O gün altýncý katta pencereyi açmýþtým.

Elimde kahve fincaný vardý.

Hava soðuktu.

Aþaðýya baktým.

Ýzdüþümüm çam aðacýna denk geliyordu.

“Ya kurtulursam” dedim içimden.

“O zaman ne yaparým ? ”

“ Ýnsan çok garip deðil mi ? ” demiþtin o son görüþmemizde.

“ Olmaz sanýyor , oluyor. Sonra yeniden alýþýyor ,sýkýlýyor. Nasýrlaþan bir yaraya dönüþüyor insanýn kalbi. Söz de göz de dokunamýyor bir süre sonra. ”

Ýkimizi anlattýðýný bilmeden mýrýldanmýþtýn tüm bunlarý. Karþýnda benden nasýl koptuðunu bir kez daha izliyordum. Ýçim çok acýdý , kalbim de. Yol ve yolculuklarým, aldýðým yaþým , sana doðru verdiðim nefes acýdý. Ama sen  acýmadýn bana. Herkes gibi alýþtýn ve uzaklaþtýn.

Ben seni hiç suçlamadým. Kimseyi suçlamam ki ben , bilirsin. Hep hata bendedir. Köpek ýsýrsa durduk yere ben korkmuþumdur oda hissetmiþtir mesela. Yolda çukurlara düþsem aklým gökyüzünde olduðundandýr. Çiçekler ölürse penceremde yok hayýr bakamamýþýmdýr , ondan. Ben nasýl bir safým , öyle bir saflýk düþle ki hep ben baþaramadým. Yaþamak dahil.

Ne önemi var þimdi yalnýzlýðýmýzýn… o da yan yanayken güzeldi mesela.

Koyu bir karanlýðý iðne ucuyla delerken güzeldi yalnýzlýk.

 “ Aman ýþýðý kim  ne yapsýn ”demiþtim .

“ küçücük bir delik açabildiysek peþinden koþmak istediðimiz hayata, bu büyük bir yýrtýlmanýn habercisi olabilir elbet.”

Kusura bakma çok hayalperest kalakalmýþtým o gün karþýnda. Tiyatral bir havada söyledim tüm bunlarý , elim adeta o karanlýða doðru uzanmýþtý havada , bu büyük hayale  - sen – bile inandýn o gün. Ýþte tüm bunlarý yaparken güzeldi yalnýzlýk.

Bir yönetmenin gözünden hayata bakarken , bir müzisyenin kulaðýndan dünyayý dinlerken ki arada kaçýrmamacasýna detaylarýný müziklerin , o kadar geçerken kendimizden “saçmasapan bir þeyler konuþmak da ihtiyaç ” demiþtim.

Konuþmalýydýk, yoksa deliliðimiz herkese yayýlacaktý… oysa bir birbirimize anlattýk yaptýklarýmýzý , yapamadýklarýmýzý , yapacaklarýmýzý ve ötesinde yapmamýz gerekenleri. “ben bu kareyi hiç sevmedim ” demiþtin.

Yaðmurlu bir akþamüzerine yatay düþen tüm kelimeler bir ok gibi zamana saplandý.

Ýnan hiç farký yoktu kelimelerin okyanusa çakýlan bir uçaktan. Ýçimizde türlü türlü can  ,can çekiþirdi. Hayat meydanlarýnda insanlar , bahis masalarýnda hýrs , ateþli bir kavgada gömlek yakalarý , gibi gibi uzardý hiç sevmediðim çekiþmeler. En güzel çekiþme kovalamaca oynayan çocuklarýn uzayan kýyafetleriydi. Ah keþke böyle eskiseydi her þey hayatta. Gülerek , kahkahayla… bizde mi böyle eskidik , çok mu oyunlar oynadýk sonra çok susayýp çok mu sarýldýk birbirimize. Yaðmur yaðýyordu ,çocuklar kuytulara koþuyordu ,ýslanýyordu … biz birbirimize baktýk, sustuk... Güzeldi yaðmur. Ama iþte – bir uçaðýn okyanusa çakýlmasý gibi düþüyordu damlalar – içimizde türlü türlü can , can çekiþiyordu.

Zaman çok hýzlý geçip gidiyordu. Her yeni günde daha az hatýrlar,  iyiden iyiye özlemez de oldun beni. Her þey eskiyordu. Dilden kayan kelimeler aniden parçalanýyor , eksiliyordu cümleler.

-         nasýlsýn

-         iyiyim , ya sen

-         ben de iyiyim.

Sonrasý sessizlik , sessizlik , sessizlik…

Ne önemi var þimdi yalnýzlýðýmýzýn… o da yan yanayken güzeldi.

Þimdi o bile çirkinleþti.

19.05.2014