KEÞKE…

O akþam her günkünden daha yorgun bir halde eve dönen Hulusi Bey hâlâ iþyerinde yaptýðý fikri tartýþmanýn etkisindeydi. Mesai arkadaþý Okan Beyin sorduðu soruya cevap bulamamýþ olmasý adeta onu boðuyordu.  Doðru dürüst yemek bile yememiþti.

Eþi ve çocuklarý bile sýkýntýsýný anlamýþlar ama cesaret edip “ne oldu?” diyememiþlerdi. Eþi çok anlayýþlý bir kadýndý. Çocuklarý odalarýna derslerini yapmalarý için göndermiþti. Salonda adeta kitaplýðýn karþýsýndaki koltuðuna çakýlmýþ gibi hareketsiz oturan eþinin yanýna çayýný býrakmýþ, sonra o da çocuklara ders çalýþtýrmak bahanesi ile yan odaya geçmiþti.

Hulusi Bey çayýndan henüz bir yudum almýþtý ki birden ayaða kalktý ve kitaplýktan kalýnca bir kitabý aldý eline. Kitabýn içindekiler kýsmýný hýzlýca süzmeye baþladý. Hala iþ yerinde tartýþtýklarý konu ile ilgili þeyleri arýyordu. Sýkýntýsýný inþiraha tebdil edecek izahý bulabilir miydi acaba bu kitapta?

Kitaptaki “Ýnsan” maddesi dikkatini çekti. Baþladý yavaþ yavaþ okumaya. Ancak fazla devam edemedi. Zira bir sürü anlaþýlmaz biyolojik terimlerle dolu, sanki etten yapýlmýþ ruhsuz bir makine tarifi okur gibi hissetti kendini. Buradaki tariflerle kendi iç dünyasýný þöyle bir mukayese etti. Ýnsanýn içinde uçsuz bucaksýz bir dünya vardý. Hiç tatmin olmamýþtý bu kuru tariflerden. Onun aradýðý þeyler bunlar deðildi. Sayfalarý yýrtarcasýna çevirmeye baþladý.

“Ýnsanýn Yaratýlýþ Gayesi” baþlýklý bir yazý gözüne çarptý. Burada belki aradýðý izahlar olabilirdi. Hz. Âdem kýssasý ile baþlýyordu konu. Yaratýcýmýz Meleklere: “Muhakkak ben, yeryüzünde bir halife yaratacaðým” diye hitap ediyordu. Halife kelimesi Hülefayi Raþidin’i ve Osmanlý Sultanlarýný çaðrýþtýrmýþtý ona. Ama burada sanki farklý bir anlamda kullanýlmýþ gibiydi…

Kitabýn dipnotunda küçük harflerle verilen “Halife” tanýmýný baþladý okumaya…

“Halife; mülkiyeti kendisine emanet edilmiþ olan yeryüzünde, Allah’ýn iradesini temsil etmek, yeryüzünde O’nun buyruklarýný dinletecek, O’nun ilahi hükümranlýðýný gerçekleþtirmek görevini ifa edecek, bir vâris, bir vekil ve temsilci...”

Tekrar konuyu okumaya devam etti. Aynen þu cümleler yazýyordu: “Ne kadar da onurlu bir görevdi bu ve ne kadar da zor bir görev… Ne kutsi bir emanetti ki gerçekten, bu emanet; göklere, yere ve daðlara sunulmuþtu da onlar bunu yüklenmekten kaçýnmýþlar ve ondan korkuya kapýlmýþlardý. Bu emaneti ancak insan yüklenmiþti. Çünkü o insan, zalim ve pek de cahildi”…

“Ýþte buldum” dedi yüksek sesle. Diðer odadan sesini duyan eþi “çayýn mý bitti Hulusi Bey?” diye seslendi. O zaman çayýnýn öylece bardakta durduðunu fark etti. Hemen soðuk çayý bir dikiþte bitirdi. “Evet haným çayým bitti, çay istiyorum” diye seslendi eþine.

Birazcýk rahatlamýþ gibiydi. Sanki bu gün tartýþtýklarý konu hakkýnda bir þeyler bulacak ve yarýn iþin aslý bu diyecekti arkadaþlarýna. Ýnançsýzlýk girdabýna düþmüþ olan Okan Bey, adeta onu sorularla bunaltmýþtý. Bazý sorulara cevap veremeyince diðer arkadaþlarýnýn da kafasý karýþmýþtý. Ama o yine de “Okan Bey bu konu bu kadar basit deðil. Mutlaka bir izahý var ve ben bunu araþtýrýp yarýn size açýklayacaðým” demiþti. Bu yüzden mutlaka sabaha kadar da olsa bunun cevabýný bulmalýydý.

Neden bu kadar cahil ve zalim olan insana bu emanet verilmiþti? Ýþte Okan Beyin sorduðu soru da buydu. Bir yanda “emaneti ehline veriniz” diye insanlara emir verilirken diðer yandan zalim ve cahil olan insana böylesine aðýr bir emanet nasýl verilirdi? O bir çeliþki diyordu bu husus için.

Kitaptaki yazý burada bitmiþ, baþka bir konuya geçilmiþti. Caný çok sýkýlmýþtý Hulusi Bey’in. Nasýl olurdu da bu kadar önemli bir konunun hikâye kýsmý uzun uzun anlatýldýðý halde sonucu baðlanmadan býrakýlabilirdi?

Ellerini yüzüne kapatýp oturduðu koltukta iyice geriye doðru yaslandý. Bir an öyle kaldý. Emanet ehline verilmeli deðil miydi? Neydi bu çeliþki? Hafakanlar basmýþtý adeta… Tekrar elindeki kitaba döndü.

O esnada eþi çayýný getirdi. Yanýna býraktý ve yine bir þey söylemeden dýþarý çýktý. Hulusi Bey tekrar kitaplýðýna daldý. Bir bir kitaplarý indiriyor, konuyla ilgili kýsýmlarý okuyor ama tatmin olmuyordu. Meraký azaba dönüþmüþtü adeta… Bunun bir açýklamasý olmalýydý mutlaka…

Tam ümidini kaybettiði bir anda son aldýðý kitapta ilgili ayetin açýklamasýnda þunlar yazýyordu:

“Çünkü insan; insaný kâmil mertebesinde nefsinin kuvvetli zalimi, hak ve hakikatin gayrisinin de cahili idi.”

Evet, iþte iþin sýrrý burada dedi. Aradýðýný bulmuþ olmanýn sevinci tüm yorgunluðunu ve uykusuzluðunu bir anda unutturmuþtu.

Artýk aradýðý cevabý bulmuþtu. Bu ilahi emanet yaratýlmýþlarýn içersinde; nefsinin isteklerini ayaklarý altýna alabilecek istidada sahip, hakký bilen ve haktan gayrisinde cahil olan insana daha çok yakýþýrdý. Ýnsan bu emaneti nazargâhý ilahi olan kalbinde taþýrdý. Zira emanet sahibi olan yaratýcýsý “ben ancak kulumun gönlüne sýðarým” demiyor muydu? Emanet olarak verilen ise yine Onun adýný nizamýný yaþatmak, O’na hakkýyla kulluk etmek deðil miydi?

Belki insan cahildi, zalimdi ama böyle bir görevi yüklenmek de ancak insana yakýþýrdý. Zira o “Ahsen-i Takvim”  yani en güzel yaratýlýþla yaratýlmamýþ mýydý? Zira insan; Allah’a kulluk etmek ve yeryüzünde onun halifesi olmak görevini, misyonunu yüklenince Hz. Âdem’in þahsýnda Melekler ona secde etmiþlerdi. Ancak ezeli rakibi olan Ýblis müstesna… Onun kibri; ateþin topraða üstünlüðü üzerinde kenetlenince makamlarýn en ulvisinden tepe taklak olarak kovulmuþ bir þekilde derecelerin en süflisine doðru yuvarlanýp gitmiþti.

Ah o Þeytan’ýn insanlarý yoldan çýkarmak için kýyamete kadar mühlet istemesi yok muydu? O iblis kendinin düþtüðü lâinlik ve racimlik çukurlarýnda, “Ahsen-i Takvim” olarak yaratýlan ezeli rakibi olan insaný, yanýna yoldaþ edecek bir imtihanla baþ baþa býrakacaktý. Ne çetin imtihandý bu.

 Ama Cenabý Hakk, böyle bir görevi insana verdiyse elbette bir bildiði vardý. Zira meleklerin: “Biz seni þükrünle yüceltip ve sürekli takdis ederken, orada bozgunculuk çýkaracak ve kanlar akýtacak birini mi var edeceksin?" sýzlanmalarýna karþýlýk yaratýcýmýzdan:

“Þüphesiz ben sizin bilmediðinizi bilirim” ikazý gelmemiþ miydi? Evet, O bilmediklerimizi hakkýyla bilendi…

Ama Hulusi Beyin içinde bir fýrtýna kopmuþtu artýk, sorular yaðmur gibi peþ peþe yaðýyordu adeta. Neden bu görev, bu misyon hakkýyla yerine getirilmiyordu da “Ahsen-i Takvim” olan insan önce “Kel en’am” yani hayvanlar gibi bir duruma düþerek, birbirini anlamsýz savaþlarla yok etmeye çalýþýp, ezeli düþmanýnýn oyununa geliyor, tuzaðýna düþüyor ve “Bel Hüm Edal” yani “hayvanda da aþaðý” bir duruma, belki de ondan daha aþaðý olan “Esfel-i Safilin”e yani “aþaðýlarýn daha aþaðýsý” bir makama indiriyordu kendini?

Artýk Hulusi Bey öyle bir hal almýþtý ki yarýn Okan Beyin soracaðý sorulara vereceði cevaplardan daha çok, huzuru ilahide kendine sorulacak sorular karþýsýnda ne yapacaðýný düþünüyordu… Okan Beyin soracaðý sorularýn yanýnda, öbür tarafta yaþadýðý hayatla ilgili an be an, iðneden ipliðe sorulacak sorular mukayese edilemeyecek derecede aðýrdý.

Tam bir tefekkür hali ile müthiþ bir ýstýrap hissetti yüreðinde. Hayvandan daha aþaðý olan mertebe ne olabilirdi, nasýl olabilirdi acaba? Yüzünün kýzardýðýný, insanlýðýndan utandýðýný hissetti. Kalbi küt küt atýyordu. Parmaklarýyla hafif kýrlaþan saçlarýný yolarcasýna tarar gibi baþý üzerinde gezdiriyor, sonra elleri ile yüzünü kapatýyordu.

Bu emanete sahip çýkamayanlar, görevlerini yerine getiremeyenler, bunun hesabýný nasýl vereceklerdi? “Esfeli safilin” yani “aþaðýlarýn en aþaðýsý” derecesine inenlerin hesabý ne kadar da çetin olacaktý.

Zira hesap günü hiçbir kayda deðer bulunulmayan hayvanlar “kün (turaben) toprak olun” emri ile “Fe Yekün” sýrrý ilahisi mucibince toprak oluvereceklerdi de bu “Esfeli Safilin” olanlar, Ýblise yoldaþlýk edenler derin bir iç geçiriþle “Ya Leyteni Küntü Turaba” yani “keþke ben de toprak olsaydým” diyeceklerdi. Ne acý, ne kötü bir durumdu bu…

 “KEÞKE…” Bu kelimin taþýdýðý anlam, ne kadarda derindi öyle… Bir ucu þuursuz bir maziye, bir ucu kimsenin “La Yüs’el” olmadýðý acý bir akýbete dayanan bu kelime, ne büyük anlamlar, ne acý piþmanlýklar taþýyordu. Bu kelimeden daha derin bir piþmanlýk ifade eden baþka bir kelime olmasa gerekti insanlýk lügatinde…

Hulusi Bey artýk yorgunluktan aðýrlaþan gözlerini hafifçe yumarak kendi kendine bir düþünceye daldý. Hayatýný çocukluðundan itibaren bir film þeridi gibi gözlerinin önüne getirdi. Bir sürü hatýra kýsa bir anda tek tek canlanýverir adeta. 45 yaþýndaydý, o koskoca 45 yýl neredeyse 45 saniyeye sýðývermiþti. Ancak bu kadar olay, bu kadar kýsa bir ana nasýl sýðdý diye ürktü adeta. Zaman ve mekân kavramlarý aslýnda ne kadar da izafiydi…

Birden gök gürültüsüyle irkildi. Yaðmur camlarý hazin hazin döverken saatin bir hayli geçtiðini gördü. Uyumak için odasýna çekildi. Yastýða baþýný koyduðu andan itibaren bu kez “keþke”ler sýralandý beyninde bir bir. Ne çok keþke’si vardý. Artýk zihni yorgun düþmüþ, adeta sýzarcasýna uykuya dalmýþtý.

Kim bilir hangi keþkeyi görüyordu düþünde?

Kim bilir?

23.02.2007 / Samsun