Bir gün köyün birinde, adamýn eþeði kör bir kuyuya düþmüþ. Niye düþer, nasýl düþer diye sormayýn. Eþek bu, düþmüþ iþte. Zavallý saatlerce acý içinde  sýzlanýþ kývranmýþ, anýrmaya çalýþsa da sesini kimseye duyuramamýþ. Derken eþeðin sahibi gelmiþ kuyunun baþýna.
         Bakmýþ  ki zavallý eþek kuyunun dibinde mahzun ve çaresiz bakýyor. Üstelik de yaralý. Bir hal çaresi düþünürken koþarak gidip köylüleri yardýma çaðýrmak gelmiþ aklýna.
         Ne yapsak, ne etsek de þu eþeði kuyudan çýkarsak diye düþünürken bakmýþlar ki hayvan yara bere içinde , belki de kýrýðý çýkýðý da var hayvanýn; çok acý çektiði de belli, artýk kurtarýlsa da iþe yaramaz düþüncesiyle çýkarmaktan vazgeçmiþler ve eþeðin üzerini toprakla doldurmaya karar vermiþler. Herkes eline geçirdiðiyle baþlamýþ kuyuyu doldurmaya.
Zavallý hayvan, üzerine gelen topraklarý her seferinde silkinerek üzerinden atmýþ. Onlar yukarýdan atmýþ, eþek silkelenerek her defasýnda topraðý ayaklarýnýn altýna almýþ.
        Derken,  altýna aldýðý toprak sayesinde her defasýnda biraz daha yükselmiþ ve giderek yukarýya çýkmaya baþlamýþ eþek. Köylüler de þaþýrmýþlar hayvanýn giderek yükselmesine. Onlar atmýþ eþek yükselmiþ derken neticede hayvan yukarýya çýkmayý baþarmýþ.
       “Hayat, bazen bizim de üzerimize bütün kasvetiyle abanabilir. Üstümüzü toz toprakla örtmeye çalýþanlar çok olur. Bunlarla baþ etmenin tek yolu sýzlanmak deðil, düþünüp silkinmek ve kurtulmaktýr. Aydýnlýða bir adým daha yaklaþmaktýr. Kör kuyuda olsak bile ümidimizi kaybetmemektir!'