anama þiir döktürmemiþim          

            Kaç kere yazdým cebimden uçup gittiler          

            Ben on yedi yaþýnda beni yýkayan          

           Anneme þiir yazacak kadar þair deðilim”

            Anneleri anlatacak yazý da yazýlamaz, yok öyle bir yazar!