Annem kokun rayiha toplanmıyor sıladan
Yine bayram gününün kıyılarında kaldım
Yıllarım ateş topu hoplanmıyor aladan
Gönlüm seni fısıldar düşüme canı saldım.
Annem diye koşarak makber başına geldim
Gurbetine varmadan! Felek eliyle kaptı
Boz engebe aşarak gözüm yaşına ildim
Kanadını vurmadan! Turna diliyle kaptı.
Annem malum olmuştur silmeden çektiklerim
Zülfü yare dokundun! Saran yanım değilsin
Berzah halin solmuştur bilmeden ektiklerim
Var mı ölüp dirilmek! Baran canım eğilsin
Annem dediğim zaman süzme ferdin katardın
Düş rüyama aniden Allah yetsin aradan
Gamzene güller konar hüzün derdin atardın
Sayısız duam dasın Rahmet etsin Yaradan.
Annem hesap sevapta Mevla’m yüzüne baksın
Ne boldu merhametin sevabın ruha aksın
Tesbihatta akışım rahat uyu (d)yerinde!
Seccadedir nakışım ç/ağlar kuyu derinde!
Baran; Yağmur.
1. yağmur. mevsim-i baran, yağmur mevsimi.
(I) 1. Yüksek, ulu. 2. Üzüm, meyve, ağaçlar ve bitkilerin irisi. 3. İri koç. 4. Güç, kuvvet. 5. Esmer.
Yağmur. Rahmet. (Osmanlıca’da yazılışı: bârân)