Sabah ezaný okunmadan uyanmak Rýza Efendinin çocukluðundan kalma alýþkanlýðýydý diðer pek çok vazgeçilmezine ek olarak. Tek bir gün dahi aksatmamýþtý düzenini.

Besmele çekip doðruldu yataðýnda. Ýnanýlmaz sýzlýyordu bacaðý yine. Ne zaman ki fazla yorulsa bu aðrý ile uyanýrdý güne.

Ayaklarýný yere uzatýp usulca giydi terliklerini ve aksayan ayaðýnýn can yakan acýsýyla mutfaða yöneldi. Normalde bir bacaðý diðerinden oldukça kýsaydý. Dert etmezdi asla. Durumunu öylesine kanýksamýþtý ki…

Ya çocukluk yýllarýnda böyle miydi? Hele ki ilkokula yeni baþladýðýnda az uðraþmazlardý arkadaþlarý onunla. Sürekli taklidini yaparlar ve acýmasýzca aþaðýlarlardý. Acýmasýzlýk ta çocukluðundan mirastý ona. Bu yüzden okumayý iyi kötü söktükten sonra allem etmiþ kalem etmiþ yarým býrakmýþtý eðitimini. Oysa ne ümitleri vardý geleceðe dair…

Varsa yoksa üç dört santimlik bir fark vardý iki bacaðý arasýnda. Ama çok þeye mal olmuþtu ömrü boyunca. Ne okulunu tamamlayabilmiþ ne de askerliðini yapabilmiþti. Üstüne üstük ilk gençlik yýllarýnda âþýk olduðu kýz tarafýndan iteklenmiþ bir darbe de yüreðine almýþtý.

Bilirdi insanlarýn ne denli acýmasýz olduðunu hem de çok iyi bilirdi.

Meslek sahibi olmasýnda babasý çok zorlamýþtý Rýza Efendiyi. Allah’tan eli yatkýndý da ufacýk yaþýnda terzilik mesleðini almýþtý eline. Dünyayý unuturdu dikiþ dikerken. Âþýktý mesleðine. Kadýn terzisiydi Rýza Efendi. Halis munis bir adamdý ama bu da demek deðildi ki içinde fýrtýnalar kopmuyor. Ama biliyordu artýk insanlarýn onu nasýl tasavvur ettiðini. Kusur bile addedilemeyecek kadar basit ve doðuþtan gelen bu ufacýk fiziki yetersizlik çok þeye mal olmuþtu ama bir kez daha yüreðinin sesini bastýramamýþtý.

Ýyi bir terzi olduðu için ünü nam salmýþtý. Mahallenin hatýrý sayýlýr ailelerinden o kadar çok müþterisi vardý ki.

Hep gözleri yerdeydi insanlarla konuþurken. Bu tavrý ne bir kompleks idi ne de yetersizlik. Zira bir o kadar mahcup ve mütevazý bir kiþiliði vardý diðer insanlara nazaran.

Kadýn müþterilerinin ölçüsünü alýrken öylesine uzak dururdu ki elleri mezurasýndan tereyaðýndan kýl çeker gibi ölçüyü bir çýrpýda alýr ve göz açýp kapayana kadar tek bir provaya dahi ihtiyaç duymadan teslim ederdi elindeki iþi.

Yeminliydi Rýza Efendi, ne evlenirdi ne de yüreðini kaptýrdý artýk. Ta ki Vasfi beyin kýzý Necla dükkânýna gelene deðin…

Ailesinin göz-bebeði güzeller güzeli Necla ve yeminini bozmuþtu Rýza Efendi Necla’yý ilk gördüðü an itibariyle. Uzun simsiyah saçlarý ve ela gözleri ile aklýný baþýndan almýþtý adamýn. Su gibiydi Necla, narin, alýmlý ve en az Rýza Efendi kadar mütevazý.

Diðer yandan Necla da ilgisiz kalamamýþtý adama karþý.

Her þeyi göze aldý iki genç. Hele ki Necla ne annesini tanýdý ne de babasýný evlenmeye karþý çýktýklarýnda. Her þeyden ve herkesten vazgeçmiþti onunla evlenmek adýna. Ýkisi de gözlerini öylesine karatmýþtý ki bu aþk neticesi…

Ýki kiþilik mutlu mesut bir yuva kurdular her ne kadar ailesi Necla’ya rest çekmiþ olsa da. Öylesine mutlulardý ki dünyalarýnda. Her þeyden ve herkesten uzak, tüm kýrýlganlýklarýný geride býrakmýþ…

Hele ki bir bebeklerinin olacaðýný öðrendiklerinde mutluluklarý kat ve kat arttý. Ne var ki hamileliðinin ilerleyen aylarýnda geliþen bir komplikasyon sonucu Necla kaybetti bebeðini…

Tüm bunlarý düþünürken gözlerinden akan yaþa engel olamadý Rýza Efendi. Kolay kolay aðlamazdý oysa ta ki Necla onu terk edip gidene kadar.

Devam edecek…