Seneler önceydi. Safranbolu’ya büyüklerimizi ziyaret için gidiyorduk. Ereðli’den Zonguldak’a otobüsle sonra da Zonguldak’tan Karabük’e tren yolculuðu yapacaktýk.

Zonguldak’tan ailece trene bindik bir kompartýmana yerleþtik. Oðlum henüz bir buçuk yaþlarýndaydý. Yola çýktýk sanýrým Çaycuma’yý geçtikten sonraki bir ara istasyonda durduk. Yolcular bindi. Bir anne ve kýz çocuðu da bizim kompartýmana yerleþti. Görünüþlerinden maddi durumlarýnýn çok iyi olmadýðý anlaþýlýyordu. Kýz çocuklarýný çok sevdiðim için dikkatlice baktým. Ýki yaþlarýnda sarýþýn, dalgalý saçlý, renkli gözlüydü ve çok sevimliydi. Annesiyle falan konuþuyorduk bir ara kýza tekrar gözüm takýldý. Durmadan oðlumun ayaklarýndaki kýrmýzý ayakkabýlara bakýyordu. Onun ayaðýndakilere baktým naylon eski ayakkabýlar vardý. Çocuk sonra eliyle ayakkabýlarý okþamaya baþladý ve eðildi yanaklarýný ayakkabýlara yasladý. Sanki yumuþak bir yastýða yatýyor gibi yüzünü sürtüyordu. Gözleri ýþýl ýþýl parlýyordu.ne yapacaðýmý þaþýrmýþtým. Benim þaþkýnlýðým geçmeden tren bir diðer ara istasyonda durdu. Anne çocuðun elinden çekti çocuk arkasýna bakarak kompartýmandan çýktý ve anne kýz o durakta indiler. Tren hareket ettikten sonra þaþkýnlýðýmýn yerini içimi burkan yakan bit piþmanlýk sardý. Niye ayakkabýlarý o kýz çocuðuna vermedim diye çok üzüldüm. Ben de zengin biri deðildim ama oðluma yeniden bir ayakkabý alabilirdim. Günlerce üzüntü ve piþmanlýkla içim kavruldu. Yýllar geçti trendeki o aileyi kýrmýzý ayakkabýlara sevgiyle bakan , renkli , ýþýl ýþýl parlayan o bir çift gözü unutamadým. Ýþte Umut Fenerindeki gönüllüler yolculuðuna o gözleri bulabilmek için çýktým. Daha bir çok gözlerin ihtiyaç sahibi olduðunu biliyorum. Ýþte bu insanlarýn dertlerine çare olmak yalarýna merhem olmak beni biraz da olsa mutlu kýlýyor. Ama kýrmýzý ayakkabýlara bakan sevgiyle bakan ýþýl ýþýl bir çift gözü hala bulamadým. O gözleri aramaya ömrüm boyunca devam edeceðim. Onlarý arama yolculuðunda birkaç insana faydalý olabilirsem ne mutlu bana…

Sakine BAHADIR