Parkta otuyordum, Ak Mola Parký'nda!

Çimler yeni sulanmýþ sýcak olan havanýn inadýna etrafý serinletmeye çalýþýyordu. Demlik çayým önümde, çocuklar cývýl cývýl oyun sahasýndaydý. Tatlý bir esinti vardý ama sýcaktý. Nefes almak için þehirlerin yeþilliklere ihtiyacý vardýr diye düþünüyorum. Burasý da biraz da olsa beton þehrin sýkýcýlýðýndan ve sýcaklýðýndan kaçýp kurtulmak için ideal bir yerdi.

Biraz çekirdek istedim, çarþý içinde banklarda oturup kabuklarý yere atanlarýn inadýna! Çekirdek kentin caddelerinden uzak, Ak Mola Parký'nýn tamamýna döþenmiþ bir halý gibi duran çimlerine yalýnayak basýyor, çayýmý içiyor çekirdeðimi çýtlatýyordum.

Yapayalnýzdým. Kalp tesislerim kimsesizliðe demir atmýþtý. Ne gelen vardý, ne de giden! Yan masada oturanlar þen kahkahalarýyla parký neþelendiriyorlardý. Bir anne bebeðiyle ilgileniyordu. Bir baba yüksek sesle cep telefonuyla görüþme yapýyordu. Bir çocuk delice bisiklet sürüyordu. Bir amca çimlere boylu boyunca uzanmýþ þekerleme yapýyordu. Çocuklar kocaman balonun üzerinde zýplýyorlardý. Salýncaklar salýnýyordu nazlý bir fidan gibi. Kaydýraklar gerçek hayata inat ayak kaydýrmýyor sadece çocuklarý kaydýrýyordu. Ve ben tek baþýma olan biteni gözlemliyordum. Ýçime dönmeye korkuyordum. Dýþým günlük güneþlikti, içim zemheriydi. Çok yalnýzdým þehrin debdebesinden kaçýp sýðýndýðým bu ücra mekan aslýnda yüreðimin ta kendisiydi. Gözden ýraktým ve bu gönülden de ýrak olduðum anlamýna geliyordu.

Bir adam geldi, selam verdi ve oturdu yaný baþýma. Kimdi, neydi tanýmýyordum ve de bilmiyordum. Hýrpaniydi, yabani...Üst baþý iç içeydi, saç sakalý daðýnýktý. Benim iç dünyamdý sanki, çýkmýþtý benden ve karþýma oturmuþtu.

O sustu ben de sustum. Tuhaf tuhaf süzüyordum onu, umurunda  bile deðildi. Kýyamet kopsa dahi bakmazdý, o denli dýþa kördü bunu gördüm.

"Çay" dedim "içer misin?" "Sade dem" dedi. "Olur" dedim ve çayý doldurup koydum önüne. Bardaðýn ince beline hoyrat eliyle dokundu, bardaðý tuttu,  sarmaladý ve aðzýna götürdü. Dudaklarý mosmordu. Tütün tabakasýný çýkardý, bana da uzattý. "Buyur" dedi "kaçak"

"Ýçmem." dedim. Kendisi aldý bir tane, yaktý kaçaðý ve derince çekti içine dumaný. Gözlerine renk geldi sanki.

"Çok sevdim" dedi üzgün ve duyabileceðim bir ses tonuyla. "Aklýn almaz ki anlatsam, inanmazsýn bana, o denli. Bir orman tutuþur ya, yanar da sönmez, kül olur her þey. Börtü böcek, çer çöp, ot aðaç... Öyle iþte. Benim içimde alev alev büyüyen bu yangýn hiçbir þey býrakmadý. Yaktý kül etti beni. Ne kalp kaldý geriye sevecek, ne beyin kaldý sað salim düþünecek, ne sarýlacak kol kaldý sýmsýcak,  ne öpecek dudak kaldý ýpýslak, ne de ona gidecek ayak kaldý yalýnayak!"

Kaçaðýndan bir fýrt daha çekti yarýladý sigarayý. Etrafý keskin bir tütün kokusu sardý. Ýçim bir tuhaf oldu, içmeden sarhoþ oldu derler ya!

"Þimdi sana anlatsam anlamazsýn ki! Çok yangýn sevdim onu! Ateþ sardý her yanýmý. Yansýn anasýný satayým, dedim. Kimim var ki ondan gayri! Her iki cihan cehennemim oldu benim. Hem bu dünyada yandým, hem öte dünyada yanacaðým. Ne göz kaldý bakacak baþkasýna, ne kulak kaldý baþka sese kabartmak için, ne de mide kaldý baþka aþký kaldýracak!"

Bir tükürük attý yere. Bir küfür çekti yüksekçe! Kaybedecek hiçbir þeyi kalmamýþtý belliydi. Kim ne der, nasýl bakar takmýyordu bile! Son fýrtý da çektikten sonra sigarayý attý yere ayaklarýyla bir yýlanýn baþýn ezer gibi ezdi izmariti. Çayýn  son demini de aldý.

"Çok sevdim biliyor musun?" dedi, gözü yaþlý, baðrý kanlý, sözü acýlý bir þekilde. "Gideceðini hayal bile etmezdim. Hayaldi gerçek oldu iþte! Yemek yesem ne, su içsem ne?Gezip dolaþsam ne? Baþkasýyla konuþsam, gülsem ne? Yaþasam ne, ölsem ne?  Hiçbir þeyin manasý kalmadý ki artýk? Kimsenin muhabbetini de istemiyorum. Boþ bir binayým dýþým süslü, içim harap! Gören þeklime bakýp sanýr bahtiyar, içime bakan oturup benden fazla bana aðlar!" Aþkýn hüzün haliydi, resimli! Aþk bu denli cüsseli birini yerle bir ediyorsa ve getirip meze ediyorsa herkese korkmak gerekti aþktan. Kalktý ayaða ve hiçbir þey demeden gitti aðýr aksak. Aþkýn enkazýydý adam, dibinde kalmýþtý her þeyiyle.Umudu, sevabý, sýhhati, sevinciyle! Giden, adamýn yüreðine deðin her þeyi söküp almýþtý, aklýný bile! Siz her þeyinizi verebilecek kadar seviyor musunuz?

Artýk ne çocuk sesi vardý kulaðýmda, ne kadýn sesi, ne kuþ ses, ne de rüzgar! Ne yeþillik vardý, ne de serinlik! Ne güzellik vardý ne de esenlik! Boþ ve manasýz bir çift göz vardý gidenin arkasýnda bakan. Aklýmda ne acým vardý ne tacým! Yaþamak buysa üstü kalsýn diyen þair gibiydim.

Parkta oturuyordum, Ak  Mola Parký'nda! Ýki elim yanaðýmda gözlerim sabit bir noktaya kilitlenmiþ bakýyordum hüznün ardýndan. Þükrediyordum halime, beterin de beteri var diye! Aþýklýðýmdan da  utanýyordum, seviyorum diye yazýyordum bir de! Her þeyini kaybedecek denli seven kaç kiþi vardý ki bugün alemde?

Aþk kaybetmektir her zaman. Bunu göze alabilmektir, buna raðmen sevebilmektir. Aþk gidebilmektir bir daha asla dönüp de bakmamak üzere. Aþk kalabilmektir yerinde mýh gibi!