‘’ ilk ve son gündü, ezildim bir ömür aðýrlýðý altýnda.’’

düþlerini kurduðum tarifsiz bir buluþma,

bir aþký sorgulayan þahitsiz bir duruþma.

deðmiþti yaþamaya ömre bedel bir gündü.

doðduðum, yaþadýðým ve öldüðüm gündü.

söyleyecek çok sözüm elbette vardý,

titredi dudaklarým.

yutkundum,

iki kelime kustum,

sustum.

bekledim konuþmaný,

suçlu bir çocuk gibi korku içinde pustum.

çýkmaz bir sokakta yüreðim,

kurtulmak senin elinde.

takýldým bakýþlarýna,

donuktu.

dokundum ellerine,

soðuktu.

anladým ki,

ismim yüreðinde yoktu.

hani bir söz var:

‘’Umut fakirin ekmeðidir’’

fakir olan aþk mýydý yoksa ben miydim?

umut duygularýmda bir düþtü.

geldiðim an karþýna,

bakýþtýk,

umutlar suya düþtü.

aradým ekmeði yüreðimde,

yüreðime köz düþtü.

yorgundum,

sevgi doluydum.

beklerdim kapýnda ömrüm oldukça,

bu aþka engel çoktu.

sözlerin tek tek düþtü dudaktan,

sanki:

çelik uçlu bir oktu.

acýmadýn haline karþýndaki aþýðýn,

kanatýrken kalbini merhemin bile yoktu.

veda ettim mi?

hatýrlayamadým.

yanýmdan ayrýldýðýn aný,

anlayamadým.

cýlýz lambalar,

 ve loþ sokaklar,

duygularýmýn yansýmalarýydý.

uzaklaþýp giderken gölge gibi sessizce,

ölüyordu bir umut sensiz kalan yürekte.

ne bir kalem oldum ne parlayan bir yýldýz,

yazamadýn bu aþký kararmýþ yüreðine.

yaþadýðým bir düþtü,

coþku dolu gönlüme þimdi bir hazan düþtü.

Mehmet Macit

08.01.2016

Dikili/Ýzmir