“Ya kýrdýðýn gönlü Allah seviyorsa

Bilemezsin

Bilseydin ödün kopardý

Dokunmazdýn.” Mevlana

Kûfeliler “Gel” dediler, mektuplar yazdýlar, elçiler gönderdiler. Ýmamýmýz yok, önderimiz yok dediler. Ýmza attýlar davetiyelere. Ve vakti geldiðinde sattýlar üç kuruþa peygamber torununu. Bu yüzden o topraklar çoraktýr, çöldür, kuraktýr ve ölümdür hala bugün. Huzur yoktur, barýþ yoktur, rahat yoktur kýyamete kadar.

O da gitti. Gitmese olmazdý.

Babasýný vuranlardý onlar, kardeþini yaralayanlardý onlar. "Hüseyin’im gitme, Kûfe halkýna güvenme, Osman gibi vururlar seni, o nasipsiz insanlar!" diye uyarýldý lakin serde ve gönülde gitmek vardý. O da gitti, kader de bunu göreceði vardý. Resulullah (as) bir gün yaný üzerine uyudu, kaygýlý ve üzüntülü olarak uyandý. Sonra uyudu ve üzüntülü olarak uyandý Yine uyudu sonra uyandý. Avucunda kýrmýzý bir toprak bulunuyordu ve onu öpüyordu. “Nedir bu?”  diye sordu zevcesi Hz Ümmü Seleme validemiz. “Hüseyin için, Cebrail, Hüseyin’in Irak topraðýnda öldürüleceðini bana haber verdi. Bu da oranýn topraðýdýr. Bu toprak kan haline gelince Hüseyin þehit edilir.” dedi efendimiz. Hz. Ümmü Seleme validemiz o toprak parçasýný sýrça bir çanak içinde sakladý. Hazreti Hüseyin þehit edildiði gün topraðýn kan haline geldiði görüldü.

Hüseyin’imi katlettiler. Kerbela Çöllerinde. Suya hasret koydular. Bu yüzden su içerken bin kere düþünün. Soðuk suyu kana kana içerken onlarýn susuzluðunu hatýrlayýn.

Hicretin 61.yýlý… Muharrem’in onunda… Cuma günü öðleden sonra Hazreti Hüseyin’i vurdular Kerbela ’da… Hüseyin’im þehit edildi tasalý topraklarda, gamlý ellerde baþý kesildi, vücudu atlara çiðnetildi. Tam 33 mýzrak yarasý vardý canýnda. 34 kýlýç kesiði… Baþýný ayýrdýlar gövdesinden mýzraklara takýp gezidirler sokak sokak. Gerisi cabasý…

Kerbela kelimesinin aslý Kerb-ü bela’dýr. Kerb, Arapçadýr ve tasa üzüntü kaygý bela musibet facia demektir. Bela kelimesi de Arapçadýr ve yukarýdaki tanýmlara uygundur. Ýkisinin yan yana gelmesiyle tasa üstüne tasa, bela üstüne bela, musibet üstüne musibet anlamý ortaya çýkmaktadýr. Yani Kerbela katmerli felaket demektir. Ki öyledir.

Irak topraklarý kýyamete deðin bela görecektir. O topraklar üzerinde huzur olmayacaktýr. Su olmayacaktýr. Þimdi o coðrafyaya dikkatle bakýn bela üstüne bela yok da ne var Allah aþkýna! Zalimler vardý: Yezit vardý,  Ýbn-i Ziyad vardý,  Ömer b. Sa’d vardý,  Kûfe eþrafý vardý. Mazlumlar vardý: Hazreti Hüseyin, ailesi ve ashabý…

“Bunlar benim dünyada kokladýðým iki reyhanýmdýr.” derdi efendimiz torunlarý Hasan ile Hüseyin’e. O reyhanlarý tarumar ettiler zalimler acýmadýlar asla! “Hasan ile Hüseyin cennetlik gençlerin iki seyididir.” derdi efendimiz torunlarý Hasan ile Hüseyin’e. O cennetlik gençlere peygamber emanetidir diye hürmet göstermediler.

“Ýmam Hüseyin i vurdular

Kolunu kanadýný kýrdýlar

Al kanlara boyadýlar

Kerbela’da Kerbela’da” 57 yaþýndaydý haddi aþmadý yani dedesinin yaþýný… Küfe leþkerleri leþ kargalarýna dönüþtü. Þehit ediyorlardý peygamber torununu. “Hüseyin bendendir ben de Hüseyin’denim! Allah’ý seven Hüseyin’i sever. Hüseyin torunlardan bir torundur.” diye buyurdu Peygamber Efendimiz. Makam için vurdular efendimizin reyhan kokulusunu. Cennetlik seyidini paramparça ettiler dünya saltanatý için. Nasýl peygamber efendimizden þefaat isteyecekler ötede… Nasýl bakacaklar yüzüne?

Soyuldu öldürüldükten sonra, ayakkabýsý, gömleði, kýlýcý, yorganý alýndý, çalýndý. Yaðmaladýlar canýný, malýný. Cesedi ayrýldý baþýndan, tanýnmasýn diye atlara ezdirildi bedeni. Mezarý bilinmesin diye Fýrat suyu aktýrýldý. Yeter mi? Oysa mezarýnda gül kokusu vardý, mis kokusu… Ummanlarý çevirseler o kokuyu silemezlerdi. Çare mi?

32 atlý 40 piyade…5000 düþmana karþý. Su vermediler kadýnlar, bebeler, yaþlýlar, hastalar susuz kaldýlar. Su içmek için býrakmadýlar Fýrat’a kavuþsunlar. Araya girdiler. Bebeðini aldý kucaðýna Hüseyin’im kaldýrdý havaya “Bari þuna verin!” dedi Küçük Abdullah’ýn boðazýna ok attýlar ve onu babasýnýn kollarý arasýnda þehit ettiler. Hazreti Hüseyin’imin fedaileri bir bir þehit oldular. Çadýrlarý yakýldý. Ok yaðmuruna tutuldular. Kýlýçlandýlar. Mýzraklandýlar. Kerbela’ya katýlanlar ve zulüm tarafýnda olanlardan hiçbiri rahat yaþayamadý ahirde.  Ya delirdiler ya hastalandýlar.

“Þehitlerin seyidi Hamza benim babamýn amcasý” derdi Hüseyin’im zalimlere karþý. “Çift kanatlý þehit Cafer benim amcam deðil mi?” derdi Hüseyin’im düþmana karþý! “Peygamber aleyhi selamýn kýzýnýn oðlu deðil miyim?” derdi Hüseyin’im kâfire karþý! “Peygamberin amcasýnýn oðlu ve ona ilk inanan Ali’nin oðlu deðil miyim?” derdi Hüseyin’im Yezit’e karþý!

5 bin kiþiye karþý 72 inanmýþ adam bir taraftan Yezit diðer tarafta peygamber torunu Hz. Hüseyin. Her Yezit’e bir Hz. Hüseyin yeter de artar bile! Herkesin içinde bir Hz. Hüseyin acýsý vardýr mutlaka!

Her yýl muharrem ayýnda, Hz. Hüseyin ve arkadaþlarý anýsýna üç günlük muharrem orucu tutulur ve onlarýn yasý tutulur. Dünya tarihinde en içten “gitme” denen insandýr Hz. Hüseyin, peygamber torunudur. Ama o "Ben þimdi zulümle savaþmazsam, bundan sonra dünya da zulümle savaþan olmaz!" diyerek atýný Kerbela ’ya sürmüþtür. Hüseyin’im þehittir Kerbela ‘da.

Kerbela çöldür þimdi. Ölümdür. Kahýrdýr. Sicim sicim. "Kim bir bardak soðuk su içerse beni hatýrlasýn." Bir bardak su içerken onlarý düþünün. Ýsraf edince onlarca ton suyu… Hüseyin susuzluðu yakmýyorsa içimizi, dudaklarýmýzý kurutmuyorsa, kalbimizi çöle çevirmiyorsa Yezit ’ten farkýmýz ne ola?

Hicret’in 61.yýlý. Aylardan Muharrem! Kan rengindedir Fýrat.