* Yedi Tepeli Ýstanbul *

Yalanlarla boyadýn koca dünyayý
özgürlük koydun adýna, trajik bir roman
biraz daha yaklaþýyorsun, Eylül'ü þafaðýndan öpüyorsun
Çamlýca'dan yükselen bir gece feneri gövden
gülerek bakýyorsun uzaklara, kirpiklerine rüzgâr düþüyor
Aþk, bir bakýþla durdurur zamaný
öylesine karýrýþýk bir meze ki, sarhoþ eder insaný
Ýstanbul'u dinliyor, küçücük çocuksu ellerrin
eðilip baktýn mý hiç, beni sana tuttular
birikmiþ yýllarýn kokusu var çivilenen sesimde
ben hiç aðýrlýk olmadým ki sana
adalara bakarak  geçerdim, kýyýlar hep benimdi.

Yalaným yok,
ben senden öðrendim, yedi tepeli Ýstanbul'u
her anýsý  ayrý bir sevda
sen konuþtukça, düþümde görüyorum seni
birden Beyoðlun'da kaybolup gidiyorsun
bir vapur kalkýyor Emirgan'dan Üsküdar'a
birazdan martýlar havalanýr çýðlýk... çýðlýða
bir efkar basýyor, ne kadar istemesen de
(öyleyse dostlar býrakýn bu iki yüzlülükleri)
o kadar çok þey var ki bu güzel dünyada
dinlerken Münir Nurettin'i, Zeki Müren'i
bütün mevsimler bütünleþiyor içimde
umutla arayýþlarýn  giderek tükendiði, 
o köhne limanda.

Nuri Daðdelen

.