SANATÇI DOST EDÝP BAÞER’E BURUK VEDA MEKTUBU

        Nasýl üzgünüm, nasýl çaresizim bilmiyorum. Tiyatro sanatçýsý, þair, þiir yorumcusu deðerli bir insaný yani seni trafik kazasýnda kaybetmek o kadar acý ki… Yakýnlarýnýn adýný bile bilmemek, onlarý tanýmamak, kimseye ulaþamamak, doðru dürüst bir bilgi sahibi olamamak da çok zor… 62 yaþýnda olduðun halde kendine “Yaþlý Tiyatrocu” diyen, 50 yaþýndakilere bile caný yürekten “kýzým” diyebilen, emeklilik için çýrpýnan, rahat bir hayat kurup dinlenmek için düþler kuran sen yok musun artýk bre Edip Baþer!

          Bazen sanal hayattan tanýdýklarýnýz gerçek hayattan tanýdýðýnýz insanlardan çok daha gerçektir. Tanýþmýyorduk gerçek hayatta seninle ama mesajlarla, telefonlarla bütün içtenliðimizle neler paylaþmýþtýk neler… Dertlerimizi, hüzünlerimizi, hayallerimizi, sevinçlerimizi… Hakkýnda çok þeyi biliyordum hatta en yakýnlarýnla bile paylaþamadýklarýný benimle paylaþýyordun. Ben de sana bütün içimi döküyordum.

        Günlük hayatta sýkça kullandýðýn bir oyundan sonra diline yerleþen “Bre” sözcüðü senin yazý dilinde de yer almaktaydý. Hatta arkadaþlarýn sana “Bre can” veya “Bre Edip” diye seslenirlermiþ. Dürüst, yapmacýksýz, içten, korumacý,  kadir kýymeti bilen, sevgi dolu, saygýlý, iþini seven, sorumluluk sahibi biriydin. Saðlýðýný çok ihmal ediyordun. Ýþin dolayýsýyla yemek ve uyku düzenin pek yoktu. Mesajlarýnda yazdýklarýndan yola çýkarak bu yargýda bulunuyorum.

         Seni iyi tanýyordum ama ailen hakkýnda hemen hemen hiç bilgim yoktu. Berfin adýnda 1983’te doðan bir kýzýn olduðunu ve güzel kýzýný henüz 17 yaþýnda bir filizken kaybettiðini anlatmýþtýn. Ardýndan eþini kaybettiðini ve yýllardýr yalnýz yaþadýðýný, yalnýzlýðý en iyi bilenlerden biri olduðunu söylemiþtin.  “Güçlü görünmek de bir bakýma yalnýzlýktýr.” demiþtin.  Ne doðru söz…

        9 Þubat’ta Selanik’e geldiðini, Ata’nýn evini gezdiðini ancak fotoðraf çektirmek istediðini ancak izin vermediklerini üzülerek belirmiþtin. 10 Þubat rahmetli evladýnýn ölüm yýl dönümüydü. Nasýl hüzünlüydün o günün gecesinde…  Sosyal paylaþým sitesinde ilk kez kýzýnýn doðum gününde çektiðiniz fotoðrafýný paylaþmýþtýn. Zaten özelini, iþini, aþýný fotoðraflamak ve paylaþmak hoþuna gitmiyordu. 10 Þubat 2015’te Selanik’te iki yerde þiir okuduðunu, ertesi gün Teselya’da, sonraki gün de Mora’da sahne alacaðýný yazmýþtýn. “Türkiye’de sahip çýkanýmýz olmadý. Sað olsunlar sevenim sayaným çok. Yunanistan beni çok sevdi.” Ýbaresini de eklemiþtin. Çoðu zaman koþuþturmaktan yorgun ve uykusuz olduðunu dile getirmiþtin.

        Bütün hayatýn tiyatroydu, þiirdi, sanattý özetle... Ülkemizde sanatçýlara gereken deðer verilmediði için ekmeðini komþu ülkede kazanmaya gitmiþtin. Ýngilizcen ve Grekçen de iyiydi. Orada beklediðin ilgiden fazlasýný görmüþtün, emeðinin karþýlýðýný da almýþtýn. Yunanistan’da çok güzel dostlar edinmiþtin.  Otel müdürü Yorgi’nin can arkadaþýn olduðunu ve onun 13 yaþýndaki oðlunun da sana Türkçe olarak “Bre Dede” diye hitap ettiðini anlatýyordun. Dimitri ile de iyi arkadaþ olmuþtun, birlikte geziyordun. Sana bir þiir albümü çýkarman için teklif gelmiþti ama gözün ülkendeydi. Emeklilik iþlemleriyle de çok uðraþmýþtýn. Yormuþtu bunlar seni…

          Avukatýn aracýlýðýyla kýz kardeþine vekâletname vermiþtin ve kýz kardeþinin senin adýna aldýðý Çeþme’de deniz kýyýsýnda bulunan üç katlý ve beþ odalý evde yaþamanýn hayallerini kuruyordun. 15 Mayýs 2015’te henüz görmediðin evinin tapusunun Yorgi’nin adresine geldiðini ve eline geçtiðini yazýyordun. Yurda dönmeyi, sevdiðin kadýnla evlenmeyi, huzur içinde yaþamayý düþünüyordun. Sevinç içindeydin. Bir araba alýp Akdeniz sahillerini gezmeyi, Antalya’da tatil yapmayý planlýyordun. Sonra gemiyle Ýtalya yolculuðu… Zahmetle kazandýðýný gönlünce harcamak artýk hayatýn tadýný çýkarmak istiyordun sevdiðin kadýnla… Tam yurda dönme planlarý içindeydin ki paranýn olduðu banka batmýþtý. “Acaba paramý alabilir miyim?” düþüncesiyle bekliyordun.

         Son mesajýnda Atina’da bir arbede esnasýnda düþüp ayak bileðini incittiðini, çok acý çektiðini, saat 10.30’da ve 22.30’da 12 saatte bir iðne yaptýrdýðýný anlatmýþtýn ve “Bastonla yürüyorum. Ayaðým neredeyse kýrýlacakmýþ.” yazmýþtýn.  Üzülmesinler diye ortak arkadaþlarýmýza söylememi sýkýca tembihlemiþtin. Zaten öncesinde de feribot kazasýndan kýl payý kurtulmuþtun.

       29 Temmuz gecesi hayata veda ettiðini 30 Temmuz sabahý sosyal paylaþým sitesindeki yorumlardan öðrendim. Trafik kazasý geçirmiþsin. Yanýndaki arkadaþýn ölmüþ. Sen ise beyin travmasý tanýsýyla hastaneye kaldýrýlmýþsýn. Bayramdan beri yoðun bakýmda yatmýþsýn. Kalbin durmuþ, çalýþtýrmýþlar. Sonra ikinci kez 29 Temmuz gecesi kalp krizi geçirmiþsin. Mesajlarýndan birinde “Evimi, yataðýmý, aþýmý özledim.” diyordun.  Yurduna, sevdiklerine, sevenlerine hasret tek baþýna son sözünü bile duyuramadan Yunanistan’da hayata veda etmiþsin. Parça parça okudum, parça parça öðrendim hastane maceraný… Okudukça da parçalandým.

       “Bazý mevsimler, bir günde gelir.” diyor Murathan Mungan. Bir günde üstelik çok ama çok sýcak bir temmuz gününde zemheriyi yaþadým. Önce yüreðimdeki yemyeþil orman sapsarý oldu. Bütün aðaçlar yapraklarýný döktü bir anda… Fýrtýna koptu. Deprem oldu. Toz duman oldu dünyam… Ardýndan çýrýlçýplak kaldý aðaçlar ve bir tipi baþladý. Sýðýnacaðým bir aðaç kovuðu bile yoktu.

       31 Temmuz 2015’te senden bir gün sonra kaybettiðimiz çok deðerli Þair- Yazar Bekir Koçak’ýn þiirinde olduðu gibi gerçekten gizemi temmuzda saklýymýþ meðer bütün acýlarýn... Ben de 12 Temmuz’da 1996'da kaybetmiþtim anneciðimi… Temmuzlar, sevdiklerimi kopardý benden... Ama bu 2015 Temmuzu çok hainmiþ meðer... Çok arkadaþýmý, sanatçý dostumu kaybettim bu aralar... Onlarýn acýsý temmuz sýcaðýndan kat be kat çok... Aylarý suçlamak da yanlýþ, biliyorum ama bir günah keçisi aramak adet olmuþ. Öyleyse özür dileyerek az önce yazdýðým bir dörtlükle selamlayayým suçladýðýmýz aylarý…

“Hayaller kalsa da altýnda karýn,

Kim bilir nelere gebedir yarýn,

Günahsýz mevsimin, masum aylarýn,

Üstüne yýkmasak bütün suçlarý…”

    “Hayatýn güzel günleri ‘Daha erken…’ demekle geçer. Sonra ‘Çok geç’ olur.” demiþ Flaubert… Hep bazý koþullarýn oluþmasýný beklerken zaman geçer, ömür biter bazen… Hayalleri ertelememeli, her günü son gün gibi düþünerek dolu dolu yaþamalý… Geçmiþ adý üstünde geçip gitmiþtir. Ah ile vah ile harcanmamalý bugünlerimiz… Yarýn belki vardýr, belki de yoktur. Oysa hep yarýn diye atlayarak geçiþtiririz günlerimizi…

        Sevgili dostum, sözün bittiði yerleri çoðalttým bu aralar... Gerçek sanatçýlara hak ettikleri deðerin verilmemesi yüreðimi kanatýyor. Ucuz otel odalarýnda uyuyarak, doðru düzgün yemek yemeyip çorba içerek yarý aç yarý tok bir yaþam sürdürerek ekmek ve sanat için onurlu mücadelenizi ayakta alkýþlýyorum. Tezatlar arasýnda boðuluyorum. Çaðlayanlar ters akýyor içimden...  “Keþke” sözcüðünü silmek için dünyaya gelmek istiyorum yeniden...   

          “Her ölüm erken ölümdür. “ demiþler ama senin ölümün hem zamansýz, hem çok ani ve de çok hazin oldu. Ýyilerin ömrü az olurmuþ. Klasik bir laf ama durumumu en iyi anlatan cümle þu: Sözün bittiði yerdeyim. Bre Edip Baþer sevenin, sayanýn çok… Sevenlerinin, yakýnlarýnýn baþý sað olsun. Allah rahmet eylesin. Iþýklar içinde uyu. Güle güle bre can dost…

HARÝKA UFUK
Adana
31 Temmuz 2015
Saat: 15.00