KURBAN SEÇÝLEN KUTSAL MESLEKLER

            Doktorluk ve öðretmenlik bence en kutsal mesleklerin baþýnda geliyor. Birine canýmýzý, diðerine geleceðimizi emanet ediyoruz çünkü... Peki, bu meslekler hak ettikleri itibarý görebiliyorlar mý? Bana göre hayýr! Eskiden öðretmenlere çocuklarýný emanet edenler “Hocam, eti senin, kemiði benim…” derlerdi. Bundan amaç çocuðumu döv, ona eziyet et deðildi elbette… “Sana güveniyoruz. Gerektiðinde terbiyesi için ona kýzabilirsin.” anlamýnda yavrusunu emin ellere bir emanet etmeydi.

         Eskiden veli toplantýlarýna tedirgin giden veliydi, þimdi ise roller deðiþti. Çocuk baþarýsýzsa bunun tek suçlusu öðretmen olmuþtur artýk… Baba hiç ilgilenmiyormuþ, anne konken partilerinde geziyormuþ, çocuk akþama kadar top peþinde koþuyormuþ ne gam! Suçlu öðretmen… Zayýf dolu bir karne veren öðretmene silahlar doðrultuluyor, okul müdürünün makam odasý tekmelenerek kýrýlýyor, müdür darp ediliyor.

          Doktorlar için de durum farklý deðil… En zor mesleklerden birini icra eden doktorlarýn da ödülü kurþun oluyor. Bir genç doktor olabilmek için çocukluðunu bile yaþayamýyor. Üniversite sýnavýnda Týp Fakültesini tutturabilmek herkesin harcý deðil. Pek çok þeyden fedakârlýk yaparak bin bir zorluk içinde doktor oluyorlar. Analarý babalarý haklý olarak öyle gurur duyuyorlar ki “Oðlum- kýzým doktor oldu!” derken göðüsleri kabarýyor. Kazanmak zor, okumak zor, en uzun eðitim süresi doktorlarýn… Altý yýllýk yorucu bir maraton sonrasý pratisyen hekim oluyorlar. Elbette dal seçmeleri, uzmanlaþmalarý gerekiyor. Derken yine sýnav maratonu baþlýyor, TUS hadi bakalým kolay gelsin!

        Kimsenin gitmek istemediði yurdun en ücra köþelerine seve seve giderler. Gecelerini, gündüzlerine harman eden; tatili bile gönlünce olmayan kahramanlardýr onlar ayný öðretmenler gibi… “Adam sende…” diyemezler. Hipokrat yeminleri vardýr ama zaten o yemin olmasa da onlar baþka türlü davranamazlar ki! Diyelim ki doktorlarýmýzdan biri ailesiyle sinemaya gitti. Orada biri fenalaþtý. “Aranýzda doktor var mý?” demelerine fýrsat vermeden yardýma koþar ve gereken neyse oracýkta ilk týbbi müdahaleyi yapar. Ailece vakit geçirmek de onlara haramdýr sanki!

          Örneðin Kadýn Doðum Mütehassýsýnýn gecenin bir saatinde uykusunun en tatlý yerinde telefonu da, kapýsý da çalýnýr. “Gitmem.” demez, diyemez. Seve seve koþar hastasýna ve dünyaya gelen bebeðin ilk aðlayýþý hastanede, doðum odasýnda yankýlandýðýnda dünyanýn en mutlu insaný odur. Bir can onun elleriyle dünyaya gelmiþtir. Ýlk onun gözleriyle buluþmuþtur minik bebeðin gözleri… Ne inanýlmaz bir olaydýr doðum ve doktor bunu olayýn en yakýn tanýðýdýr.

         Ev, iþ ve trafik kazalarýnda, yangýnlarda, depremlerde, yanýklarda, aðrýlarda, sancýlarda, bedensel ve ruhsal acýlarda ilk ona koþarýz. Baþýmýza ne gelirse gelsin “Doktor yetiþ!” haykýrmamýza yetiþen, yaþama tutunmamýzý saðlayan çok büyük bir güç kaynaðýdýr o. Ýlgi, özveri bekleriz, hakkýmýzdýr elbette… Ama doktorun saatler boyu nöbet tuttuðunu, uykusuz kaldýðýný unuturuz. Hep ilk bana koþsun isteriz ama o bizden daha aðýr bir hastaya öncelik tanýmýþsa sinirleniriz.

          Ýnanýn sizin yakýnýnýz öldüðünde pek çok doktor neredeyse sizin kadar üzülür. Hiçbir doktor hastasýný kaybetmek istemez.  Ölüm her canlý için geçerli ama yakýnýz ölürse bunu doktordan biliriz. Sanki biz o alanda uzmanmýþýz gibi ahkâm keseriz. “Þöyle yapsaydý yaþardý, böyle yapsaydý ölmezdi hastam…” deriz. Bazen haklý da olabiliriz belki ama inanýn hiçbir doktor hastasýný kaybetmek istemez. Doktor reçete yazar ama hastasýna ömür yazamaz. Elinden geleni yapar ama bir noktada takdir-i ilahi demek de gerekir. Ömrü bitene ömür veremez.

          Doktor bazen bize kaba da davranabilir. “Þunun ilaç raporunu yaz hemþire!” yazýmdaki gibi… Bu yazýmda da sadece kýrgýnlýðýmý dile getirmiþtim. Ne olursa olsun doktorun bize veya hastamýza karþý tutumundan, davranýþýndan þikâyetçi isek bunu hastane yetkililerine ve Saðlýk Bakanlýðýna bildirmeliyiz. Onlarý yargýlamak bize düþmez.

        Bazen ameliyatlarda doktor hatalarý da olur. Hastanýn karnýnda unutulan pensler, makaslar, pamuklar az duyulmamýþtýr. Benim ikinci ameliyatýmý yapan doktorum elbette bilerek ve isteyerek deðil ama hatasýyla beni ölümün eþiðine kadar getirmiþti. Doktor, kýz kardeþime “Hastanýzýn durumu çok aðýr. Sabaha sað çýkmaz.” demiþ. Bunu çok sonra söylediler bana… Ölmedim ama onun hatasý yüzünden tarifsiz acýlar çektim. Çok riskli diye üçüncü ameliyatýmý olmaktan hep kaçtým. Öyle bir noktaya geldim ki acilen ameliyat olmam gerekti. Hastane hastane, doktor doktor gezdik. Hepsi de “Acilen ameliyat” dediler.

             Çukurova Üniversitesi Balcalý Hastanesinde ameliyat olmaya karar verdim. Doktorlarýmýn gözlerinden þunu okudum: “Seni kurtarmak amacýndayýz. Elimizden geleni yapacaðýz.”  Onlara güvendim ve yürekten inandým. Çukurova Üniversitesi öðretim üyelerinden Genel Cerrahi Uzmaný Doçent Doktor Orçun Yalav ameliyata girerken “Ameliyatýnýzda riskler var, isterseniz þu anda vaz geçebilirsiniz.” demiþti. “Hayýr, vaz geçmiyorum. Ameliyat olmazsam öleceðim zaten… Ameliyat olursam yüzde 13 bile olsa kurtulma þansým var. Eðer ölürsem bu da kaderdir, demek ki ömrüm bu kadarmýþ.” dedim. O da “Ama astým- koah hastasý olarak riskiniz çok, bunu da söyleyeyim. Ayrýca hipertansiyon, hiper kolesterol…” Solunum cihazýnýz var. Baðlayýverirsiniz. Ben size güveniyorum. Ameliyat esnasýnda ne gerekiyorsa yapacaðýnýzdan eminim. Her þeye raðmen ölürsem kaderdir bunun ötesi de… “ dedim. Çocuklarýma da sonuç her ne olursa olsun sakin olmalarýný, asla yaygara koparmamalarýný, doktorlarý ve hastaneyi suçlamamalarýný tembih ettim.

        Bir doktor kolay yetiþmiyor ki! Ne acýdýr ki size hayat veren insana silahla, tekmeyle, yumrukla saldýranlar var. Þiddet kimden gelirse gelsin, kime yönelirse yönelsin karþýyým. Hele ki bu ülkenin aydýnlarýna yapýlan her saldýrý bizi bir adýn daha geriye götürüyorken… Bizler aydýnlanma yolunda ýþýk yaktýk, öðretmenler olarak yurdun en ücra köþelerine severek gittik. Karþýlýðýna bir kör kurþunla ödüllendirildik. Doktorlar da ayný durumda… Cahiller, yüreklerini saðýr etmiþ kiþiler Neden geri kalmýþlýkta diretiyorlar ki anlayamýyorum.

           Bir yakýnýnýzý kaybetmiþ olabilirsiniz. Doktoru öldürünce yakýnýnýz hayata mý dönüyor acaba? Çok biliyorsanýz siz tedavi edin hastanýzý… Yeter artýk doktorlarýmýza yönelttiðiniz silahlarýnýzý kýnýna sokun. Ülkemin aydýnlýk insanlarýný mezara sokmayýn. “Ýlim ve sanat takdir edilmediði yerden göç eder." demiþ Ýbn-i Sina… Beyin göçlerinin de sebebi bu… Dünya’da Türk doktorlarýnýn saygýnlýðý belli… Buluþlarý belli… Týp ilmine katkýlarý belli… Dünya milletleri onlarý baþ tacý ederken bizim bu davranýþýmýzýn mantýðý var mýdýr? En kýsa zamanda bu olaylara “Dur!” diyelim. Tepkimizi de gösterelim.

        Sevgili doktorlarýmýz, bizler için özveriyle çalýþtýðýnýzý biliyoruz. Bazen sizlerden insanüstü çabalar da beklediðimizin farkýndayýz. Sizler saldýrýya uðradýðýnýzda “Kýnýyoruz.” deyip geçiþtirdik. Sizler isyan ettiniz, biz seyrettik. Doktor öldüren katilleri hapishanede hastalandýklarýnda yine siz tedavi ettiniz. Hakkýnýzý ödeyemeyiz. En azýndan bu yazýmla insanlara ýþýk olabilirsem ne mutlu bana… Görevleri baþýnda ölen doktorlarýmýz þehittirler. Nur içinde yatsýnlar.

HARÝKA UFUK
ADANA
30 MAYIS 2015
SAAT: 18.40