Babama Japonya'yý Sevdiren Kadýn-58

...

“Yine neyi bilmem gerekiyor…”

“Gördüðüm kadarýyla annen Akiko-san yabancý biri ile evlenmeni istemiyor. Anladýðým kadarýyla o daha çok dizinin dibinde oturabilecek birileri olsun istiyor. Yani bizde ona içgüveyi derler siz naibu wa diyorsunuz… Kadýn pek haksýz da deðil yani… Emekli bir karý-koca… Kendilerine bakacak birileri lazým… Bu iþin hastalýðý var, düþkünlüðü var… Kýzýný ve torunlarýný yanýnda görmek, onlarla hayata baðlanmak istemeleri kadar doðal bir þey olabilir mi?”

“Sen benden yana mýsýn? Onlardan yana mý?”

“Elbette senden yanayým ama hakikatlere de sýrtýmýzý dönemeyiz deðil mi? Gerçekleri göz ardý etmekle gerçekler yok olmaz ki!”

“Bu hayat benim deðil mi?”

“Elbette senin ama o kadar da deðil…”

“Nasýl yani?”

“Her anne-babanýn evlatlarý üzerinde birçok haklarý vardýr. Onun dünyaya gelmesi, onun besleyip büyütülerek bakýlmasý gayet zahmetli ve emek isteyen bir durum…”

“Elbette anne-baba hakký ama nerede ve ne þekilde yaþayacaðýmý benim bir tercih hakkým yok mu?”

“Elbette var ama kýrýp dökerek deðil, senin üzerinde haklarý olanlarý ikna ederek olmalý… Ben henüz nerede yaþayacaðýma dair bir karar verebilmiþ de deðilim… Bir yanda benim dünyaya gelmeme vesile olan aileme ve doktor olmamda bana emeði geçen ülkeme karþý sorumluluklarým vardýr. Ben ki öyle kiþiliksiz ve kimliksiz yaþayanlardan da deðilim… Ýhtisasým gereði son beþ yýlýmý Japonya’da geçirdim. Elbette kültür ve yaþam farklýlýklarýndan doðan zaman zaman sýkýntýlarým olmuyor deðil… Ama olaylarý büyüten, kafaya takan biri deðilim… Hatta burada kalmýþ olsam anne ve babana da bakarým… Bu benim için o kadar çok zor olmaz… Esas mesele yarýn çocuklar olduðunda onlarýn yaþam ve inanç biçimleri karþýmýza büyük bir problem olarak çýkacaktýr.”

“Sen de dereyi görmeden paçayý sývýyorsun…”

“Ama þimdiden düþünmek gerekir diye düþünüyorum. Özellikle kültür ve yaþam biçimi farklýlýklarý birçok anlaþmazlýklarýn ana kaynaðý olacaktýr.”

“Sayýn Safa Bey, bazen çok zor bir adam olup çýkýyorsun… Bu günü yaþamak varken neden gelecekle ilgili kafaný yoruyorsun ki?”

“Ayumi Haným elbette bu günü yaþamalýyýz. Bu hususta sizinle hem fikirim. Ama bir ömür boyu sürecek bir birlikteliðin temeli saðlam olarak atýlýrsa o birliktelik ayakta kalabilir. Aksi takdirde etrafýmýzda o kadar çok dramatik yabancý evlilik olaylarýna þahit oluyoruz ki, ayný acýya düþmekten biz de kendimizi alamayýz…”

Yüreðini ona vermiþ, görünmez bir ateþle içten içe yanýyordu. Acýlarýn insaný olgunlaþtýrdýðýna, aldýðý yaralarla hayatý öðrenmeye pek hevesli deðildi. Aþk yarasý taþýmayan aþký bilir mi? Ýnsan yaralanýnca yarasýný saracak birini arardý ama yara insaný hakikate götürdüðünü, acýnýn yol gösterdiðini bilememenin acemiliðindeydi. Demek ki aþk insaný yarayla sýnýyordu.

Ayumi Hanýmýn aklý yine Kyoto’lu kadýna takýlmýþtý. Safa’ya Kyoto’lu kadýn hakkýnda bir þeyler anlatýyordu ama Aymi onun anlattýklarýna ikna olmuyordu. Daha farklý bir durumdan bahsetmesini, gerçeði açýklamasýnda ýsrar ettiyse de, ondan bir bilgi koparamadý. Þaka yollu baþlayan el kol hareketleri, iþi baþka bir safhaya taþýdý.  Ayumi yumruklarýyla, Safa’nýn omuzlarýna vuruyor, o ise gülerek cevap vermesi, Ayumi daha da çýldýrtýyordu. El þakasý bir güç gösterisine dönüþtü.

…

O gece Ayumi Haným sabaha kadar deliksiz derin bir uyku çekti. Sabah kalktýðýnda burnuna tereyaðlý yumurta kokusu geliyordu. Gözlerini ovuþturarak kokunun geldiði yere doðru yürüdü. Safa kahvaltý masasýný donatmýþ, çay kâselerini taþýyordu. “Kalktýnýz mý Ayumi Haným?” dedi.

“Kalktým günaydýn… Biliyor musun bir sürü rüya gördüm… Kollarýnda uyuya kalmýþým… Beni kollarýna alarak, yataðýma taþýyordun…”

Safa güldü. “Ne rüyasý kuzum? Benimle kavga ettikten sonra dizlerimde uyuyup kaldýn… Ben de seni kollarýma alarak yataða kadar taþýdým…”

“Ben seninle kavga mý ettim?”

“Kendini o kadar çok kaybetmiþtin ki!”

“Ben niçin kavga ettim ki?” Ayumi Hanýmýn yüzü birden deðiþti. “Ha sen bana bir þeyler anlatýyordun… Ne idi anlattýklarýn? Þu Kyoto’lu kadýný anlatýyordun…”

“Boþ ver kuzum… Yüzünü yýka da kahvaltýya gel…”

Tuvalet ve lavaboya gidip gelen Ayumi Haným, iþtahla kahvaltýsýný yaptý. Safa “Bu gün doðru Murata beldesine gideceðiz. Ben masayý toplayýp, bulaþýklarý halledinceye kadar sen de hazýrlanýver…”

O gün konuþmaya pek zamanlarý olmadý. Kawasaki’den güney doðusundaki Murata’ya geçmiþlerdi. Levhada Murata levhasýný görünce aklýna “Murata Döner” geldi. Murat Usta’nýn ‘Murata Döner’ dükkânýnýn burayla bir ilgisi yoktu ama sormadan da edemedi...

Ayumi “Murata Döner’ isminin burayla bir ilgisi olabilir mi?”

“Sanmam ama muvafýk bir isim gerçekten… Murat Ustanýn bu kasabadan belki haberi bile yoktur.”

Murat Ustaya telefon açtý ve Miyagi iline baðlý bu yerleþim yerinden bahsetti.

Murat Usta “Demeyin ya! Ben orayý görmem lazým… Ne yapsam ki, benimse en yoðun günlerimden birindeyim… Ama civanlarým size söz, orayý bir gün mutlaka göreceðim…”

...

Devamý Var

...

Ant-150815