Ýrdelemek ayrý yorucu irdelenmek ayrý.

Düþünmek kolay gelir kimine ama derinlemesine gözlem yapýp yorum getirmek yorar. Öylesine yorar ki gün bitiminde bitap düþmemek olasý mý…

Her þey ne kadar da basit ve yalýn gözükmekte deðil mi?

Ýnsanlar nasýl da sýradan yoksa çizdikleri görüntü itibariyle mi ortak bir paydada buluþmak adýna oynamakta mý?

Oynasýnlar da istedikleri kadar herkesi kandýrabilirler en az kendileri kadar. Peki, açýlýmýný nasýl savunacaklar hesap günü geldiðinde.

Ha sýradan ha farklý, bu da bir kýstas deðil kiþileri irdelerken. Aslýnda belli kaideler haricinde böyle bir hak da tanýnmamýþ bizlere özellikle de mahremiyete el uzatmak konusunda.

Gerçekten de olaylarý ve hak sahiplerini belli bir deðerlendirmeye tabi tutup hayatýn muhasebesini tutmak o kadar yorucu ki.

Ne zaman sýkýþsa baþým suçu hemen kendimde ararým. Her zaman için hedefteki gösterge üzerimde yoðunlaþtýðý için bir o kadar da vicdan muhasebesi yaparým. Ýster arayýþ deyin isterse kendini aþmak.

Ve ne zaman sýkýþsa baþým ayný doðrultuda iç sesimi dinlerim tabii ki bir yandan da maneviyatýmý test ederek. Ne de olsa mecburum. Zira hesap vereceðim nihai ve yegâne merci O deðil mi?

Diðer yandan da kim varsa her daim beklemede üstelik fark edilmediklerini sanýp. Büyük çoðunluk her nasýlsa çok fazla ilgili çevresindekilerle. Bu da ayrý bir dert. Sanýrým hatta eminim ki; herkes kendini baþkalarýnýn iç iþlerinden sorumlu yetkili merci olarak görmekte.

Önce bir düþünün bakalým; böyle bir hakkýnýz ya da mecburiyetiniz var mý?

Öncelikle benliðimiz, iç sesimiz, maneviyatýmýz ama sözde deðil özde vakýf olmak tüm bunlara.

Günlük bir koþuþturma içersindeyiz. Çok normal ve de olmasý gereken. Ama anlamadýðým bir nokta var ki; neden bunca insan bunca uðraþýna raðmen bu denli ilgili ve kendini sorumlu tutmakta baþkalarýnýn hayatýndan ve de özelinden.

Çoðumuzun bildiði gibi: ‘’Akýllý insan iþiyle boþ insan kiþiyle uðraþýr.’’

Fakat her nasýlsa insanlar etrafýndakilerle aþýrý boyutta muhatap üstelik de fark edildiklerinin bilincinde olmadan.

Ya kýrýlan kalplere ne demeli ya da olduðundan güçsüz ama bir o kadar dirayetli insanlara.

Bir Mevlana aþýðý olarak, onun anlam yüklü bu deyiþi nasýl da irdeliyor anlatýlanlarý…

‘’Kabuðu kýrýlan sedef üzüntü vermesin sana, içinde inci vardýr.’’

Varsýn görmesinler içimizdeki derinliði. Varsýn yanlýþ anlaþýlsýn insan hem de istedikleri kadar zedelesinler. Özünü deðiþtiremeyeceklerini bilemezler ki…

Ya da kendilerine benzemediði için vursunlar yerden yere. Ya, sonrasý.

Küllerinden doðan ayný insaný görecekler karþýlarýnda üstelik galip olduklarýný düþünürken onlar.

Kim bilir gözyaþlarý nasýl yaðacak ama bu üzüntüden kaynaklanan bir olgu deðil ki. Sadece yüreði yeþerten bir saðanak. Tam da Mevlana’nýn irdelediði gibi:

‘’Bulutlar aðlamasa yeþillikler nasýl güler…’’

Yaðmur rahmetidir Yaradan’ýn ve hikmetidir. Ya, gözümüzden damlayan… Duygularýmýzýn bereketi, insanlýðýmýzýn gerekçesi ve bir o kadar asil.

Yeter ki çaðlasýn elbet vardýr bir hikmeti. Yüreðimizin var oluþ gerekçesi, insanlýðýmýzýn göstergesi.

Varsýn hüzünden damlasýn yaþlar varsýn neþeden, sevinçten. Ama çaðlasýn yeter ki. Nasýl anlarýz aksi takdirde Yaradan’ýn bir tezahürü olduðumuzu…