Bu sabah

Eğreti düşlerden

Küskün uyandım

Can evimde eksik bir dokunuşa

Düştü gözlerim

 

Toprağım bağrım kan/revan

İçimdeki cehennem uyandı

Can alıcı bir bakışa

Kurban ettik her şeyi

Suretine bürünürken sabahın güneşi

 

Duyguların sarkacında

Utandı kendinden rüzgâr

Ellerin üşüyünce

Kaçırdın parmaklarını

Sanma ki yazmazsan yaşıyor şiirler

Sanma ki yaşıyorum sensiz

 

Haram sabahların terennümüne

Arsızca düştü yüreğim

Gözlerim sevişirken

Ağlayan bulutla

Bir şemsiye tuttu yan taraftan sensizlik

Ah o yine  bildik  sızı

 

Sokak boyu taşlara yazılmış

İsimler takıldı gözlerime

İlanı aşk eden sözcüklerle

Temaşa ettik aşkı

İçimdeki senle kavgalar ettim sessizce

 

Özleminin cemreleri düştü

Gönlümde dinmeyen ağrılarına

Zaman sarkacında esir ettin

Adına aşk denilen

Karanlığın ışığında

Öl/me gel şimdi

Vuslatı beklerken

 

El sallarken gidişinde

Rızasız kavuşmalara

Kılıflar giydiriyor sözlerin

Ben her defasında yıkılan virane

Öldürüyor beni kelimelerin

 

Soruyorum kendime

Ölmez aşkının sözcüsü ilan edip kendimi

Vuslat ne yana düşer sevgili

 

Köşeyi döndüğümde

Köşedeki dilenci

“Allah rızası için ” dedi

Allah deyince

Kirletti içimdeki seni…

 

Âdem Efiloğlu

Not:

Gözlerimde yakamoz olup da çarpıyorsun
Her biri gözyaşımla yunuyorlar süveyda
Her yıldız kayışında sanki göz kırpıyorsun
Âdemin yüreğinde yanıyorlar süveyda