Sokaðýn baþýndaydý adam. Üstü baþý perperiþandý. Hali vakti sersefildi. Gelen geçenin bakýþlarý onun üzerineydi. Dikkatleri toplamýþtý bir anda, gözler dikilmiþti üzerine hepten.

Adamýn yüzünde manasýz bir gülümseme ve gözlerinde saklý bir gurur vardý.

Adam seviniyordu içten içe ve bunu aleni yansýtýyordu dünya âleme.

Yüreði elindeydi, yüreði elinde atýyordu.

Tek sermayesi yüreðiydi adamýn, öyle görüyordu. Bu yüzden yüreðinin üstüne düþüyordu, ayrý bir ihtimam gösteriyordu yüreðine. Tek zenginliði, tek enginliði aþk adýna sevgilisiydi. Elindeki en kýymetli hazinesini- yüreðini- tek zenginliði olana verecekti. Hikâyenin özü buydu. Bu yüzden yüreði elinde bekliyordu sevgilisinin sokaðýnýn baþýnda. Gelen geçen ürkerek ve þaþarak bakýyordu adama, sol tarafýnda bir büyük boþluk vardý kalp þeklinde, elindeyse etten ve kandan bir kalp!

Bu ne ibretengiz ve dehþetengiz bir tabloydu.

Esrarengizdi bir o kadar!

Ah zavallý insan! Aslanlar gibi köpürür ve kabadayýlanýr da gelir bir ceylan bakýþlý, serçe yaratýlýþlýya kul köle olur? Adamýn hali böyleydi. Baþka tarife, tavsife ve tasvire gerek yoktu.

Bir insan kendisi için en deðerli olaný gözünü kýrpmadan baþka birine verebiliyorsa bunun için tebrik etmek gerekirdi. Ve biri için her þeyinden vazgeçen gerçekten de âþýktý. Adam canýndan vazgeçmiþti, ötesi yoktu onun için!

Bir fakirin en kýymetli hazinesi ekmeðidir.

Bir çocuðun oyuncaðýdýr.

Bir aþýðýn da yüreðidir.

Adam her türlü övgüyü hak ediyordu. Yüreði elindeydi, onu bekliyordu. Kime vereceðini biliyordu yüreðini… Onu bekliyordu; bir numarasýný, tek taþýný, gözyaþýný… Yüreði onun için atýyordu. O yüreðiydi mecazen.

Tam ortasýndaydý ikametgâhý sevgilinin, yüreðinde. Direkt girerdi sevgili, anahtarý yoktu onun, zili de, izni de, dýþtan kolu da yoktu kalp ikametgâhýnýn.

Seyreyle de mesut ol ey okuyucu! Muhayyileni mutlu aþk hikâyeleriyle doldur. Ey saki, aþk doldur sende kadehe, gözlerden yaþ doldur. Yürek ona aitti, tapusu ondaydý; adam vazgeçmiþti canýndan, önce canandý ondan! Ve ona en güzel hediye olarak yüreðini verecekti. Elindeydi yüreði, onu bekliyordu. Gelmiyordu kahrolasý…

Ah sevda! Ah kalbe kara saplý bir býçak gibi saplanan kara sevda! Ah baþa yýldýzlar üþüþtüren aþk ve o yýldýzlarý saymakla geceleri bitireceðini sanan biçare âþýk!

Adam sabrýn en net resmiydi.

Ah sevgili! Gurup vakti oldu ama gelmedin, yürek açýktaydý, çýplaktý, üþüyordu. Ah sevgili! Gelmek bu kadar zor ve bu kadar uzak deðildi. Ah biçare, sefil ve duçar olan adamcaðýz! Beklemek alýn yazýndýr artýk!

Yüreðin kanamaya baþladý. Tampon olarak sevgilinin bir bakýþý lazýmdý sana. Bir sarýlýþý… Bir busesi… Lakin ortalýk siyahtan libasýný giymiþti.  Sesler kesilmiþti, âlem uykuya dalmýþtý. Bir kiþi ayaktaydý, yüreði elinde bekliyordu. Kavli vardý kýzýn. Sabrý vardý adamýn. Kýz gelmiyordu adam gitmiyordu. Karanlýk oluyordu sonra aydýnlýk, sonra bir daha karanlýk oluyordu. Kýz gelmiyordu.

Alýcý kuþlar üþüþmüþtü adamýn yüreðinin baþýna. Parça parça ediyorlardý ucu keskin ve sivri gagalarýyla yüreðini adamýn alýcý kuþlar! Can çekiþiyordu adam, inadýna yaþama tutunmaya çalýþýyordu. Lime limeydi oysa kalbi, delik deþik… Ayrýlýktandý, hasrettendi, vuslattandý. Göz gözdü eti, tuz tuzdu yarasý. “Ölen ettir kemiktir” diyordu, gerisi ayrýntýydý. Uðruna ölebilecek birisi vardý, gayrýsý hikâyeydi. Bu ölmeye deðerdi onun için! Gelmedi kadýn asla, adam yüreði elinde bekledi daima

Derler ki hala o sevgilinin kapýsýnýn önünde elinde kalp taþýyan bir adamýn taþlaþmýþ hali vardýr. Yüzünde hafif bir tebessüm, dudaðýnda acý bir büküm saklýdýr.

Görenlerin yalancýsýyým.