YANLARIMIZ

Bir yanýmýz “koy ver gitsin” diyordu, yaþa doya doya,

                                                    Bir yanýmýz tutsak ediyordu kendine, çarpa çarpa.

Ýki yanýmýzý da biliyordum, seviyordum iki yanýmýzý da.

Ama en çok, bu yandaydý yaramaz sözlerimiz,

En çok bu yanla seviþiyordu çünkü gözlerimiz.

Arzularýmýz bu yanda birleþiyordu mutluca.

Hatýrlarsan, bu yanýmýz katardý, kývrana kývrana,

Kýrmýzýnýn þehvetini, mavinin en derin kabýna.

Sonra öbür yanýmýz... Kaçamadýðýmýz yaðmurlarýndan…

Aðýrdý, güçlüydü öbür yanýmýz, bu yanlý sevdamýzdan.

Ve düþtük öbür yanýmýza, vazgeçerek zamanýmýzdan.

Bu yanlarýmýz var ya, çekiþen, ateþte kýlýç eriten,

Ýþte onlardý bu kor suyu, kar tanesine dönüþtüren.