GÖKKUÞAÐI

Roman

                                                    KISIM 1

                                                    Arayýþ

    Uzun zamandýr insanýn kulaklarýný ve ruhunu yoran motorun sesiyle yolumuza devam ederken, havada ki nemin yanýnda birde dayanýlamaz sýcaklýk bizleri iyice bunaltýyor, yaðmur zaman zaman hýzýný azaltsa da hiç kesilmeden devam ediyordu. Cam sileceklerinin belli aralýklarla çalýþmasýna dalmýþ, belirsiz düþünceler içindeyken, ani bir sarsýlma ile kendime geldim. Hava kararmaya baþlamýþ, gün vaktinden önce akþamýna kavuþmak üzereydi. Yol kenarlarýnda ki kýsa, sýk aðaçlar hayal meyal seçiliyordu. Böyle havalarý, nedense hep kendime benzetirdim. Ýnsana sýkýntý veren bir hava ile birbirimize ne çok benziyoruz diye, duygularým garip düþüncelerle dolup taþardý.

    Sarsýlarak aðýr aðýr yola devam ederken yüreðim kazýnýyor, açlýðým iyiden iyiye kendini hissettiriyordu. Son yemek yediðimiz zamandan beri hayli vakit geçmiþ olmasýna raðmen, Cemal Amca: ‘’Ýlla istediðim yerde yemek yiyeceðiz’’ diye, ha bire yola devam ediyordu.

---Usta! Daha çok var mý?

---Patladýn mý?

Bu cevap pek çok kere aldýðým cevaplardan farksýz deðildi. Aslýnda böylesi cevaplara alýþmýþ olduðum halde, yinede her olumsuz ve hakaret dolu cevaplarla, içim biraz daha kararýyor, dýþarýdaki havaya benziyordum.

   Cemal Amca, muavin olarak çalýþtýðým kamyonun þoförü ve sahibiydi. Kýrk yaþýnda, esmer, kalýn býyýklý, biraz göbekli, kafasýndan hiç çýkarmadýðý þapkasý ile tipik bir Anadolu insanýydý. Bolca sigara içer, ara sýrada iyi geliyor diye yemeklerin yanýnda bir iki kadeh raký alýr, buna raðmen alkollü olduðunu anlamak kolay deðildi, ayrýca þoförlüðüne de diyecek yoktu. Keþke insanlýðý da böyle iyi olsa, ne güzel adam olur diye düþünürdüm. Adam aksimi aksi, aðzý bozuk, küfürbaz, geçimsiz biriydi.

   Hele yolda giderken, birine kýzdý mý, en az bir saat kendi kendine küfür eder, sonunda bozuk sesiyle türkü mýrýldanmaya baþlar ya! Ýþte beni usandýran, içimi karatan anlar en çok böylesi zamanlardý. Kendimi motorun gürültüsüne verir, onun sesini duymamaya çalýþýr, aklýmý baþka düþüncelerle oyalardým ki, baþka kurtuluþ yolum da yoktu.

   Bazen, illa sende bir türkü söyle diye tutturur, beni zorlardý. Hele ilk zamanlar;’’ Söylemezsen seni aþaðý atarým ha!’’ Dedikçe, korkudan neredeyse altýmý ýslatacak olurdum. O zamanlar henüz küçüktüm ve bu iþe yeni yeni alýþmaya çalýþýyordum.

   Cemal Amca, Tokat’ýn Turhal ilçesinden hemþerimdi. Kazalarýmýz ayný olsa da, köylerimiz farklý yönlerdeydi. Ýlçede, evi, baðý bahçesi, birde ara sýra kullandýðý traktörü vardý. Ben, bir kaç kez onunla beraber evine gitmiþtim. Kendi gibi esmer ama güzel bir hanýmý, benden küçük iki kýz çocuðu vardý. Babalarýnda ziyade annelerinden çekindikleri açýkça belli oluyordu ve bir dediðini iki etmezlerdi. Babalarýný çok sýk görmedikleri için bütün günlerini, sýkýntý ve mutluluklarýný anneleriyle paylaþmalarý normaldi. Misafir olarak evlerinde kaldýðým gecelerde baðýrma ve tartýþmalarý çokça duyardým. Cemal amcanýn aksiliðinin evinde de devam ettiðini bu seslerden anlamak mümkündü.

   Hanýmýn tarafýnýn kalabalýk ve zengin olduðunu söyler, iç güveyi gibi bir durumda bulunduðunu, çok kere dýþarýda olduðundan onlarla fazla problem yaþamadýðýný, ancak hanýmýný sevdiðini her zaman anlatýrdý. Karýsýnýn ailesi ile ayný mahallede oturduklarý için, eve gelip giderken zaman zaman onlarla karþýlaþýrdým.

   Bende, Turhal ilçesinin Cemal Amca’nýn köyüne uzak bir köyündendim, lakin bizim köyümüz ilçeye çok yakýndý. Babam köyde hatýrý sayýlýr bir aileden, Dedem, maddi durumu yerinde olan, ayný zamanda köyde sözü geçen biriydi. Babamla aralarý çok iyi olmamasýna raðmen, ayný evde yaþamaktaydýlar. Biri bizim köyde, bir diðeri de yakýn bir köyde evli iki halam vardý. Halalarým beni gördükleri her yerde çokça sever, okþarlar, cep harçlýðý verirler, oðlum diyerek öylesine içten baðýrlarýna basarlardý ki, bu durum beni çok mutlu ederdi.

    Babam, askerliðini tamamlayýp geldikten bir iki sene sonra Dedem, babamý evlenme konusunda sýkýþtýrmaya baþlar. Anadolu’da durumu iyi olanlarýn çocuklarýna þöyle allý þanlý bir düðün yapmak, kendi istedikleri kýzý almak gibi istekleri eskiden beri vardý ve Dedemde böyle olmasýný istiyor, ancak bilmediði bazý geliþmelerden dolayý babamý ikna etmekte zorlanýyordu.

   Babam daha askere gitmeden önce köylerindeki bir düðünde, yakýn köylerden bir kýzý görür, araþtýrýr ve kýzla tanýþýr, sonunda anneme iyice sevdalanýr, nihayetinde sevdalýklarý bir hayli ilerler. Bizim köy ve yakýn köylerde bu sevda dilden dile dolaþýr olmuþ. Dedem, evlenme meselesini açýnca, babam dedeme annemden bahseder, annemi çok sevdiðini ondan baþkasýyla evlenemeyeceðini ve annemi istemesini söyler. Fakat kýz tarafýnýn fakir olmasý nedeniyle Dedem, bu sevdaya hiç sýcak bakmadýðý gibi, evin tek oðluna zengin bir gelin alma hevesinden kolay kolay vazgeçmek niyetinde olmadýðýný her defasýnda babama yüksek sesle dile getirmiþ.

   Bu nedenle evlerinde Babamla Dedem arasýnda uzun uzun tartýþmalar yaþanýrken, Babaannemin de babamdan yana tavýr almasý neticesinde daha fazla direnemeyen Dedem, Babaannemi, Babamý ve köyde ki halamý da yanlarýna alarak, annemi istemeye karar verirler. Annemin babasý ve annesi, Dedemin olumsuz tavýrlarýný bildiklerinden, kýzlarýna iyi düþünmesini söylerler. Fakat gençlerin dediði olur, annem sonunda dedemin evine gelin olarak gelir. Çok becerikli ve güzel olan annem, köylünün dilinden düþmezken, Dedem her nedense annemi bir türlü sevmemiþ bu nedenle de Anneme ve onun ailesine deðer vermemiþ. Annemin kendi annesini uzun zaman görmediði çok olurmuþ. Ben evliliðin ikinci yýlýnda doðunca, dedem bana ismini dahi vermemiþ, bana anne tarafýmdan Hikmet ismini vermiþler.

   Ben daha üç yaþýmdayken annem kardeþime hamile kalýp doðumda problem çýkýnca kadýncaðýz dayanamamýþ, bebeðiyle beraber hayata veda ederek beni ve babamý bir baþýmýza ortada býrakývermiþti. Annemi bile doðru dürüst tanýmadan, hayatýn ilk acýsýný tatmýþ oldum. Hayatým boyunca yaþadýðým sýkýntý ve acýlarýmýn, içine kapanýk, yalnýz yaþamayý seven, asi ruhlu oluþumun baþlangýcý bu tarih olmuþtu, yýl 1956.

   Bu arada Annemin babasý Ahmet dedem ve anneannem kendi köylerinde mutlu, sakin bir hayat yaþarken, Annemin ölümü üzerine köyümüze gelerek, beni almak isterler, fakat babam buna razý gelmez. Ara sýra beni görmek için köyümüze gelir, Dedemi sevmedikleri için bizim eve gelmez, babaannem beni onlarýn yanýna götürürdü. Beni ne kadar çok sevdiklerini yýllar sonra anlayacaktým.

   Ben zaman içinde büyüyüp aklým erdikçe evde yaþananlarý görüyor, söylenenleri duyuyor, lakin neler olduðunu tam anlamýyordum. Annemi deli gibi seven babam ölüm olayý üzerine birkaç yýl kendini toparlayamadý, hatta Ýþlerini bile ihmal etti. Benimle bile doðru düzgün ilgilenmiyordu. Belli ki acýsý çok ama çok büyüktü. Sað olsun babaannem, bana annemi aratmamýþtý. Gücü kuvveti yerinde olduðu için bir anne sabýr ve þefkatiyle beni kendi oðlu gibi besleyip büyüttü. Fakat dedem bana çok mesafeli duruyordu ki, bunu yaþadýðým her an hissetim ve hep sevgisini bekledim, ama yýllarca boþuna beklemiþtim.

   Annemin ölümü, dedem için sanki iyi bir olaydý. Baþtan annemi istememiþ bu yüzden kendisini hep mutsuz hissetmiþ olmalý ki, annemin ölümünden sonra sürekli olarak babama, yeniden evlenme meselesini açarak onu yeni bir evliliðe ikna etmek istemiþti. Zaman içinde yarasý biraz küllenen babam, herhalde ihtiyaç da duyduðundan, sonunda dedemin teklifine evet demiþti.

   Dedem daha önceleri kafasýnda yer etmiþ aile kýzlarýna haber göndererek babama onlardan birini eþ olarak beðendirmiþ ve kýsa süre içinde düðünleri yapýlmýþtý. Bu geliþme benim içinde evden koptuðum yýllarýn baþlangýcý oldu. Üvey annem alýmlý, genç, yetenekli ama birazda zenginliðin etkisi ile tepeden bakan biriydi. Nedendir bilmem amma, bana sevgi dolu gözlerle baktýðýný hiç görmedim, týpký dedem gibi mesafeli dururdu. Nur içinde yatsýn, Babaannem yok mu? O nerede ben orada. Babam yeni evliliðin etkisi ile beni tamamen unutmuþ gibiydi. Ýþe gidip gelmekte, gelince de yeni hanýmýyla odalarýna çekilmekteydiler. Babamla aramýzda oluþan uçurum yýllar geçtikçe daha da artmýþ ve ayný evde iki yabancý olmuþtuk. Babam, bað, bahçe, çiftçilikle uðraþýyor çok kerede ilçe merkezinde oyalanýyordu. Köy ilçeye yakýn olduðundan hemen her gün ilçeye gidiyordu.

      Babamýn ikinci evliliðinin üzerinden iki yýl geçmiþ olacaktý ki yeni bir erkek kardeþim dünyaya geldi. Evde yeni bir arkadaþým olacaðý için çok sevinmiþtim. Sýk sýk kardeþime yaklaþýyor uyumasýný, aðlamasýný seyrediyor fakat dokunamýyordum çünkü kýzýyorlardý. Kardeþimin doðumundan birkaç ay sonra okul yaþým geldiði için bu sene okula baþlayacaktým. Okul benim için yeni heyecanlarýn, umutlarýn baþlangýcý olacak diye tarifsiz bir sevinç duyuyordum.

    Okul köyün hemen yaný baþýnda, biraz yamaç bir yerde bahçesi duvarla çevrili, hafif sarý kýrmýzý karýþýmý bir renkte, üzeri kiremitlerle kaplý büyükçe bir binaydý. Beþ tane sýnýfý, bir müdür ve beþ öðretmeni bulunuyordu. Arka tarafýna da birde lojman yapýlmýþtý. Okulumuzun bahçesi büyük ve çeþit çeþit aðaçlarla doluydu. Okulda görev yapan öðretmenler, zaman içinde pek çok aðaç dikmiþ ve büyütmüþlerdi. Köylülerde okula deðer verdiklerinden okulumuz korunmuþ ve güzel bir bahçeye sahip olmuþtu. Tatillerde bile çocuklar bahçede oyun oynar, vakit geçirirler, okulu kollar, zarar vermekten çekinirlerdi.           

    Günler geçmiþ, sabýrsýzlýkla beklediðim okula baþlama günüm gelmiþti. Büyük bir heyecan içinde, yeni arkadaþlarýmý bulacak, yeni þeyler öðrenecektim. Ýçimde büyük bir coþku ve sevinç fýrtýnasý yaþýyordum. Okulun ilk günü babam bana gerekli kýyafetleri almýþ, elimden tutarak okulun bahçesine getirmiþti. Ahmet dedem ve anneannemde açýlýþýn olduðu bu ilk gün yanýma gelerek bana kalem defter silgi verip, cebime de bir miktar harçlýk koymuþlardý. Bu gün beni sanki daha bir farklý sevmiþlerdi, yoksa büyüdüðüm için daha iyi mi anlamýþtým bilemiyordum, ama sevgi dolu gözlerle bana bakýp, sevip okþamalarýný, hayatým boyunca unutamadým. Acaba onlarýn yanýnda yaþamýþ olsaydým, farklý bir hayatým olur muydu? Diye yýllarca düþünmüþtüm.

    Okula baþladýðým için artýk uzun süre evden ayrý kalýyordum. Öðlen sonu, saat üçe kadar okula gidiyor, okul çýkýþý da arkadaþlarýmla akþam karanlýðýna kadar evlerin bahçelerinde oyun oynuyordum. Okulda tanýdýðým yeni arkadaþlarýmla, öðrendiðimiz oyunlarý oynamak için, okulun çýkýþ zilini dört gözle bekler olmuþtum. Doðrusu bu yenidünyamý çok sevmiþtim. Ne yazý ne kýþý, ne sýcak, nede soðuk, sahibi olmayan bana dokunmuyordu artýk. Sahibi olmayan diyorum çünkü beni daima kollayýp koruyan babaannemde ben okula baþlayýnca diðer kardeþimle ilgilenmeye baþlamýþ, hal böyle olunca da zaman içinde eski ilgi ve alakasý da kalmamýþtý. Üvey annem zaten bana karþý her zaman soðuk durmuþ, hiç sevgi göstermemiþ, ancak bazý üvey anneler gibi dayak atmak, yemek vermemek gibi davranýþlar içinde olmamýþtý. Bu bile benim için büyük bir nimetti. Hiç bir zaman önüme, diðerlerinden eksik yemek çýkarmaz, herkes ne yerse bana da mutlaka aynýsýný verirdi. Dedim ya, bu bile bana yetmekteydi. Ancak çocuk olmam nedeniyle, daima bir ilgi, sevgi dolu bir bakýþ beklemiþ, ama o ilgiyi hiçbir zaman görememiþtim.

   Neden bilemiyorum, hep yüzü asýklar sanki beni buluyordu. Okulumuzda ki altý öðretmenden en sevimsiz ve aksi öðretmen bizim öðretmendi. Sürekli azarlar, baðýrýr, elindeki küçük sopasý ile canýmýzý yakardý. Bekâr genç ve yakýþýklý biriydi. Sevdiði bir bayan öðretmenle evlenemediðinden çok sinirli olduðunu, üst sýnýflardaki öðrencilerden duyardýk.   

Ancak ben ve birkaç arkadaþýmda, hani iyi þeyler yapmazdýk ve illaki öðretmeni kýzdýracak bir yaramazlýk bulurduk.

   Kimi zaman sýnýfa bir kedi getirir, kimi zaman bir arkadaþýmýzý ýslatýr, defterleri ve tahtayý karalar, çok zaman ödevlerimizi yapmazdýk. Öðretmen baðýrdýkça hem korkar hem de içten içe gülerdik. Öðretmenimiz bazen bana, çok zeki bir öðrenci olduðumu söylemiþ olmasýna raðmen ders adýna evde elime kalem almazdým. Neden bilinmez, öðretmenim azda olsa biraz benimle ilgilenmeye kalksa, rahatsýz olur sýkýlýr, yakýn olmak istemezdim. Saçlarýmý okþayan sýcak bir elin þefkatini duymayalý o kadar çok zaman olmuþtu ki galiba sevilmeyi unutmuþtum. Gün geçtikçe yalnýz dünyama daha fazla kapanýyordum.

   Aradýðým çok da fazla bir þey deðildi. Evde bulamadýðým içten bir sevgi ve þefkati okulda öðretmenimde bulurum sanýyordum. Ama nafile, düþlerim sona ermiþ, yanýldýðýmý çok geçmeden anlamýþtým. Belki de sorun kendimdeydi. Küçük sýnýflarda okurken pek farkýna varamamýþ, hep o þefkati beklemiþtim. Ancak üst sýnýflarda okurken, biraz da olaylarýn farkýna varýnca içimde acýlar, yalnýzlýklar artmaya, büyük bir boþluk oluþmaya baþlamýþtý. Kendimce yaþadýklarýmý sorguluyor, içten bir sevgiye ne çok ihtiyacým olduðunu az da olsa hissediyordum.

   Kimseye çok fazla bir kötülüðümde olmazdý. Evde annesizlik, babadan ilgisizlik, okulda sevilmemek hep benim suçum muydu? Diðer sýnýflardan bir öðretmen öðrencileriyle çok ilgilenir hepsiyle ayrý, ayrý konuþur, teneffüsler de bile onlarýn yanýnda olurdu. Onlarla oyun oynarken uzaktan seyreder, çocuk aklýmla onlara heveslenirdim. Þans burada bile bana gülmemiþ yalnýzlýðýmla baþ baþa kalmýþtým.

   Okula baþladýktan sonra, evle baðlantýmýn azalmasý beni daha da özgür yapmýþtý. Köyümüzün Yeþilýrmak’a yakýn olmasý nedeniyle okul çýkýþlarýnda özellikle sýcak havalarda, Irmak kenarýnda arkadaþlarla buluþup, hem yüzer hem de balýk tutmaya çalýþýrdýk. Irmak kenarlarýnda sýralanmýþ kavak ve söðüt aðaçlarýnýn diziliþi o kadar güzeldi ki tarifi bir hayli zordu. Kimi uzun kimi kýsa, yeþil ve sarý karýþýmý yapraklara bezenmiþ aðaçlar, sanki geniþ bir yol varmýþ gibi düzgün bir þekilde sýralar halinde kývrýmlar yaparak uzaklara gitmekteydiler.  Görünüþleri bana çok heybetli geliyordu. Bazen ýrmak yukarý esen rüzgârýn yapraklarda çýkardýðý sesleri dinledikçe, tarifi imkânsýz huzur duyardým.

   Benimle konuþuyorlar gibi gelirdi bana. Farklý bir âlemden arkadaþlarýmdý onlar. Irmak kenarlarýnda uyukladýðým zamanlar bu sesleri, tanýmaya fýrsat bulamadýðým annemin ninnileri ile karýþtýrýr, kendimi onun kollarýnda sanýrdým. Kimi zamanlarda ýrmak içine uzanan dallarýna çýkar, ileriye kadar gider, oradan suya atlardým. Irmak ve aðaçlar hayatýmdý, neþemdi, arkadaþýmdý benim.

   Hele mandalarýn ýrmaktan geçiþleri yok mu? .Mandalarýn üzerlerine biner onlarla Irmaðý geçer sonra tekrar geri gelirdik. Neþemizden, attýðýmýz kahkahalardan, ýrmak kenarlarý çýnlardý. Bazý günlerde küçük oltalarýmýzla balýk tutmaya çalýþýr, tuttukça da sevinçten coþar, kim çok balýk tutacak diye bahislere girerdik. Tuttuðum balýklarý asla atmaz, balýklarla eve gelirdim. Getirdiðim balýklarý piþirir bana verirlerdi. Balýk tutmaya gitmeme kimse bir þey demez, tehlikelerinden bahsetmezdi. Aslýnda kimi zaman, evde sanki fazlalýk gibiyim diye olumsuz duygulara kapýldýðým olurdu.

    Bir gün balýk oltama bir su kaplumbaðasý yakalanmýþ, kancamý da iyice yutmuþtu. Baþka kancam olmadýðý için kancayý mutlaka çýkarmalýydým. Kötü bir kararla her zaman yanýmda taþýdýðým çaký býçaðý ile kaplumbaðanýn kafasýný kesip kancamý çýkardým. Kaplumbaða ölünce de çok üzülmüþ, iyi bir þey yapmadýðýmý o an anlamýþ, ancak ben de yapacaðýmý yapmýþtým. Hayvanýn ölüsünü topraða gömerken kendimi affettirmek ister gibiydim ve bu olay belleðimin bir köþesinde yýllarca bir acý hatýra olarak kalmýþtý.

    Bazen geç vakte kadar kaldýðýmýzda, ýrmak kenarýnda ki acýmasýz sivrisinekler kâbusumuz olur, beni ýsýrdýkça çok yerim kaþýntýdan kabarýrdý. Eve yorgun bir þekilde gelince elimi ayaðýmý bile yýkamadan, yemek dahi yemeden uykuya dalardým. Zaten pek ilgilenen, arayýp soranda olmayýnca ne yaptýðýmdan kimsenin haberi olmazdý. Hani bu durum benimde iþime gelmekteydi. Çocuk aklý, özgür olmak ne iyi diye düþünürdüm. Dersleri sevmediðim için okul dýþýnda kalan zamanýmý çoðu kez bu þekilde, farklý yerde ve farklý oyunlarla geçirirdim.

   Kardeþim yürümeye baþladýðý zaman benim onunla ilgilenmemi istediklerin de caným çok sýkýlýr, kaçmak için bahaneler aradým. Bir keresinde kardeþimi de yanýma alarak arkadaþlarla oyun oynamaya gitmiþtim. Oyuna baþladýktan sonra kardeþimi unutmuþtum. Sahipsiz kalan çocuk emekliye, emekliye, düþe kalka eve dönerken bir eþeðin altýnda kalmýþ biraz hýrpalanmýþtý. Komþular kardeþimin baðýrmasý üzerine onu alarak eve götürmüþler. Bunun üzerine evdeki herkes beni çok azarlamýþ, hakarete uðramýþtým. Babamda diðerleri gibi beni dövmemiþ ama dövmekten beter etmiþti. Bu olay beni çok ama çok üzmüþ, derinden yaralamýþtý. Zaten pek sevilmediðim için iyice gözden düþmüþtüm. Ancak bu olaydan sonra kýymetli kardeþimi oyala diye bir daha bana vermediler. Bu durum beni bayaðý rahatlatmýþ, ayak baðýmdan kurtuldum diye de sevinmiþtim.

   Günler aylarý, aylar yýllarý kovaladý durdu. Artýk ilkokulun son sýnýfýna gelmiþ birazda serpilmiþtim. Boyum uzamýþ, Annemin güzelliðini de almýþ olmalýydým ki kadýnlar benim için ilerde çok yakýþýklý olacak diye söylenirlerdi. Çok arkadaþým yoktu, hele biraz arsýz oldun mu arkadaþ bulmak zor oluyordu. Ama sevdiðim, yakýn olduðum bir iki arkadaþým vardý. Halamýn oðlu Ýsmail’le akran sayýlýrdýk ki çok iyi anlaþýrdýk. Zaten onlarda olmasa yaþamak benim için zor olurdu. Çocukta olsam birilerine ihtiyacým vardý.

   Okulda okuduðum yýllarda her hangi bir etkinliðe katýlmaz, yapýlanlarý izler, bayramlarda diðer öðrencileri seyreder, bazen onlarýn arasýnda olmak, bir kez olsun bir þiir okumak isterdim. Ama bu hevesim hiçbir zaman gerçek olmadý.

   Okulumuzun son aylarýydý. Bir müsamere yapýlacaðý söyleniyor ve oyun için eli ayaðý düzgün bir erkek çocuk aranýyordu. Diðer sýnýflarýn öðretmenlerinden biri, sýra aralarýnda gezerken olduðum yerde durdu ve beni göstererek;

---Hikmet’i seçin,  Demiþti. Bana da bir görev verecekler diye çok sevinmiþtim, ama ne fayda, bizim öðretmen hakkýmda öyle anlamsýz ve gereksiz sözler söyledi ki çok utanmýþ, hemen oracýktan kaçmak istemiþtim. Ben gerçekten bu kadar kötü ve iþe yaramaz birimiydim diye saatlerce düþünmüþ, nedenini bir türlü anlayamamýþtým. Tamam, derslerime çalýþmýyordum, ilgim yoktu ama buna raðmen notlarým hiçte kötü deðildi. Kimselere, çevredekilere de zararým olmazdý, ama sevgi zorla olmuyor herhalde diye düþündüm. Sevmiyorlar beni ne yapayým diye kendimi oyalamaya çalýþmýþtým.

   Okulumuz bitmiþ yaz tatili gelmiþti. Arkadaþlarýmýn çoðu gideceði yeni okullardan bahsediyorlardý. Babalarý onlarý kasabadaki ortaokula vereceklermiþ. Bende heves etmiyor deðildim ama derslerime karþý ilgisizliðimden hep þikâyet eden babam bir gün bana, seni ortaokula göndermeyeceðim. Ýyi okumuyorsun, seninle uðraþamam dediðinde, artýk benim için okul hevesi kýsa zamanda bitmiþ, babamýn benim için ne yapacaðýný merakla beklemeye baþlamýþtým. Öyle ya! Köyümüzde iyi okumayanlar ya çoban, ya çiftçi, ya da ilçede çýrak oluyorlardý. Benim geleceðim ne olacak diye beklemeye baþladým.

   Tatil baþlayalý bir iki ay olmuþtu. Bu arada bende tarlamýzda çalýþan iþçilerle beraber iþe gidip gelmekteydim. Bahçe iþlerini hiç sevmezdim, ama denileni yapmaya da mecburdum. Derken bir akþam babam beni çaðýrdý.

---Hikmet gel hele oðlum?

---Buyur baba?

---Seni ilerdeki köylerden bir þoförün yanýna muavin olarak vereceðim haberin olsun,

Dedi. Ne diyeceðimi bilemiyordum. Ýyi mi? kötü mü? Gerçi köyün yakýnýndan geçen kamyonlarý arabalarý gördükçe saatlerce onlarý izler, hep buralardan gitmek isterdim, Çok uzaklarda sevginin olduðu bir yer vardýr diye düþünüp dururdum. Þimdi, düþlerim gerçek oluyordu ve babam beni göndermeyi düþünüyordu. Yinede içime bir korku dolmuþ, ama belli etmemiþtim.

---Nasýl istersen baba,

Diyebildim. Babaannem biraz istekli olmasa da üvey annem ve dedem bunun doðru olduðunu söyleyerek babama destek vermiþlerdi. Artýk evimizden yavaþ yavaþ ayrýlacak, kendimi yeni bir dünya da bulacaktým. Babamýn durumu iyi olduðu halde beni evden uzaklara göndermesinde Dedemin ve üvey annemin etkisi olduðunu anlamak zor deðildi. Zaten sevilmediðimi bilmiyor deðildim, dolayýsýyla beni baþlarýndan uzaklaþtýrýyorlardý.

   Çok geçmedi, bir günün akþamýnda babam bana dönerek:

---Hazýrlan Hikmet, yarýn iþe baþlayacaksýn bu nedenle git kendine giyecek bir þeyler hazýrla.

    Heyecandan gece boyunca doðru dürüst uyuyamamýþ, korku, endiþe, sevinç karýþýmý duygular içinde geç saatlerde uyuyabilmiþtim. Erkenden kalkýp sabah yemeðimi yedikten sonra babaannemin yardýmýyla giysilerimi ve fazladan bir iki çamaþýrýmý bir torbaya koyarak evden ayrýlýyordum. Evdekilerin ellerini öperken gözlerinde bana karþý bir acýma ve merhamet dolu bir bakýþ bulamamýþtým. Babaannem beni öperken:

---Dikkatli ol oðlum kendine iyi bak olur mu?

   Artýk bilinmeyenlere doðru, aðýr aðýr gidiyordum. Ýçimden arada bir geriye dönüp bakmak geliyor ve ara sýra bakýyordum da. Hala küçüktüm, hala çocuktum. Yuvadan, evden ayrýlmak, tanýmadýðým insanlarla yaþamak, buralardan gitmek, benim için önemli bir olaydý. Tüm geleceðim bundan sonra þekillenecekti, hiç olmazsa sevgi dolu bir kucaklaþma olsaydý içimdeki korku ve endiþeler çok fazla olmazdý.

   Ýlçeye gitmek için minibüse bindik. Yirmi dakikalýk bir yolculuktan sonra Ýlçemize gelmiþtik. Burasý Turhal’dý ve hayli hareketli bir ilçeydi. Ova bir yere kurulmuþ olduðu için, düzgün sokaklarý, geniþ parklarý vardý. Nüfusu gün geçtikçe artarak, þehrin çevresinde yeni mahalleler kurulmuþtu. Köyümüzden de buraya gelip yerleþenler çoktu. Bir kýsmý fabrikada çalýþýyor, kimileri ticaret yapmakta, kimileride sanatkârdý. Uzaktan þeker fabrikasýnýn aðýr aðýr yukarý çýkan dumaný görülüyordu.

    Minibüsten inince babam yakýndaki bir kahveye gideceðimizi söyleyerek yola koyulduk ve birkaç dakika sonra kahveye vardýk. Hava sýcak olduðu için insanlarýn bir kýsmý dýþarýda sabah çayýný içiyordu. Babam bir kiþinin oturduðu masaya doðru giderek,

---SelamünAleyküm, Cemal,

Diye selam verdi.

---Aleyküm Selam Hüseyin, hoþ geldiniz buyurun oturun.

Babam sandalye çekerek otururken bana:

---Oðlum sende çek bir sandalye,

Demiþti. Yanýna geldiðimiz adam:

---Oðlum üç çay yap hele,

Diye içeriye seslenirken:

---Hikmet sensin demek,

Diyerek bana doðru gülümsedi.

---Saðlam gibi duruyor,

Dedi babama.

---Öyledir Cemal, saðlamdýr, akýllýdýr oðlum,

    Ben daha kiminle tanýþtýðýmýzý bile anlamadan babam:

---Artýk oðlan senin Cemal ona iyi bak. Ýyi bir adam ve iyi bir þoför yap,

Demiþti.

    Anlaþýlmýþtý artýk, bu adamýn yanýnda çalýþacak, onun muavini olacaktým. Demek ki zamaný gelmiþ, söylenenler yerini bulmuþtu. Geleceðim yavaþ yavaþ þekilleniyor, uzun yýllar yanýnda çalýþacaðým adama merakla ve endiþeyle bakýyordum. Sert görünüþlü bir adamdý. Acaba beni döver miydi? Çocukluk iþte, aklýma hemen dayak gelmiþti. Aslýnda dayaðý hiç mi hiç sevmez, nefret ederdim. Biraz oturduktan sonra babam benimle vedalaþarak giderken elime biraz para tutuþturmuþtu. Sanki bu para beni teselli edecekti. Köyde her ne kadar korkusuz yiðit bir çocuk olarak tanýnmýþ olsam da, yinede evden ilk kez ayrýlacak ve bilinmeyenlere doðru, yeni tanýdýðým bir adamla yol alacaktým. Babamýn ayrýlmasýndan sonra duygulanmýþ, gözlerim dolmuþ, akmak üzere olan yaþlarýmý saklamaya çalýþýyordum. Bana ilgiyle ve merakla bakan Cemal Amca:

---Sakýn aðlama! Aðlayaný sevmem,

Deyince hem korkmuþ, hem de utanýr gibi olmuþtum. Nede olsa daha on üç yaþýma yeni girmek üzereydim, henüz çocuk sayýlacak yaþtaydým.

    Birazdan bizde kalkarak, yakýnda duruyor dediði kamyona doðru yol almaya baþladýk. On dakika yol almýþtýk ki:

---Ha bak iþte!  Bu bizim araba. Ona çok iyi bakacaksýn,

Diyerek dikkatimi çekmek istemiþti.

    Biraz uzakta kýrmýzý renkli, parlak ve yeni bir araba duruyordu. Yanýna yaklaþýp önünü okudum, Fargo diye bir süslü yazý yazýyordu. Herhalde adý bu olmalý diye düþündüm. Oturma yerinin yukarýsýnda kasanýn ön bagajýnda kocaman bir MAÞALLAH yazýsý vardý. Çekine çekine yaklaþtým. Saðýna soluna dikkatlice baktýðýmý gören Cemal Amca:

---Meraklýsýn sende benim gibi. Ýyi o zaman anlaþacaðýz. Ýstersen bana usta diyebilirsin.

   Ýçine bindik, arabayý çalýþtýrdý. Bu ses benim yýllarca duyacaðým ve beynime kazýnacak olan sesti. Arabayla tanýþmamýz böyle olmuþ, yük alacaðýmýz yere doðru gidiyorduk. Cemal amca genelde Turhal- Ýstanbul arasý þeker taþýma iþi yapmaktaydý. Ýþ olduðu zamanlar diðer þerhlere de gittiði, hatta bazen iki üç ay bile dýþarýda kaldýðý oluyormuþ. Yavaþ yavaþ Fabrikaya giriyorduk. Buralar benim için yabancýydý, ama alýþacaktým, öðrenecektim her þeyi. Böylece muavinlik iþim baþlamýþ oldu. Yeni hayatým kim bilir bana neler getirecekti. Nerelere gidecek, kimlerle tanýþacak, yeni arkadaþlarým olacaktý. Bir süre sonra yükü almýþ Turhal’dan ayrýlmaya baþlamýþtýk. Cemal Amca yol boyu bana arabada neleri yapmam gerektiðini, neleri yapmamam gerektiðini uzun uzun anlatmaya baþlamýþtý bile. Bir öðretmen gibi sürekli tekrarlamalar yapmaktaydý. Önümde uzanan yollarda sýrlarla saklý bir geleceðe doðru yol alýyordum. Gelecek ama hangi ve nasýl bir gelecek?

   Günler aylarý kovalamaya ve bende yeni iþime alýþmaya çalýþýyordum. Zor ve yorucu iþti ama seviyordum. Gezmek, benim en hoþuma giden þeydi. Cemal Amca bana araba ile ilgili pek çok bilgi vermiþti. Þimdi yaþayarak bu bilgileri daha iyi öðreniyordum. Yolumuz genelde Ankara, Ýstanbul, Samsun, Trabzon ve Tokat hattýndan oluþuyordu. Bazý zamanlar iþ olmadýðýnda,  bayramlarda eve gelmekteydim. Evde artýk misafir gibiydim. Bazen de anneannemlerin köyüne gidiyor onlarla kalýyordum. Zamanla biraz daha büyümüþ ve kendi baþýma kararlar vermeye baþlamýþtým. Nereye ve ne zaman gideceðim gibi. Kendi elbiselerimi kendim alýyor, bazen evdeki kardeþime harçlýk bile veriyordum. Uzaklardan gelirken eve küçük hediyeler, yiyeceklerde almaya baþlamýþtým.

   Arkadaþlarýmdan epeyce ayrý kalsam da, köye geldiðimde onlarla buluþup neler yaptýðýmý, nerelere gittiðimi anlattýkça, beni kýskandýklarýný biliyordum. Ama benim eksikliðimi onlar hiç anlayamazlardý. Evime bir yabancý gibi gelmek, sevgiyle bakan bir çift göz, saçlarýmda þefkatli sýcacýk bir elin gezintisini bulmak, imkânsýz gibiydi.  Benim en iyi dostum altýmýzdaki araba olmuþtu.

    Bir süredir Cemal Amcaya usta demeye baþlamýþtým hem kolay hem de bana daha bir güzel geliyordu. Usta ile uzak yerlere gidiþlerimizde bana garip gelen, ama hiçbir zaman sormaya cesaret edemediðim bir þey görüyordum. Ýlgilenmiyor görünsem de merak ya, hep aklýma takýlmýþtý. Þöyle ki: Usta Ankara’ya, Ýstanbul’a, Trabzon’a, giderken, yanýna kapalý bir çanta veya sýkýca sarýlý bir paket alýyordu. Ben onlara hiç bakmazdým, bakamazdým da zaten. Herhalde Usta’mýn eve aldýðý hediyelerdir diyordum. Ayrýca baktýðýmý anlarsa ayýp olurdu. Çokta sert bir adamdý ve aðýr sözler söyleri vardý, bu yüzden azarlanmak istemiyordum. Ustam benimle tam bir usta çýrak iliþkisi yaþýyordu. Ben onun para iþlerine, aldýðýna, verdiðine bakmaz yalnýzca araba ile ilgilenirdim. Ne samimi nede uzak… Beni sevdiðini hiçbir zaman anlayamamýþtým, belki de hiç sevmemiþti.

   Neyse, yýllar böylece geçmiþ araba sürmeyi, trafik kurallarýný, araba tamirini, þehirleri iyice öðrenmiþtim. Yaþým on yediye gelmiþti bile. Ýyi yemek yediðimden ve babama çektiðimden olacak, kalýplý ve kuvvetliydim, ayrýca emsallerimden olgun duruyordum. Benim için çok kere yakýþýklý diyorlardý. Büyüdükçe daha farklý olmaya baþladýðýmý bende anlýyordum. Uzun boylu, koyu yeþil gözlü, açýk tenli, siyah saçlý güzel bir delikanlý olmuþtum. Çok fazla konuþmaz, genelde az gülen biriydim. Þartlarýn etkisi altýnda sert mizaçlý biri olarak görülüyordum, aslýnda hiçte öyle biri deðildim.

   Konakladýðýmýz yerlerde kamyoncularla otururken, atýlan kahkahalara katýlmazdým. Bu nedenle benimle fazla þakalaþmazlar, samimi olmazlardý. Temiz giyinmeyi çok severdim. Her zaman üzerimde temiz elbise bulunurdu. Sigaraya baþlamýþtým, ancak az içiyordum. Artýk iyiden iyiye beliren sakalýmý da düzenli kesiyordum.

---Aha geldik, karnýný doyur bakalým.

Dediðinde kendime gelmiþtim.

---Deminden beri düþünüp durmaktasýn ne oldu sana rahatsýz mýsýn?

---Yok, iyiyim biraz dalmýþým,

Dedim. Arabamýz yavaþ yavaþ konaklama yerine gelip yerini almýþtý. Motoru durdurup aþaðýya inmiþtik ki, birden yanýmýza sivil bir taksi gelmiþ ve içinden inenler bize doðru hýzlý bir þekilde yönelmiþlerdi. Gelenler temiz giyimli üç kiþi olup ciddi duruyorlardý.

---Cemal Kýrýntý sen misin?

Diye Ustaya seslenmiþti biri.

---Evet benim,

Dedi, ardýndan:

---Hayýrdýr ne oldu?