Hasretten doðar efkâr, akþamla yürür gider,

Elemli bir kýzýllýk daðý süpürür gider,

Ay batar, yýldýz kaçar, gece baskýnýnda aþk

Devasa yürekleri ardýndan sürür gider.

Yine akþam oldu bak! Yine coþtu efkârým,

Yine kadere küskün, hayata isyankârým.

Ey yar! Bu akþam sensiz içmek istemiyorum;

Yalnýzlýktan kendim de, kendime ziyankârým.

Hele gel otur þöyle, karþýmda sýrdaþ gibi,

Dur ki; sen ol, gecenin neþeye müsebbibi.

Bakýþlarýný merhem gibi sür de yarama

Sen ol, benim çaresiz dertlerimin tabibi.

Bu nasýl bir ateþtir, güneþi bile yakar.

Bu nasýl bir gözyaþý, için coþtukça akar.

Gönlünde ki yaraya, sabýr taþýný basan

Aþýðýn yüreðini, masum bir yalan yakar.

Coþari der ki ey yar, Gel de halimi dinle!

Dizlerime dermansýn en bulutlu halinle,

Varsýn bakmasýn gözün, varsýn tutmasýn elin,

Gönlüm sevginle dolu, mutluyum hayalinle.

Ýbrahim COÞAR