Anlaþýlan ama anlatýlamayan,

Tarifi imkânsýz þeyler vardýr hayatta.

Duyarsýn, koklarsýn, hissedersin,

Ancak kelimelere dökemezsin.

Hani kurak yaz mevsiminde,

Ýlk damlalar düþtüðünde

Kavruk toprak üstüne,

Veya yemyeþil çimenlerin,

O ilk biçildiklerinde,

Ya da memleketimin

Çam ve çýnar dokulu ormanlarýnda,

Ýçini ürperten hafif serinlikte,

Her biri birbirinden gizemli,

Kokular yayýlýr ya; bilirsin.

Seher vakti ýþýldarken tan yeri,

Eserken badýsaba,

Uykudan uyanan güllerin,

Neþeyle açýlýrken yapraklarý,

Bir hüzün çöker de içine,

Buðulanýr ya gözlerin?

Bazen yaþadýðýmýz bir aný,

Gördüðümüz bir yeri,

Daha önce yaþamýþ, görmüþ gibi

Bir tuhaf duyguya kapýlýrýz ya!

Anlamsýz bir dejavu hali,

Sarar benliðimizi.

Oysa biliriz, yaþanmamýþtýr.

Yaþanmamýþ neler neler vardýr,

Sanki yaþamýþ gibi hissettiðimiz.

Örneðin,

Gerçek sanmak hülyalý bakýþlarý,

Kapýlmak büyüsüne.

Düþlemek gündüz gece,

Hayaller âleminde,

Tutuþup el ele,

Gezinmek âþýklar gibi,

Her anýný, her sevinci

Sahici sanmak;

Aldanmak (mý?),

Aldatmak mý ?

Her neyse eðer;

Mümkün mü anlamak,

Anlamlandýrmak,

Ve kendine olsun anlatmak?