Online Üye
5622
Online Ziyaretçi
14
ÇOCUĞUM–1
Güneş patladığında ateşten koptu
dünya.
Soğudu yavaş yavaş; toprak, su, kan
oluştu.
Yörüngesi üstünde dönen bir toptu
dünya;
“Ol” dedi yüce Tanrı, milyarca can
oluştu.
Milyar asırlık ömür, her ömür başka
evrim;
Nice devasa cüsse zamanla yok
oldular.
İnsanlıkla başladı uygarlık denen
devrim;
Yeşil doluydu dünya, dumanla yok
oldular.
Anlaşılmaz öyle bir sırdı ki
insanoğlu;
İki bin yıllık takvim geride
bırakıldı.
Zapt edilmez bir yola girdi ki
insanoğlu;
Rant uğruna ormanlar baştanbaşa
yakıldı.
Önceleri yeşilin arasındaydı beton;
Şimdi beton içinde görünmez oldu
yeşil.
İnsanoğlu elinde parçalandı proton;
Lakin nefessiz dünya, gün be gün
soldu yeşil.
Vurdumduymaz olmuşuz artı ise
bakiye…
Coşari der, dünyanın içine edeceğim.
Beni affet çocuğum, sana gelecek
diye;
Ağaçsız taştan dünya bırakıp
gideceğim.
İbrahim COŞAR