Sana ibret olarak ölüm yeter! Görmez misin beþ dakika önce yanýnda olup sonra öleni? Hastalýðý anlamaz mýsýn? Komayý; yoðun bakýmý, can yakýmý… Ambulans sirenlerini, feryatlarý figanlarý… Aðýtlarý, gözyaþlarýný bilmez misin?

Gözden akýp gitmez misin bir kýrpýmlýk?

Gönülden kayýp düþmez misin bir kayýmlýk?

Akýldan çýkýp bitmez misin bir unutumluk?

Doðayý takip etmez misin? Yemyeþildir sapsarý olur; capcanlýdýr kupkuru olur. Her nesnenin bir baþlangýcý var, her nesnenin bir bitimi de var ama!

“Allah rahmet eylesin.” derler ardýndan ya da “Allah’ýn rahmetine kavuþtu.” Biraz ölümün ürkütücülüðünü almak adýna güzel adlandýrmaya baþvurulur. “Darý bekaya göçtü ya da terki dünya eyledi” de derler. Yahut da “Hakkýn rahmetine kavuþtu, dünyaya gözlerini yumdu.” Biraz daha amiyane tabirle: “Mevt oldu, can verdi.” Argoyla da “Geberdi ya da tahtalýköyü boyladý.” gibi ölümcül ifadeler de kullanýlýr. Ama netice asla deðiþmez! Herkes ölür.

Hayattan kimse sað kurtulamaz. Kimse sonsuza deðin yaþayamaz. Yaþam hayal, ölüm gerçektir. Ömür rüyadýr, ölüm rüyadan uyanmaktýr.

Ey zenginlerin en zenginleri! Ey cep, makam, rütbe zenginleri… Kalp fakirleri, gönül yoksunlarý… Sözüm ilk sizedir bugün!

Ey çarkçýbaþýlarý, ihaleyi altýn tepside sunanlar, bal tutup parmaðýný yalayanlar! Ey makamlarýn en makam sevdalýsý! Ey rütbelerin en rütbelisi… Hiç ölmeyecekmiþ gibi yaþayan insanlar!

Kalp kýran, gönül incitenler! Hak yiyenler, haksýzlýk yapanlar, adam kayýranlar, ekmekle oynayanlar! Ekmek tuz hakkýný gasp edenler! Ýnsanlýðý linç edip paramparça eyleyenler! Size nasihat olarak ölüm yeter denmedi mi?

Akletmez misiniz bu dünyanýn her türlü cevahirinin ve saltanatýnýn sadece bir rüyadan ibaret olduðunu? Fikretmez misiniz ezilenlerin çoðunlukta olduðu ve sömürüldüðü bir dünyada hesabýn illa ki sorulacaðýný, defterlerin dürüleceðini? Ve hala haksýzlýklarý zikretmekten men eder misiniz yine kendinizi?

Ölüm geldiði vakit kapýya ne yapacaksýnýz? Ýþim mi var diyeceksiniz. Güle güle ölürüm bu cevabýnýza. Aþýðým mý diyeceksin? Zaten ölüsün ve ölüler konuþamaz deðil mi? Gencim mi diyeceksin? Genç olmanýzýn garantisi mi var? Ben yaþlanýnca ölürüm mü diye düþünüyorsunuz. Yarýna çýkmaya senediniz mi var? Zenginim mi diyeceksin? Kefenin cebi yoktur bilesiniz. Baþkaným mý diye tafralara mý giriyorsunuz? Tabutun içinde herkes eþittir.

Kýrdýðýnýz biri varsa helallik isteyin. Yarýn musallada imam efendi sorduðu vakit: “Hakkýnýzý helal ediyor musunuz?” diye “Bir evet ya da bir hayýr” ile uðurlanmayýn ve bu son þansýnýzý da heba etmeyin dilerim.

Gözünüz açýk gitmeyin. Yapabileceðiniz iþleri yapýn, tadabileceðiniz tatlarý tadýn! Yerine getirmeniz icap eden ibadetleri yerine getirin.

Borçlu gitmeyin. Küs gitmeyin. Zalim gitmeyin. Bencil gitmeyin, ot gitmeyin. Haksýz bir nam býrakarak terk etmeyin bu âlemi.

Ölüm haktýr bilin. Yok oluþ deðildir bunu da bilin.

Cehenneminiz de cennetiniz de burada yaptýklarýnýz ve ettiklerinizledir. Ateþiniz de gülünüz de bu dünyadandýr. Hangisini iyi beslerseniz o kazanacaktýr hesap günü. Kârlý bir yatýrým da olabilir bu yaþam zarar edeceðiniz bir yatýrým da!

Üstâd’ýn sözüyle bitirelim: “Cennet ucuz deðil cehennem dahi lüzumsuz deðil!”