NUR-U AÞK

Yürüdü altý vakitte dünya karanlýða,

Zuhur etti, üç karanlýktan, aydýnlýða.

Savruldu ateþ, çizdi evsafýný evrenin,

Süsledi dünyayý, semanýn Nur’u için.

Kahrolur hicabýndan, görmez gözü ýþýðýn,

Defnolmaz mý lisaný, nura gark olanýn.

Kabille baþladý hüsraný, toprak periþan,

Deðil miydi oðlu topraðýn, hani ayhan?

Yok, bir muteber Nur-u aþka olmasýn hasret,

Sim tende alamet, sim tende nurun hasret.

Bezensin gelinliði elvan elvan Leyla’nýn,

Kesti baþýný cellât zemheri ayýnýn.

Diz vurdu cemre, tebessüm etti de topraða,

Bir Nur-u aþk ki; beyzanýn kanatlarýnda.

Keskin bakýþýnla mý saçtýn nur-u aylayý?

Misk kokunla mý bezedin, gülün yurdunu?

Hangi yýldýz parlak ki; halesinden sesinin!

Feyiz olmaz mý imanýma, nam-ý ismin?

Kondursunlar elime yýldýzlarý, þöhreti;

Sanmasýnlar olur, aþkýn mübadelesi.

Haydi, dök o yaþlarýný, inle ey þelale!

Ermezsin, olsan da sel, aþkýn katresine.

Yuttu ýþýðý güneþ, tutsaðý zifirinin,

Görmez olur bu demde, yoksa aþk, gözlerin.

Ahirin âlimi bilmez, lâl olsun o diller,

Duymaz Âlim’i, Kâl-ü belâdan yetimler.

Arayýp uçsunlar gaypta, yazýlsýn tarihe,

Âlim mi ki bu kul; döner durur pervane.

Deli miyim, ne dönerim abdal mýyým dönen;

Ýliklerim secdeye terimi, cesetten

Ýstemem ömrünü Nabiðâ’ nýn, dinsin hasret,

Sulh etsem de Azrail’le, bitse husumet.

Beklemez mi sanýrsýn, Gülnihalim sarayda,

Seviyorsan baþýný koyma bu dünyada!

Elvin ELVÝNCE

2012