Son Tren 
Gözümü yumunca, ne iz  ne hatıra kalır
Gönlüm yaslı, usum bu kentten çok uzakta,
Rüzgâr gibi eserim bir düşünceden
Derdin biri tükenmeden
Öteki başlar, çakılır kalırım sularında Ege'nin.

Gurbetini gözyaşlarıyla ıslatan çocuk
Gül müsün, diken misin, değme yarama
Hani sen suyumdun, ekmeğimdin, herşeyimdin
Şimdi bırakıp gidiyorsun, son sözünü söylemeden.

Bu son durak, ve son tren kalkacak
Kül rengi istasyonda  son düdük ötecek
Gözlerimde bir damla yaş daha akacak
İçimde tarifsiz bir hüzün olur
Ne zaman elime bir papatya alsam..

Nuri Dağdelen

( Son Tren başlıklı yazı Öz tarafından 14.04.2015 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
 

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu