Fýrtýnalarda geldim sende dinlenirim sanmýþtým
Garip ve tarifsiz bir susmak var içimde
Burasý asla bize anlatýlan gibi pembe bir dünya deðil
Sen diyordun ya hadi tut elimi birlikte cennete
Yolu kaybettik sanýrým.

Yolun sonunda cennet görünmüyor
Bir acý çöktü yüreðime tarif edemiyorum
Uzun çok uzun zaman öncesinden kalan
Ýçim öyle buruk öylesine kýrýk ki…
Kim bu kadar hayatýndan býktýrdý?
Masum yüzüne hiç yakýþmayan biri
Gibi görünmek istemen neden?
Hayatin sadece karanlýk yüzünü mü gösterdiler sana?
Hiç mi kimse sevmedi seni?

Hep böyle çocuksu mu bakar senin gözlerin?
Hep böyle içinde bir uzak ýþýk mý yanar?
Bakýþlarýnda beni dinlendiren birþey var
Neden söndürdün ýþýðý yolumu bulamam ki..?
Kýyýsýndaymýþ gibi en sakin denizlerin
Bir yelkenliyim þimdi ben senin limanýnda
Fýrtýnalardan geldim Sende dinlenirim sanmýþtým

Sanýrým tam olarak böyle hissediyorum
Uzun zamandýr ilk defa aklýma yeni bir þey gelmiyor
Duygularýmý ne yazýya ne de birine dökemiyorum
Ýlk defa bu kadar yalnýz bu kadar çaresiz hissediyorum
Günlerden bir gün seni tanýdým
Tanýdýk bir bakýþ tanýdýk bir sýcaklýkla gelmiþtin bana
Gelmemen gerektiðini bile bile
Senden çok ben biliyordum bunu
Engel olabilirdim ama olmadým bu defa
Aslýnda tam olarak içine bile bakmadýðým o gözlerin kendiliðinden çekti beni kendine

Anlamadým ama iþin garibi anlamakta istemedim bu defa
Baþýma gelecekleri bile bile sana yürümeye baþladým
Ýlk defa enine boyuna düþünmeden korkmadan geldim sana
Tam olarak ne hissettiðimi düþünmeden
Bu defa da ayni þeyler olacak diye korkmadan
Oysaki yemin etmiþtim kendime
Bir daha kimsenin kalbimi acýtmasýna izin vermiyeceðim diye
O kadar uzaksýn ki.

Aslýnda bana ve bir o kadarda yakýndýn
Þimdi fýrtýnada boðulan tayfa gibiyim
Ne gemi ne liman nede kara güründü sadece
Okyanusun ortasýnda parçalanan bir enkaz var
Ýþte el ele cennete dediðin yolun sonunda ki görüntü
Beðendin mi?
GURBET MELEÐÝ