''Deðdi mi, deðmedi mi?'' (yerel fýkra)

Temel, Dursun sahilde beraber yürüyordu

Bir martý yükseklerden süzülüp duruyordu

Su yüzünde sonunda yakaladý balýðý

Temel bir çýðlýk attý  çýnlattý ortalýðý

 “Ula Dursun, ha bu kuþ belli ki hararetli

Kuyruði suya deðmez ne kadar maharetli

-Ula gözun görmez mi ayaklarý deðmiþdur

Kuyruk havada idi kafasýni eðmiþtur.

Deðdi mi, deðmedi mi birbirine girdiler

O onu, o da onu yerden yere serdiler

Birinin kolu gitti ötekinin bacaðý

Ýyi ki yanlarýnda yokmuþ çaký, býcaðý

Bir bayram sabahýydý buluþtular bir safta

Yan yana durmazlardý boþ yer yokmuþ etrafta

Hoca der vaazýnda: “affeden affolacak

Mü’minler kenetlenmiþ sur gibi saf olacak

Bir birine küs olan bunlarýn dýþýndadýr

Çünkü þeytanla nefis onlarýn peþindedir”

Temel Dursuna bakmýþ Dursun kafa sallamýþ

Zaten uzun zamandýr böyle fýrsat kollamýþ

-Ula Temel, boþ yere birbirimize  girduk

Kendumuze ne kadar zarar ve ziyan verduk.

Sarýlýp barýþtýlar samimiyet baþladý

Lakin inat illeti genlerine iþledi

Temel dedi bir ara keþke diretmeseydun

Suya deðduði halde deðmedi demeseydun

Deðdi, deðmedi diye mucadele baþladý

Temel’le Dursun yine bir birini haþladý