Hepimiz fil’iz, kocaman kalýbý iri cüssesiyle ipince bir iple baðlanmýþ ve esiri olmuþ terbiye edicilerinin. Baðlýyýz incecik iplerle incecik kazýða. Kopartabilirsen kopart örümcek aðý ipliðini, çýkartabilirsen çýkart iri kýymýðýný ipin baðlý olduðu yerden!

Cüsse müsse hikâye, ip ve kazýk hakikat!

Öyle bir yere dükkân açtýk ki her þeye dikkat!

Kölesiyiz vaktin, ölesiyiz binlerce kere… Zamanýn… Mekânýn… Olaylarýn… Ve kahramanlarýn… Köle deðiliz de nedir þimdi? Sapýr sapýr dökülüyoruz maneviyatýmýzdan, tel tel oluyoruz. Kalabalýðýn içinde sap gibi kalýyoruz, mal mal bakýyoruz olan bitene.

Bir fil yalnýzlýðýnda insanoðlu… Bir terbiye kýskacýnda, emrivakiye kul edilme telaþýnda! Kimimiz paraya kimimiz kadýna kimimiz makama âþýk olmuþuz. Kimimiz ahde vefaya ihanet etmiþiz, kimimiz aklýmýz beþ paraya satmýþýz, kimimiz dünyevi saltanatý baki saltanata tercih etmiþiz. Ve kocaman olmamýza aldýrmadan oyuncaðý olmuþuz bütün bunlarýn. Ýp baþkasýnýn elinde, terbiyemiz baþkasýnýn terbiyesi altýnda kalmýþ.

Bir fil yalnýzlýðýna yaþýyor insanlýk, bir fil kadar mahkûmuz, bizi tutan ellere yapýþýp kalýyoruz. Oysa o ellerde sopa var, güç var, silah var. Sevgi baþka ellerde, saygý yaban ellerde, kýymet raflarda saklý. “Hindistan'da filleri yetiþtirmek için, onlarý küçük yaþlarda, kalýn bir zincirle kazýða baðlarlarmýþ. Tabi yavru filin bu zinciri koparabilmesi, kýrabilmesi ya da kazýðý söküp atabilmesi mümkün deðildir.  Küçük fil önceleri bundan kurtulmak için tüm gücüyle uðraþýr, defalarca dener ama sonucu deðiþtiremez ve doðal olarak özgürlüðüne kavuþamaz. Aradan yýllar geçer, fil kocaman olur.  Baðlý olduðu kazýðýn ve zincirin onlarca katýna gücü yetebilir artýk. Ýstese, bir silkeleniþte zincirden ve kazýktan kurtulabilirdi. Ama fil kurtulmak için asla böyle bir giriþimde bulunmaz.  Çünkü o, artýk özgür olamayacaðýna inanmýþtýr. Artýk kýrýlmayan þey filin zinciri deðil inancýdýr. Buna psikolojide, “Öðrenilmiþ çaresizlik” deniyor.”

Zincirlerimiz ne kadar da çok! Giyim kuþamýmýz… Markalara olan tutkunluðumuz, baþkasý ayný þeyi giydiðimi ikinci kez görmesin körlüðümüz, bir giydiðimizi bir daha giymeme hastalýðýmýz. Oysa devrisaadette ayný elbiseyi yamalayarak giyen efendimizi hatýrlýyorum da günümüze devri cehalet demek istiyorum. Son espri çok komik ve bir o kadar trajik olacak yazmadan geçemeyeceðim: Kimse öteye ruhundan gayrýsýný götüremez. Ýyiliði güzelliði þefkati merhameti ibadeti sevabý hayrý sadakasý gidecektir. Kalp kýrmazlýðý, gönül incitmezliði, saflýðý, kötülük bilmezliði ve en önemlisi hak yemezliði, adam kayýrmazlýðý gidecektir. Markalar ismimize deðer katýyor zannediyoruz. Etiketler bizi adam ediyor sanýyoruz. Kirlerimizi alýr diye düþünüyoruz ambalajlarýmýzýn. Dýþ tabutumuz altýndan olsa ne yazar! Ýçimiz ölmüþ bizim.

Kliþe pozlarla büyük adamlara yakýn durursak, ayný karede, ayný ekranda boy gösterirsek sanki bizlerde onlar gibi büyük oluyoruz. Ne küçük bir hal bu! Ne rencide edici tavýr! Ne kahredici kýlýk!

Cep telefonumuz… Kendisine baðlý kýlan modern zaman iplerinden ve kazýklarýndan bir tanesi de cep telefonumuzdur. Onsuz neredeyse tuvalete bile gitmiyoruz. Öyle bir kapsama alaný içine almýþ ki çýkamýyoruz. Kapsanmýþýz da haberimiz yok, sarýlmýþýz da farkýnda deðiliz. Bu zinciri kýrmak imkânsýz gibi bir þey. Arabamýz ayakkabýlarýmýz, pantolonlarýmýz, saatlerimiz, çantalarýmýz, kemerlerimiz, parfümlerimiz, kolyelerimiz, yüzüklerimiz… Ne kadar eziðiz, ne kadar çürüðüz oysa!

Zincirler çok halka halka hepsi de reklam kokan ifadelerle halka yönelik. Kazýklar sipsivri hepsi de fark ettirmeden inceden inceye gizliden gizliye halka doðrultulmuþ. Arabamýz… Cüzdanýmýz… Evimiz… Arsamýz… Makamýmýz… Siyasetimiz… Fikrimiz zikrimiz… Kölesi oluyoruz aidiyetine girdiðimiz fikrin. Baþkasý haram oluyor bize anýnda. Gözümüz baþka fikirleri görmüyor ve onlara saygý duymuyor.

Benden olmayan ölsün anlayýþýnda takýlýyoruz. Takla üstüne takla atýyoruz. Her yer þarampol oluyor görmüyoruz. Oysa fikirler baþka baþka olmasa çekilir mi hayat? Makam hastalýðý ve makamla adam olmaklýðýmýz deðer kazanmýþlýðýmýz… En saðlam iple en derine saplanmýþ kazýk olan makam en büyük illetimizdir. Makam gönüldedir ve her gönülde deðildir. Makamsýzlýk makam olmuþsa bir yerde ahiri düþünmek bile istemiyorum. Bir aþka düþüyoruz ve o aþkýn kölesi oluyoruz.

Bir fil yalnýzlýðýna düþmüþ insanlýk! Tek baþýna kalabalýklarda dolanýyor durmadan. Yok yerine strese giriyor, depresyondan depresyona geçiyor durmadan. Mutluluðu buldum derken müntehir bir vaka oluyor. Öðrenilmiþ çaresizliðimiz kaçýnýlmaz oluyor. Hayat buluyor, boy atýyor, dallanýp budaklanýyor. Daha bir þekil yapmýþ oluyor anlayacaðýnýz çaresizliðimiz.  Öðrenilmiþ olmasý hazin bir hal oluyor. Çaresiz olmamýz ajite bir fal oluyor; üç vakte kadar insanlýk yok oluyor.

Bir fil hüznünde, yalnýzlýðýnda ve esaretindedir insanlýk.

Kendi tanrýlarýnýn kölesi olmuþ yazýk!