uçuyorduk seninle yýldýzlar arasýnda,

ellerim ellerinde.

bulutlar kadar yumuþaktý tenin.

yüzün solgun,

buz gibiydi leblerin.

bürünmüþ ay parlaklýðýna uzun siyah saçlarýn.

kýskandý bir yýldýz,

kaydý sonsuzluðun içine.

küstü ay,

büküldü orak gibi.

öttü baykuþ,

bitti düþ.

kýmýldadý yapraklar,

okþadý perdeleri serin bir rüzgâr.

ne ay vardý odamda ne kayan bir yýldýz,

ne yanýmda sen ne soðuk buselerin.

karanlýktý gece,

sýðýnmýþ geceye bir bilmece.

yalan mýydý düþlerim?

yalan mýydýk ikimiz?

sarmýþtý her yanýmý nedensiz titremeler,

aþýk mýydým ben sana?

sunuyor en aðýr iþkencelerini kimliksiz gece,

zifiri karanlýk,

ürperten yalnýzlýk.

izmaritlerle dolu tabla,

atýlmýþ saða sola büyük küçük farklý farklý þiþeler,

iðrenç bir koku.

hangi yüzüydü aþkýn beni benden soðutan?

hangi cebiydi aþkýn içinde kaybolduðum?

hangi sözüydü aþkýn yürekten vurulduðum?

hangi ateþiydi aþkýn içinde kavrulduðum?

hangi yeliydi aþkýn yerlere savrulduðum?

Aþýk oldum ben aþka,

aþýk mýydým ben sana?

takýldým saate,

ilk kez duyuyordum sanki sesini,

beynime saplanan binlerce ok.

‘’Kýrsam diyorum kurtulurum o sesten.’’

suç saatte mi?

bekliyorum umutsuzca yýllar yýlý her gece,

çaresizliðin son demini kalem sundu bu gece.

çözülmeyen bilmecelerin savaþýnda,

geçmiyor zaman saate inat.

ah bir sabah olsa…

çözülür mü bulmaca?

sahi ,

aþýk mýydým ben sana?

büyüsünde yok olduðum kahverengi bakýþlar,

öðrettiler bana aþký.

fecirler senli Selda,

akþamlarýmda Leyla…

Mehmet Macit

01.11.2015

Dikili/Ýzmir