EY ORUÇ TUT BÝZÝ

“Afrika’ya ilaç göndermeye karar vermiþtik;

Fakat hepsinin üzerinde TOK karnýna yazýyordu.”

Açlýk sorunu ciddi manada tehlike iþaretleri vermeye baþlayan Afrika’daki insanlar için bir þeyler yapmalý geride kalanlar. Ramazaný þerif onlarýn halini idrak edebilmemiz için çok ama çok önemli… Ne olursa olsun dini dili rengi bütün insanlýk onlarýn açlýðýný bastýrabilecek, yok edebilecek çözümler üretmelidir.

Bir tanka ayrýlan para ile kaç Afrikalý aç çocuk doyurulur? Bir savaþ uçaðýna ayrýlan para ile kaç Afrikalý çýplak çocuk giydirilir? Bir savaþ gemisine harcanan para ile kaç hasta Afrikalý çocuk iyileþtirilir?

Hesap ortada, ayan beyan insanlýk açlýkta…

Bir fitreni gönder Afrika’ya. Kaç midesi yaralýya fitil olsun. Bir iftarlýðýný gönder Afrika’ya. Kaç zamandýr aç olan bir yaþlýya soluk olsun. Bir sahurluðunu gönder Afrika’ya. Gözlerine renk gelsin bir kez bile olsa! Zekâtýný gönder Afrika’ya. Ýnsanlýk ölmemiþ densin. Sadakaný gönder Afrika’ya. Aç gönlün doysun. Gönder ki tok açýn halinden anlamýþ olsun.  Gönder ki akbabalar açlýktan ölmek üzere ola Afrikalý bir çocuðun bedenin baþýnda onu yemek için beklemesin.

Açlýðýn sömürüsü olmaz. Açlýðýn dalgasý olmaz. Açlýðýn Hristiyan’ý Müslüman’ý olmaz. Beyazý siyahý hiç olmaz.

Açlýk maddenin tesiri altýnda hükmedenlerin yaratmýþ olduðu bir dünyada, sömürünün hâkimiyet kurduðu ve ülkeleri bir vampir gibi emdiði bir yüzyýlda bütün insanlýðýn ayýbýdýr.

Oruç önemlidir; empati kurabilmek adýna… Onlarý daha iyi anlayabilmek adýna… Yüce rabbim açlýkla sýnamasýn toplumlarý, yoklukla test etmesin bir daha.

Yiðit Karan usulca yanaþtý yanýma. Mavi gözlerinde bir sevinç ve yüreðinde heyecanla “Baba” dedi “Bana oruç al ben de tutacaðým.” Dedi. Afrikalý bir çocuk geldi aklýma. Kara gözlerinde bembeyaz bir umut ve sözlerinde Abý Kevser hasretiyle “Baba bana ekmek al ben de ekmeði katýksýz yiyeceðim.” diyen. “Oruç alýnacak bir þey deðil!” dedim Yiðit Karan. Afrikalý çocuðun babasýný hayal ettim kara teninde bin bir yara, kýrýlacak bir dala benzeyen ellerinde bir çaresizlikle: “Ekmek öyle kolay alýnabilecek bir þey deðildir oðlum!” Kara gözlerinde kapkara bir hüzün, kocaman yüreðinde kocaman bir yokluk.

“Baba ben hiç oruç görmemiþim.” dedi Yiðit Karan saf ve masumane. Afrikalý çocuk geldi dile yine: “Baba ben hiç ekmek görmemiþim.” Diye. Bir çift mavi gözden bir çift kara göze bað kurdum hemen. Umut olsun istedim bu satýrlar, ýþýk olsun istedim, kapý açsýn ve pencere olsun diledim. Güldüm ve yanýtladým: “Oruç görülebilecek bir þey de deðildir.” Yiðit Karan. Afrikalý çocuðun babasý konuþtu hemen; sesi kýsýk, rengi soluk, kolu kanadý kýrýk: “Ekmeði ben bile görmedim çocuk sen nasýl göreceksin? ”diye.

Bir güzel aðladým halime. Açlýktan ölmek üzere olan çocuðu düþündüm ve ona ekmek bulamayan bir babayý.

               Bütün çocuklar Yiðit Karan’dýr. Açlýkla mücadele eden ve yaþama tutunmaya çalýþan her bir çocuk içimde derin hüzün yaralarý açmaktadýr. “Ekmek al!” diyen çocuðun feryadýný hisset! “Ekmeði ben görmedim sen nereden bileceksin çocuk?” diyen babanýn yüreðini gör!

Noktayý bir hikâyecikle koymak istiyorum.

Bir ailenin televizyonu bozulur ve tamirci çaðýrýrlar. Televizyonun içi açýldýðýnda bir sürü ekmek kýrýntýsý çýkar. Evin hanýmý, bunu evin küçük yaramaz kýzýnýn yaptýðýný hemen anlar fakat pek çok annenin yapacaðý gibi ona kýzmak onu cezalandýrmak yerine kýzýný karþýsýna alýr ve neden yaptýðýný sorar. Kýzýn cevabý karþýsýnda oradaki hiç kimse gözyaþlarýný tutamaz. Küçük kýz, televizyonda Afrika`daki aç çocuklarý gördükçe her gün kendi ekmeðinden ayýrýp televizyonun arkasýndaki deliklerden onlara ekmek kýrýntýsý atýyormuþ.

Ey oruç tut bizi!

Ey insanlýk anla bizi!