100*50 santimetrekarelik bir toprak parçasý üzerinde diz çökmüþ oturuyorum. Oturduðum yerin kenarlarýnda cansýz bir ýþýk var ve her yer öylesi karanlýk. Elimi uzatýyorum karanlýða fakat bir boþluk hissi alýyorum. Toprak çöl kumlarý gibi ve yumuþacýk hissediyorum. Sanki hareket etsem kayacakmýþým gibi hissediyorum. Ne koku var ne ses nede bir canlý izi. Ýçimde tarifsiz bir korku beni titretiyor. Nereden geldim diyorum buraya. Hiçbir iz yok buraya geldiðim yönünde! Her yer zifiri karanlýk, ortam ne sýcak ne soðuk, aslýnda bu beni pek ilgilendirmiyor…

Baðýrýyorum.

Yardým istiyorum

Aðlýyorum

Nafile…

Sanki beynim durmuþ, ne geçmiþ geçiyor gözümün önümden nede geleceði düþünecek bir mecalim var. Öylesine aciz ve fakirim. Bütün alýþkanlýklarýmla putlarýmý gömüyorum ve karanlýkta yok ediyorum. Öylesine dua ediyorum ki… Yaþadýðým hayat boyunca, bu kadar net bir durum ile dua etmediðimi düþünüyorum. Ne sevdiklerim aklýmda, ne düþmanlarýma haset ve kin güdüyorum. Öylesine bencilim ki, bu durumdan kurtulmanýn yollarýný arýyorum. Her an meçhul ve ne olacaðým bilinmez bir sonsuzu hissetmek var ya... Geleceðimi bilmemek beni kahrediyor. Yüreðim hiç bu kadar çýlgýnca çarpmamýþtý. Birden aklýma geliyor. “Yoksa ben öldüm mü?” ölümü hep böyle anlatýrlardý diyorum. Eðer öldüysem nerede sorgu melekleri? Ölmüþ olamam diyorum. Zamaný bilmiyorum. Hiçbir þey dünyalýk görüntü içinde deðil. Peki, nedir öyleyse bu sýnav?

Aldanýþlarýmý düþünüyorum. Dalgalara dokunan güneþ ýþýnlarý-göz kýrpýþlarý gibi, yaþarken çok uzun gibi gelen bittiðinde beni mahveden, doðal mimarimi bozan ne dalgalardý onlar. Deniz gibi, her dalgadan sonra baþka dalgalar… Býkýp usanmadan, geçen ömre aldýrmadan tekrar ettiðim aldanýþlar… Onlardan hiçbir þey yok þimdi yanýmda. Olsun diye yalvarmýyorum ki! Buradan kurtulayým bir tek diyorum. Eðer kurtulursam tam bir kul olma sözü veriyorum! Öyle bir yakarýþ ki, bedenimi bile düþünmüyorum. Uyuþan ellerimi, dudaklarýmý, ayaklarýmý hissetmiyorum. Yemek yeme, nefes alma, dokunma yeteneklerim öylesine hýzla ölüyor.

Kartalýn/ayýnýn pençelerinde

Hissi var öylesi zayýf serçelerinde

Her yerim kesiliyor, yenmek için

Üzerine tuz ekiliyor, susuzluk yanmýþlýðýnda

Sarýlýyorum kulluk bohçalarýna

Zikrin samimi kanmýþlýðýnda…

Suratýmda patlýyor öylesine þiddetli bir þamar. Karanlýk aralanýyor, yataðým þekilleniyor gözlerimde yavaþça… Konuþamýyorum, titriyorum. Eþimin sesi geliyor kulaklarýma, yüce Resul’ün(sav) Nur daðýndan gelip de Hatice Anamýzýn teselli ettiði sesine benzer bir ses… Samimi, içten ve sevgi dolu! “Yaþýyorum…” diye baðýrmýþým. Eþim sonralarý böyle diyor. Gördüðüm bir rüya, hissettiðim bir uyarý… Böyle yorumluyorum, yorumluyorlar. Birkaç gün etkisinde kalýyorum. Geceleri uyuyamýyorum. O görüntüyü asla görmek ve yaþamak istemiyorum bir daha. Ölüye üç gün aðlar derler ya… Sonralarý unutuyorum o yaþadýklarýmý. Dalgalarýn güneþ ýþýklarýna giriyor yeniden yaþam ve aldanýþlar devam ediyor göz kýrpýþlarýnda. Artýk uzun uykular uyuyorum. Sanki o rüyayla savaþýrcasýna!

Hangi insana bu uyarý verilmiyor ki… Dertle, yoklukla, rüyalarla… Ama dünya bir talan yeri ve aldanýþlar her an devam ediyor.

Aldanmayanlardan olmak dileðiyle…

Saffet KURAMAZ