- Hiç mutlu olamayacaðým galiba! Buymuþ benim imtihaným. Sabrederek dayanýyorum. Þükrederek yaþýyorum. Rabbim sevdiði kulu dertle sýnarmýþ.

            Böyle konuþtum bir ayrýlýk öncesi sevgiliyle. Dallarda yapraklar sarardý, tarlada ekinler hasada durdu, gökte bulutlar kümelendi, kuþlar tekmil göçe durdu.

            Tesirli olamadým.

            - Sen biraz da kendin böyle olsun istiyorsun, dedi bana.

            Sözlerinde iðne vardý, sitemi ok gibiydi.

            Sineme deðiyordu.

            Delik deþikti içim dýþým.

            Zemheriydi yazým kýþým.

            Ayrýlýktý 24 saat iþim.

            Kalbim yara bere içindeydi, ölmeyecek kadar yaþýyordum iþte! Hani bir sevse her þey tersyüz olacaktý. Ama o sevmemeye yeminliydi. Bu aþkýn her hali bende temayüz ederken ondan hiçbir alamet göremiyordum.

            Ýçten içe kaynayana bir yanardað mýydý yoksa?

            Dipten dibe akan bir yer altý nehri miydi?

            - Niye? dedim sonra.

            - Kanýna iþlemiþ hüzün, bir nevi senin gýdan olmuþ. Hüzünlenmesen aç kalýrsýn. Hani sana yakýþmýyor da deðil! O kadar bilgiç bilgiç konuþuyordu ki tutup öpesim geldi bir an ama yapamadým.

               -Edebiyat yapma bana! dedi öfkeyle.

            Hiç de öyle bir niyetim yoktu ya neyse dedim içten. Ama o bende bir þiir gibi duruyordu. Bir mýsra gibi... Bir sanat...

            Varsa alemde güzellik adýna bir kimse iþte size onun somut bir timsali.

            Bir resmi gibiydi bende, paha biçilmez... Misali yoktu alemde.

            Bir melodi gibiydi bende, dinle dinle býkmaz... Eþi yoktu gök kubbede.

            Bir de insan bu kadar mý kendisinin cahili olur, bu kadar mý kendisine kör olur, anlayamýyorum bir türlü?

            Rabbim özene bezene yaratmýþ adeta.

            Güzelliðini vergisini verse kaç çirkin güzel olurdu, hesap edilmez!

            Ona bak bir ömrü boyu için açýlsýn, gözlerin göreceðini görsün. Daha ötesi ve þahanesi var mý yeryüzünde?

            - Sana edebiyat da yaparým, þiir de yazarým, türkü de yakarým. Bana karýþmaya hakkýn yok, bendeki sana dokunmaya da asla müsaade etmem. Seni hüzünle karýþýk seviyorum. Olsan da öyle seviyorum olmasan da! Bu deðiþmez ki! Bana müdahale etme, kendi iþine bak sadece. Orhan Veli gibi diyeyim 'Bak böcekler de öyle yapýyor!'

            Esasen beni çok iyi anlýyordu ve çok iyi hissediyordu. Söylediklerim þeklen hoþuna gitmese de kalben hoþuna gidiyordu. Emindim. Kaçýn kurasýydýk biz de!

            - Sana müdahale etmek deðil ki maksadým. Sana vuslattýr asýl maksudum. Lakin sendeki hüzün beni korkutuyor. Bu yüzden eleþtiriyorum seni. Senden giderek belki de sana geliyorum. dedi.

            Biraz sakinleþmiþti. Belki de ona karþý duymuþ olduðum sonsuz aþktan etkilenmiþti. Belki de hüznüm onu yumuþatmýþtý. Belki de en çok kýzdýðý yönüm onun en çok tahrik olduðu yanýmdý. Her þey aksiyle ayakta durur ve yaþardý. Onu kýrlarda baþýboþ gezen yabani bir kýsraða benzetiyordum. Sahiplenilmez, tutulmaz hapsedilmez... Koþtu mu þah damarý þiþen ve patlayacak gibi olan, yeleleri pýrýl pýrýl parlayan yabani bir yaban atýna... Sýrf birazcýk nefeslenmek için  damarýný diþleyip kopartacak kadar vahþi ve deli dolu geliyordu bana.

            - Gidecek misin? diye sordum son bir umutsuzlukla. Kal demeyi o kadar istiyordum ki ama cesaretim yoktu. Ayaklarýna kapanýp gitme diye yalvarmayý dahi düþündüm. Göðsümü açýp kalbimi göstererek 'Vur beni yüreðimden, ayrýlýðýn mermisindense senin merminle öleyim.' demeyi... 'Canýmý al da öyle git, geride bir ceset býrakýyorsun.' demeyi... 'Beni defnet de öyle git...'Ama hiçbirini söyleyemedim. Nutkum tutuldu.

            O da soruma susarak ama yüzünü dönüp giderek cevap verdi.

            Bir kez daha acýlar denizinde boðuldum.