Ýstanbul’da bir yaz günüydü. Hava çok güzeldi. Martýlar özgürlüðün tadýný çýkarýrcasýna uçuyordu. Ýstanbul’un muhteþem manzarasý eþliðinde güzel bir kýz çocuðu babasýyla birlikte Kadýköy’ den Eminönüne geçmek için vapura bindiler. Adam vapurda oturmak için bir yer bakýyordu. Vapurun orta kýsmýnda boþ bir yer gördü. Hem de cam kenarýydý. Hemen o boþ koltuða ilerleyerek koltuða oturdu. Kýzýný cam kenarýna oturttu. Kýzý çok neþeli bir þekilde martýlarý izliyordu. Adam bir nebze olsun kýzýnýn hastalýðýný unutmuþtu. Onu böyle sevinçli görünce çok mutlu oldu. Kýzý hala þizofren hastalýðýnýn verdiði etkiyle hayali arkadaþlarýyla konuþuyordu. Adam saatine baktý. Doktorla olan randevularýna tam bir saat vardý. Kýzýnýn bu hastalýðýnýn çözüme kavuþmasýný umuyordu. Derken kafasýný þöyle bir kaldýrdý. Tam Karþý koltuklarýnda 40’lý yaþlarda bir kadýn ve kucaðýnda yatan 6 yaþlarýnda bir erkek çocuðu duruyordu. Çocuk gri paltosu ve beyaz spor ayakkabýsýyla çok tatlý gözüküyordu. Annesinin kucaðýna

uzanmýþ ellerini bacaklarýnýn arasýna almýþ yatýyordu. Kadýnda çok solgun ve yorgun bir þekilde çocuðunun saçlarýný okþuyordu. Derken birden geminin sireni çaldý. Bu siren geminin hareket edeceðinin iþaretiydi. Sirenin çalmasýyla çocuk gözlerini açtý. Annesine sordu. Anne bu neydi. Annesi‘de oðlum gemi hareket edecek o yüzden kaptan amca insanlarý uyardý diye cevap verdi. Adamýn yanýndaki kýz babasýna sýkýca sarýldý. Babasýný kendine doðru çekerek, Babacým þu çocuðun neden gözleri öyle iri ve bembeyaz çok korkunç. Adam çocuða doðru bakarak kýzýnýn kulaðýna eðildi. Babacým onun gözleri görmüyor. Gözleri olmadýðý için yerine bir hayvanýn gözünü takmýþlar. Galiba bir koyunun gözü. Korkmana gerek yok. O arkadaþýn görme engelli. Anladýn mý beni babacým dedi? Kýz hala þaþkýnlýðýný atamamýþ bir vaziyette anladým diye cevap verdi. Sonra çocuk annesiyle konuþmaya devam etti. Anne gemi nasýl bir þey. Kaptan çok mu büyük heybetli biri. Annesi sabýrla hepsine cevap veriyordu. Gemi Ýstanbul boðazýnýn muhteþem manzarasýnda ilerliyordu. Ýlk önce geminin ve denizin nasýl bir þey olduðunu anlattý. Sonra kaptaný tarif etti. Adam ve yanýndaki kýzý onlara doðru bakýyordu. Çocuðun annesi hala anlatmaya devam ediyordu. Haydarpaþa garýný, kýz kulesini, Boðaziçi köprüsünü, Topkapý sarayýný, galata kulesini ve Karaköy’e yanaþmýþ dev yolcu gemisini tek tek gördüðü kadarýyla oðluna anlatýyordu. Derken çocuk annesinin kucaðýnda uyuya kaldý. Gözlerinin iriliðinden göz kapaklarý kapanmýyordu. Adam çocuðun görme engeli olmasa ne kadarda tatlý bir çocuk olacakmýþ diye içinden geçiriyordu. Sonra kýzýna döndü. Sýmsýký ona sarýldý. Kýzýnýn psikolojik þizofreni hastalýðýndan daha kötü bir þey kýzýnýn baþýna gelebilirdi. Özürlü veya engelli olabilirdi diye düþündü. Allahýna þükretti. Kýzý Ýstanbul’un bu güzel manzarasýný görebiliyordu. Dünyanýn bütün güzelliklerini görme þansýna sahipti. Yürüyebiliyor, koþabiliyor, konuþuyor, duyuyordu. Bir engeli, özrü yoktu. Kýzýna olan bakýþý artýk daha da deðiþmiþti. Dünyayý görmenin bile bir insan için ayrýcalýk olduðunu anladý. Ve yolculuklarýna devam ettiler.

Bizler çocuklarýmýzýn saðlýðýna þükredelim. Çocuklarýmýzýn yaptýðý ufak tefek hatalara, baþarýsýzlýklara kýzmayalým. Onlara sevgiyle yaklaþalým. Onlara her zaman destek olalým. Ne olursa olsun saðlýklý ve hayatta olmalarý bizim için yetmeli. Kimseyi özründen dolayý hakir görmeyelim. Etrafýmýzdaki özürlü engelli vatandaþlarýmýza her zaman yardýmcý olalým. Unutmayýn hepimiz birer engelli ve özürlü adayýyýz. Biz özürlü veya engelli olmadan yaþasak bile çocuklarýmýzýn baþýna her an bir þey gelebilir. Yeni doðacak bebeklerimiz özürlü veya engelli doðabilir. Bir kaza geçirebiliriz. Hayatýmýz bir anda deðiþebilir. Hayatýmýzýn kýymetini bilelim. Bu güzel dünyada sevgi ve saygý tek sýðýnaðýmýz olsun.

Her þeye raðmen HAYAT GÜZEL’ dir.