Babama Japonya'yý Sevdiren Kadýn-62

...

Safa kendini ‘yaklaþmakta olan bir fýrtýnaya karþý nasýl daha korunaklý olabilirim?’ düþüncesiyle, gelebilecek an aðýr ihtimallere karþý kendini hazýrlamaya çalýþýyordu. Zaman zaman kadýnlarýn beklenmedik tsunami çýkýþlý davranýþlarýna hazýrlýklý olmak gerektiðini gayet iyi biliyordu.  Hassas konularý bastýrmanýn endiþesiz ve besleyici yollarýný keþfi için akýl ve iradesini seferber etmiþti.

Daha önce okuduðu Wabi-Sabi kitabýn bir paragrafýnda; ‘Ruh eþleri bile romantik birlikteliklerinde aþýlmasý gereken engel ve zorluklarla karþýlaþýrlar…’ sözü aklýna geldi. Wabi-sabinin basit ilkelerini dikkate almanýn bile çoðu kez iþe yaradýðýný görmüþtü.

Ayumi nefsinin saldýrýlarýný Buda’nýn ‘Güzel bir hayat için; tatlý dilli, cömert bir kalbin merhameti gereklidir…’ sözlerinin rüzgârýyla atlatmaya çalýþýyordu. Nefsi her defasýnda tekmelendiði ve terk edildiði yerden kalkarak yine sinsice yaklaþýyor, ardýndan akýl kalesine taciz atýþlarýna baþlýyordu.

Safa neredeyse bir iþkolikliðin çok ileri bir derecesinde hasta insanlarla ilgileniyor, onlara moral aþýlamaya çalýþýyor, büyükle büyük küçükle küçük oluyordu. Yorulmak nedir bilmiyordu. Çalýþmaktan sýkýlmýyor, sýkýlmadýðý gibi yorgunluklarýndan asla þikâyet ettiði olmuyordu.

O gün, günbatýmýna kadar çalýþarak çalýþmalarýný nihayete erdirmiþlerdi. Toparlanarak akþamüstü Sendai’ye dönmüþlerdi. Kendilerine tahsis edilen misafirhanenin konuk aðýrlama odalarýna geçtiler.  Safa eþyalarýný kendi odasýna býrakýp, duþunu aldýktan sonra giriþ kattaki misafir dinlenme salonuna geçti… Bir süre Ayumi hanýmýn inmesini bekledi. O gelince misafirhanenin yemekhanesine geçtiler.

Safa “Arzu edersen sinemaya gidebiliriz…”

Ayumi için bu, Safa’dan hiç beklemediði bir çýkýþtý. Ayumi’nin aklý “Bu beni sallamaya çalýþýyor galiba…” düþüncesiyle meþgul olurken, Safa “Uzun zamandan beri sinemaya gidemedim. Biraz dinlenmiþ oluruz. Tabii sen de istersen…”

Ayumi baþýný sallayarak ona “…tamam” dedi.  

Birlikte dýþarý çýktýlar. Dýþarýda serin bir hava vardý. Yoldan geçen bir taksiye binerek þehir merkezine indiler. Bünyesinde sinema bulunduran avm’lerden birine geçtiler… Sinemanýn baþlamasýna daha bir süre vardý. Yan taraftaki kafenin birinde ona bir kahve ikram etti.

Safa; Ayumi’den saldýrý bekliyordu ama Ayumi ise saðýr ve dilsizleri oynuyordu sanki… Onun bu sakin duruþuna bir türlü anlam veremiyordu.

Ayumi Safa’ya bakýyordu. “O kadýn kim?” sorusuna, Safa sanki onu yatýþtýrmak ister gibi, bir elini onun eli üzerine koydu. “Ayumi Haným, o kadýn senin öz annen…”

Ayumi saf saf ona baktý. “Nasýl yani?”

“Daha önce büyük kýsmýný anlattýðým, az bir kýsmýnýn ise senin bitirme tez çalýþmalarýný etkilemesin diye tehir ettiðim kýsmýný ise þimdi anlatýyorum. Bu olayýn hayatýný gereðinden fazla etkilemesine ve yýpratmasýna müsaade edemezdim. Ama ne yazýk ki þimdi anlatmakta mahsur görmüyorum…”

Sinema saatine kadar anlatmadýðý kýsýmlarý anlattý. “Bu konu aslýnda bir tesadüf müdür, Allah’ýn bir ikram ve inayeti midir? Bilmiyorum. Ama durum bundan ibaret…”

Ayumi adeta þok olmuþtu. Bu güne kadar hiç duymadýðý ve bilmediði bir yýðýn þeyle karþýlaþýyordu. O arada sinema saati gelmiþ, son çaðrý yapýlýyordu. “Haydi içeri geçelim. Daha sonra uzun uzun konuþuruz” dedi

Ayumi þaþkýndý. Safa onun elini býrakmadý. Elinden tutarak onu oturacaklarý yere kadar götürdü. Önce onu yerine oturttu, sonra kendi yerine oturdu.

Sinemada Miva Nishikava’nýn ‘Dia Dokuta- Sevgili Doktor’ filmini seyretmeyi tercih etmiþlerdi. Safa bir ara onun elini avuçlarýnýn içine alarak tepkisini ölçmeye çalýþtý. Eðer elini çeker ise kýrgýn olduðunu düþünecekti. Ama Ayumi’nin eli sanki komada baygýn bir hastanýn elinden farksýz gibiydi. Hiçbir tepki vermedi. Onun ellerinin soðuk olduðunu gördü. Kendisinin ellerinin sýcaklýðý, sanki ona bir elektrik akýmý veriyor gibiydi sanki...

Ayumi baþýný yavaþça Safa’nýn omuzuna yasladý. Safa da onun bu yakýnlaþmasýna ses çýkarmadý. Ama Ayumi içten içe aðlýyor, gözünden dökülen sýcak gözyaþý Safa’nýn gömleðinden geçerek tenine deðiyordu. Safa baþýný ona doðru çevirip baktý. Gözleri kapalý olan Ayumi onun kýpýrdanýþýndan kendine baktýðýný anladý ve diðer elinin iþaret parmaðýný ‘sus ve konuþma’ anlamýnda dudaklarýnýn üstüne koydu.