Online Üye
Online Ziyaretçi
Sen yokken kıraçtım, boz bulanıktım
Toz dumandım, haraptım, harabeydim
Aşk bitmezdi yüreğimde
Sevda yaşanmazdı
iklimimde
Coğrafyam Afrika’ydı
Yavandım, yabandım,
tatsız tuzsuzdum
Avcılar vardı peşimde
Acılar…
Çiçeklerim kokmazdı, kuşlarım ötmezdi
Yaralarım fitil
tutmazdı
Gülmek nedir bilmezdim
Sen yokken ben yoktum
Donmak üzereydim tek
başıma
Nokta koymak üzere
yaşıma
Gitmek ve bitmek üzere…
Sen yokken ben bende değildim
Sen yokken ben sendeydim
Caddelerde zamane
Mecnun’dum
Yokluğun dağını
kazıyordum Ferhat’ça
Kazdıkça yokluğa
batıyordum
Yusuf’tum şehrin dipsiz
kuyularında
İpsiz sapsız adamıydım
aşkın
Kime baksam kaçıyordu
Kim baksa ufalıyordum
İnliyordum inim inim
Sen yokken ben yoktum
Vesairelerle doluydu
aklım
Acabalar cirit atıyordu
cümlelerimde
Keşkeler kalbime
batıyordu kıymık kıymık
Vebenzeri aşklar yoktu dizelerimde
Türünün tek örneğiydim
Seviyordum habire dönmüştüm
aşk kabrine
Hiçbirinde sen yoktun ve hep eksikti sevmelerim
Sonra bir şey oldu anlamadığım, inanamadığım, doyamadığım
Sen doğdun içime bir
sabah sen düştün kalbime
Bahar oldun, çiçek, kuş, yaşam; sevinç oldun, umut, tutunacak dal
Şimdi sen varsın cümlelerimde
Kokun var havamda mis
gibi
Varlığın doluyor içime
sis gibi
Bir heyecan, bir gizem,
bir çiğdem
Sorma gitsin keyfîmi
Sen dolaşıyor damarlarımda
Kan grubum sen rh
pozitif oluyor hemen
Bütün anonslarda sen
aranıyorsun artık bana
Sen veriliyorsun ünite
ünite
Damardan iyi geliyorsun
bana
Damardan seviyorum seni
Sen varken ben yaşıyorum.
Sen yokken ben yaşamıyorum.