Elleri kýpýrdamaz, gözleri oynamaz, anlamsýz bakýþlarý ile oturduðu yeri doldururdu. Elbiseleri tertemizdi ama o temmuz güneþinde, tüm sinekler eline yüzüne dokunur, ama ne elini kaldýrýr, nede sinirlenir, hiç tepki vermezdi. Yanýndaki þekerleri, gelen çocuklar için saklardý. Bu yüzden çocuklar hep etrafýnda, þeker ana derler, elinden öperler ve þekerlerini alýrlardý. Sonra koþarak yanýndan uzaklaþýrlardý. Evin avlusunda böyle oturuþu ile tüm zamanýný sýkýlmadan nasýl geçirirdi anlamazdým asla.

Hayatta kalan tek oðlu, öyle otoriter ve acýmazsýz olmasýna raðmen, annesini gördüðü zaman yumuþar, bir kedi gibi sessizce oturuverirdi yanýna. Þeker ana kendisinden þikâyetçi olur ama oðlu ona tek bir karþýlýk vermezdi. Zaman 1960lý yýllardý. Anneler çocuklarýna otoriter olmayý öðretir, erkek evladý olmak da bu yüzden de köyümüzde büyük bir itibar demekti. Eve gelen gelin evin en küçük erkek çocuðuna bile aðam demek zorundaydý. Gelin, kocasýnýn çoraplarýný çýkarýr, bir leðen içinde itina ile yýkardý. Konuþamaz ve eþinden talepleri olamazdý. Þeker anada bu cendereden geçmiþ, torun sahibi olmuþ, baþköþede oturmayý ve erkek çocuðu olmanýn itibarý ile hizmet görmeyi hak etmiþti!

Acýlar içinde ve iþkenceden farksýz gelin olduðu yerde gençlik yýllarý biterken, aynýlarýný yeni nesile aktarmak Þeker Analarýn en büyük zevkiydi. Onlara göre erkek ne yaparsa haklýydý. Eve para getirsin yeterdi. Ne baba gibi ne eþ gibi ne de sorumluluk sahibi gibi görünmezdi. Annesi ne emrederse yapýlmazsa, yapýlmazsa gelin övülürdü. Dövüldüðü için kimse acýmaz. Aksine suçlu olduðu kabul edilerek, kimse onunla konuþmazdý. Kadýn evlendiðinde baþlýk parasý ile alýnýr, köle satýn alýnýr gibi, sonrada geldiði evin sahibi tarafýndan kullanýlýrdý. Neyi derlerse yer, ne giy derlerse giyinir, ne zaman uyu derlerse uyur, ayýn gel-gitleri gibi her an çektiði iþkencesi devam ederdi.

Kadýn, Þeker Ana rütbesine erdiði zaman-ne eli tutar ne ayaðý onu çeker, ne nefis savaþý kalmýþtýr, ne de saðlýklýdýr- yarým görünümünde, þaþalý koltuðunda oturmaya devam ederdi. Öylesi yalnýz, öylesi sevgiye muhtaç ve öylesi acýnasý… Þeker verdiði çocuklar severdi sadece onlarý. Bu yüzden ne oðlu þekersiz býrakýr nede þeker vermediði çocuk kalmazdý.

Kadýnlar sabah güneþ doðmadan çalýþmaya baþlar ve gece yarýsýna kadar bu durmaksýzýn devam ederdi. Sabah havyalarýn sütünü saðdýktan sonra çobana teslim eder, ardýndan tandýrý yakar, sütleri ve ekmeði piþirir. Kahvaltýyý hazýrlar, öðlen yemeði için yemekleri ayarlar ve tarlaya gider, akþama kadar tarlada, güneþin alnýnda ter döker, akþam eve gelir, gelen davarlarý ahýra sokar, akþam yemeðini hazýrlar, toplar, çocuklarýný uyutur ve gecenin deminde kocasýnýn gönlünü de yapar ve o kahveye gidince azýcýk uyurdu. Ne yorgun olmaya, ne hasta olmaya ve nede þikâyet etmeye hakký yoktu. Üstelik bu çalýþmasýndan þeker analar memnun olmazsa üzerine kuma getirilirdi de...

Þeker analara sorsan kaynanalarýný yerden yere vururdu. Her konuþmasýnda ona yaptýðý iþkenceye dönüþen kötülüklerinden bahsederlerdi. Bir gün gelirde kendi gelininin kendisi hakkýnda böyle konuþacaðýný aklýna bile getirmezdi. Bu bir gelenekti, adý batsýn…

Günümüzde kadýnlar erkekler kadar çalýþýyor, hayata eþleri ile birlikte tutunuyor. Kendilerinin ayrý evleri ve yuvalarýnda ki paylaþýmlarý mutlu yaþamaya yönlendiriyor. Gelin kaynanayý görmüyor bile. Çocuklarýn þeker anasý da yok, varsa da yoksa da sanal dünyalarý ve doðal olmayan ne varsa yedikleri ortamlarý mevcut.

Sanýrým bunun ortasý bulunmalý ama nasýl…

Saffet Kuramaz