Bilmeden söyledim 'Neden gittin?'diye. Bilmeden kýzdým 'Ortadan aniden kaybolmasýna!' Bilseydim sorar mýydým acaba, kýzar mýydým ona, asla!

            ......................

            - Son bir kez de olsa gel! dedim o nazlý yâre. Gözleri hare hare... Onsuz þimdi her yerim yare yare...Yüreðim pare pare... O kadar içten gel dedim ki gözlerim dolu doluydu, sesim titriyordu, aklým ayrýlýðý kabul etmiyordu. Lakin o anlamýyordu. Uzun arayýþlarýn neticesinde bulmuþtum onu býrakýr mýydým bir daha?

            - Son bir kez de olsa gelemem. dedi. O kadar umarsýz o kadar alakasýz ve o kadar soðuk bir þekilde söyledi ki bunu bir anda Sibirya soðuklarý sardý ruhumu. Üþüdüm, tir tir titredim. sinirlenmeden onu anlamaya çalýþtým.

            -Sebep ne? dedim. Sen gelince ne kadar da mutlu oluyorum gülüyorum ve eðleniyorum. Bazý bazý þýmarýyorum da! Küçük bir çocuk oluyorum; hep gözlerinin içine bakýyorum, güzel bir sözünü bekliyorum, baþýmý okþamaný...Gidiþin zaten manasýzdý, hiçbir anlam yükleyemiyordum. Kalsan ne olurdu?  Bir insan severken niye gitsin ki? Niye hem kendini hem sevdiðini hüzünle sarmaþ dolaþ bir halde býraksýn ki! O da bunun farkýnda zaten ve verdiði cevap da bunu gösteriyordu:

            - Gelsem gidecek kadar gücüm yok daha! dedi. 'Hem gelecek kadar takatim de kalmadý.' Bütün baharlarý sakladýðýný bilmiyordu heybesinde. Bütün çiçekleri saçlarýna taç yaptýðýný... Kokularý nefesinde gizlediðini... Güneþe ýsý ve ýþýk verdiðini... Dünyaya enerji yaydýðýný... Frekanslarýmýzýn ne kadar da uyuþtuðunu, hayata nasýl da ayný gözle baktýðýmýzý...

            - Gel! dedim sana, git demedim ki! Kal dedim sana, dur... Hem ben gitlerin adamýyým bunu ters yüz ederek bende kalýp bir ilki yaþatsana. Gökyüzündeki yýldýzlarý gerdanlýk diye boynuna asayým istersen. Kuþlarý en tatlý cývýldayýþlarýyla kapýna dizeyim. Olmazý dile, olur yapayým. Ýmkansýzý iste, deneyeyim sana.  Sayýyordum ona durup düþünmeden, dinlemeden onu. Makineli tüfek gibi kelimeleri ardý sýra saydýrýyordum.

            - Bu kadar gittikten sonra kalmamýn hiçbir anlamý da yok. Gelsem neye yarar? Kalp kýrýlmýþtýr, akýl küsmüþtür, gönül hapsolmuþtur yokluðuma. Beni kalp tokluðuna sevecek denli de hazýr deðilsindir eskisi gibi. Gide gide bir ayrýlýklar oldu bende. Tükettim güzel olaný, iyi olaný yitirdim. Kusuruma bakma ama sana dönecek ve seni bin kez daha üzecek kadar düþmedim ben. Sana vermiþ olduðum acýdan, çektirmiþ olduðum hasretten ve yaratmýþ olduðum geçici rahatsýzlýktan dolayý özür borcum var.  Bunu düzeltmeden dönemem.Ve iyileþmeden! Bunlarý söylerken sesi titriyordu, büyük bir hüzün dalgasýyla mücadele ediyordu, bunu onu gören herkes anlardý.

            - Ne yazdýðýný biliyor musun, ne söylediðini... Sen gel de gerisini bana býrak. Düþünme gitleri...Terkleri aklýna getirme. Ben o kadar varlýðýna susamýþým ki gitmene dair hiçbir mazereti duymak istiyorum, hiçbir sebebi öðrenmek istemiyorum.

            - Bilmiyorsun, dedi gözleri yaþlý bir þekilde. 'Bilmiyorsun iþte!'

            - Neyi bilmiyorum  Allah aþkýna? diye çýkýþtým, benim onu bilmemem bana hakarettir diye düþünüyordum.

            - Seni nasýl da sevdiðimi... Bir de... Nasýl da mecbur kaldýðýmý gitmeye... Kendinden geçti, gözleri aðlamaklýydý. Sözleri bulutluydu. Özü toz dumandý.

            - Bu yüzden mi gidiyorsun hep benden, azalýyorsun tek tek, eksiliyorsun birer birer... Bu yüzden mi kopuyorsun tespih taþlarý gibi ben ipinden! Hem neden mecbursun ki! Daha derinden aðladý. Bir kar eriyiði gibi daðdan kopup çaðladý.

            -Kalýp da hayatýný zehredemezdim! Hücre hücre öldüðümü görmeni istemiyorum. Tel tel döküldüðünü saçlarýmýn, renk renk solduðumu... Elden ayaktan düþtüðümü...

            -Yoksa! diye kestim sözünü þaþkýnla.

            - .....   O da sustu benimle. Sonra derin bir sessizlik sardý þehri ve de kuþlar  acý bir çýðlýk attý,döndü durdu baþýmýzda.

            -Nen var? Hem sen bana panzehirsin zehir deðil, hücre hücre ölüyorsan hücre hücre doðabilirisin de! Solmak varsa canlanmak da vardýr, saçlar dökülüyorsa daha gür ve canlý çýkmasý içindir. Geç bunlarý, nen var dedim? Vereceði cevabý bilerek soruyordum. Biraz çekinerek, biraz içime atarak, en çok da korkarak!

            - Kanserim ben, biliyorsun artýk. Bütün hücrelerim ölsün de tek sana deðmesin hüznüm. Bu beni kanserden daha çok öldürür. Sana rüzgar deðdi mi bile üþürüm, yaðmur deðdi mi ýslanýrým. Bu yüzden gittim habersiz. Bir daha beni bulamaz sanmýþtým. Göremez zannetmiþtim. Meðer dünya küçükmüþ.

            Donup kaldým. Kanser ette kemikte deðil beyinde kalpte esasen. Fikirler ve hisler kanserli oldu mu cana giren kanser daha çabuk yol alýr ve caný daha kolay teslim alýr. Oysa akýl ve kalp saðlamsa bütün kanserler toplanýp gelse nafile! Boyunun ölçüsünü alýr.

            -Gitmeyecektinnnnnn! diye haykýrdým gayriihtiyari. Alem seyrimize geldi. 'En darda kaldýðýn, en çok  üzüldüðün, en fazla  acý çektiðin ve bana aþýrý þekilde ihtiyacýn olduðu bir anda gittin. Bu beni öldürmezse baþka hiçbir þey öldürmez. Senden gelen baþkasýna gider mi, senden giden baþkasýna gelir mi? Bu deðil mi hikayemiz? Ezelden ebede sürecek olan devriyemiz hakkýmýzda, bu deðil mi? Gözlerimin ta içine bak ve sakýn kýrpma, kaçýrma gözlerini. Öleceksen birlikte öleceðiz, yaþayacaksan birlikte yaþayacaðýz. Bir ikinci seçenek yok! Ki en kötüsünü yaptýk gittik birbirimizden. Buna müsaade etmiyorum daha. Gidiþine el koyuyorum. Deliller bunu gösteriyor, tahliller... Acil olarak sana ben lazým.' Sarýlýp aðladýk koca iki yürek sarmaþ dolaþ uluorta. Yanaðýna kocaman bir öpücük kondurdum ve 'Bu sana iyi gelecek' dedim. Güldü.

            - Ömrüme el koy senindir daha! Senin için yaþamaya çalýþacaðým, sensiz günlerin acýsý kemoterapiden daha acý vericiydi.  sözlerine devam edecekken parmaðýmý dudaðýna götürdüm sus lütfen diyerek. Çok acý çektik bundan sonra bir gramýna dahi dayanamam.