Ben masum ve yalnýz
Hiçbir þeyden habersiz yavru
Hissederken yüreðinde bir sevgi
Depreme uðrayan iliþkinizden
Umudu söndü gözlerimin
Ve aðlayan kalbimin elinden tutarak
Ayrýlýverdim sizlerden
Sokaklar ve karanlýk arkadaþým oldu
Vicdanýnýza selam söyleyin
Ölürsem bir gün yalnýz ve çaresiz
“Anne babalarýn çocuklarýna gösterebileceði en büyük sevgi, onlarla kuracaðý arkadaþlýktýr.” Henry Ward Beecher
Yaþamýn kýyýsýnda sessiz sedasýz büyümeye çalýþan çocuklarýn en çok muhtaç olduklarý hayati unsur sevgidir. Sevgiden mahrumlaþtýrýlan çocuklar kýyýya vurmuþ balýklar gibi titrek ve ürkektir. Ellerinden tutacak, yaþamýn canlýlýðýný yüreklerinin derinliklerinde hissettirecek müþfik bir kalbin sesini duymak en büyük heyecanlarýdýr.
Bu noktada yetiþkinler olarak bizlere düþen önemli sorumluluklardan birisi, onlarý anlamaya ve onlarla empati kuracak bir duyarlýlýktýr. Belki de en basit ve en masrafsýz bir tebessümdür. Yanlýþlarýnda destek olacak bir pozitif yaklaþýmdýr. Ýnsanlarýn yanýlmadan olgunlaþmayacaðýnýn bilincinde olan bir yetiþkin, hatalara karþý asla asabi bir yüzle çýkmayacaktýr gencin karþýsýna.
Gençlerin acemi duygu sürücüsü olduðunun farkýna varmak, onlara rehberlik görevinde daha duyarlý bir yaklaþým sergilememizi saðlayacaktýr. Ancak burada önemle üzerinde durulmasý gereken bir baþka husus karþýmýza çýkmaktadýr. O da; gencin acemi duygu sürücüsü olduðunu anlamayacak derecede ehliyetsiz olan bireylerin anne baba olmasýdýr. Daha kendisi yetkin bir duygu sürücülüðünden yoksun olan bireylerin, gençlere rehberlik etmesini beklemek oldukça anlamsýzdýr.
En ufak bir anlaþmazlýkta birbirinin kalbini kýran, çocuklarýn yanýnda kavga eden, baþkalarýndan gördükleri rahatsýz edici yaklaþýmlarýn hýncýný evdekilerden çýkaran anne babalar çocuklarýn büyüklere olan güvenin kaybolmasýna neden olmaktadýr. Bunun sonucu8nda ise çocuklar evden kaçarak, kendilerini bekleyen sessiz tehlikelerden habersiz sokaðýn acýmasýz koynuna atýlýrlar.
Bu aþamada anne babalar köprü altlarýnda, sokak köþelerinde, mezarlýklarda tinerin, ballinin sýcaklýðýnda kendilerine yapay þefkat meleði arayan çocuklarý gördüklerinde bunlarýn sorumlusunu sakýn ola ki masum yavrular olduðunu düþünmesinler. Bunlarýn tek sorumlusu vardýr. O da; ekonomik, psikolojik, duygusal, kültürel açýdan anne baba olma yeterliliðine sahip olmayan, ancak anne babalýðý fizyolojik bir unsur olarak deðerlendiren yetiþkinlerdir. Ýþte aðlayan kalbinin sesini duyurmaya çalýþan bir gencin gözyaþlarý;
Madem beni doðumumda yalnýz býrakacaktýn bir karakolun veya caminin kenarýnda, ne diye getirdin bu acýmasýz dünyaya. Bak yalnýzým ve aðlýyorum, anne babalý çocuklarý görünce. Hatta kin, nefret duyuyor ve kýskanýyorum onlarý. Acýmasýzlýðým, okþayan bir elin olmayýþýndandýr saçlarýmý. Her çaldýðým ekmek, her tecavüze uðrayýþým sizin terk ediþinizin ve yalnýzlýða itiliþimin trajik týnýsýdýr. Üzgünüm, hem de çok, biliyor musun anne? Neye mi? Söyleyeyim. Gözlerinde yýldýzlarýn ýþýltýsýný gördüðüm nice sokak kelebeklerinin, bir gecenin ayazýnda, kalplerindeki sýcaklýðýn donuklaþarak, canavarlaþmalarýna üzülüyorum. Aslýnda ne temiz hisleri olan küçükler, büyüklerin ehliyetsiz duygularýnýn sonucunda trajik hayatýn figürleri olmakta.
Suçlu kim? Sokaðýn soðukluðuna mahkûm edilerek kalplerinde sevgi pýnarlarýnýn kurumasýna neden olunan masum yavrular mý, yoksa vicdanlarýnýn sigortasýný attýrarak, sevgiden yoksunlaþmanýn sonucunda çocuklarý yalnýzlýða ve sevgisizliðe mahkum edenler mi?
Çocuklar sevgiyle büyür yarýnlara. Sevginizi esirmeyin ve yalnýzlýða mahkûm etmeyin. Yüreklerinin sigortasýný attýranlar, geleceklerini karanlýða mahkûm eden kara cahillerin ta kendileridir.