-Şu büyükler diyorum!

...

Ne çok habersizmiş  gökyüzünden ,

toprak üstündeki ayaklar…

Nefesler, bigane umutlardan.

Kirli sularda yıkanmış  bu ruhlar, Yeis’in  simsiyah kasvetin  durağındaki sudan..

Abı hayat iksirinden uzak

 Uzak kalınmış hep,

Değerden, Hayadan..

 

Meydanlarda  omuzlar, omuzları çarpar gider

Her omuz, ayrı bir Adem

Her Adem,ayrı bir dünya

Dünya içinde savrulmuş  beniademler..


Yalın ayak umutlarla gidilen kollara

Koşar adım  dönen  insanlar..

Viran edilen yürekler,

Umutsuz kalmış bakışlar,

Simalar  sönük,

Son çağın insanların son parıltıları..

 Adı sus’muş’lar koridoru  bu çıkmazların..

Umutsuz, bezgin, yorgun..

Nerdesin İnşirah!

Nerdesin..

 

 

-Şu küçükler diyorum!

Köşelerde saklı duran gülüşlere , rayiha salar yürekleri..

Bulutlara selam eder bir çocuk,

Ne çok müsterihtir,

Ne çok mesrur

Göçmüş çoktan ruhu  masiva’dan..

Ebed diyor,

ebed!

 

Semra’m Öztekin

 

 

 

( Veyl Ki Veyl başlıklı yazı SemraÖztekin tarafından 14.03.2014 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
 

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu