O kadar güzel hikayeler anlatýyordu ki Kaptan, Papatya'ya. Papatya sýrf bu yüzden Kaptan'ý seviyordu. Delil olarak bu hikayeler kafiydi onu sevdiðine dair.

            Papatya "Sen benim kahramanýmsýn." demiþti bir kere Kaptan'a. Kaptan da usulca eðilmiþti onun kulaðýna ve þöyle fýsýldamýþtý: "Sen de benim Papatyamsýn; bakmaya doyamadýðým, koklamaya kýyamadýðým, sevmeye zaman yettiremediðim." Bir adam bu kadar mý þiirsel olurdu ve kalkýp bu þiirin üzerine bu kadar mý þirin gelirdi insana? Riya yoktu belki de gözlerinde Kaptan'ýn, hesap yoktu sözlerinde, ne geçiyorsa içinde onu sarf ediyordu yettiðince, samimiyeti güzelliðiydi Kaptan'ýn Papatya'ya göre.

            Her þeyin hýzla ve gýrla kirlendiði bir dünyada elbette kelimeler de kirlenirdi. Kaptan'ýn sözleri daðýn baþýnda doðan kaynak suyu gibiydi. Saf ve berraktý. Papatya kendi yansýmasýný görüyordu bu sözlerde ve daha bir aþýk oluyordu.

            "Var mýydý böylesi erkek bu dünyada?" diye düþünmeden edemiyordu Papatya. "Yoksa düþ müydü bu da?" Eðer düþ'se yýkýlýrdý bir bina gibi. Çatlardý orta yerinden bir kuru dal gibi.

            Kimse okþamamýþtý Kaptan gibi onun ruhunu. Öyle bir ses ki yumuþacýktý, ruhunun her bir zerresi onun sesiyle tüylerini kabartýyor ipekten bir kumaþa dönüyor ve içini alabildiðine zenginleþtiriyordu. Oksijen oluyordu cana, renk oluyordu.

            Kaptan bir numarasýydý onun ömrünün. Ýlk sýrasýndaydý etrafýndaki insanlarýn. Kalbinin yeganesiydi. Göklerde gezdirmemiþti kimse Papatya'yý, okyanuslarda yürütmemiþti, daðlardan aþýrmamýþtý. Çiçeklerden yollar yapýp ayaklarýnýn altýna sermemiþti kimse. En tatlý yemiþlerini bu dünyanýn, kimse sunmamýþtý yapraklar içinde. En tatlý melodileri kimse çalmamýþtý onun kulaðýna. Papatya saçýnýn telinden ayak parmaklarýnýn ucuna kadar mutluydu. Sýrýlsýklam mutluydu ve bunu hissediyordu. Gözleri gülüyordu Papatya'nýn, adeta gülerken insaný büyülüyordu menekþe gözleri ve Kaptan büyüyordu her geçen dakika Papatya'nýn gözlerinde. Þarký söylüyordu Papatya, mutluluk ýlýk bir rüzgar gibi okþuyordu her bir tüyünü.

            Bu dünyada cenneti yaþýyordu Kaptan ve Papatya.

            Düþü yaþýyordu.

            Hayali...

            Onun masalýmsý tarzý, kadýný bir kraliçe haline getiriyor, hayal de olsa düþte olsa ayaklarýný yerden kesiyordu. Bu dünyada ayaðýmýzýn þöyle sahiden güzelce ve mutluca yerden kesilmesine bir an için bile olsa ne kadar ihtiyacýmýz var? Papatya semalarda yýldýzlarla raks ediyordu adeta Kaptan ona hitap ettiði zaman. Bir insan sihirli sözcüklerle kanatlandýrabilirdi baþka bir insaný. Bunu fiziksel olarak düþünmeyin ruhsal olarak hayal edin. Göðün her katýna çýkarabilirdi sizi sahiden seven biri.

            "Ah be Papatyam!" demiþti bir keresinde Kaptan.

            "Sensizliði aklýma getireyim dedim bir an. Yapamadým. Ýmkansýz þeyler vardýr bu yaþamda. Galiba benim en imkansýz halim sensizliðimdir. Bir kötü olurum ki, bir bozulurum ki, bir çürürüm ki, bir küflenirim ki, bir ölürüm ki! Sakýn beni sensizlikle sýnama! Sakýn beni sensiz koma! Sakýn." Papatya sarýlmýþtý bu sözler üzerine Kaptan'a. "Böyle konuþma bir daha!" demiþti, "Aklýna getirme bensizliði. Rabbim ikimizi bir kýlmýþ. Senden azade kýlmýþ seni, benden ayrý kýlmýþ beni. Getirip biz etmiþ ikimizi. Þükrümüz bu yüzden çokçadýr rabbimize. Sen de sakýn ayrýlýðý dolama diline. Bir þeyi ne kadar çok söylersen çarçabuk gelip otaðýný kurar. Korkuyorum seni kaybetmekten. Hani gök düþse üzerimden, yer çekilip alýnsa ayaklarýmýn altýndan korkmam da seni çekip alsalar canýmdan kafayý yerim."

            Bunun üzerine Kaptan kaburgalarýný kýrarcasýna sarýldý Papatya'ya ve eðilip onun kulaðýna þunu fýsýldadý: "Böyle sarýlý kalsam sende, acýkmasam asla, uyumasam hiç,  konuþmasam mümkünü varsa sonsuza deðin. Sende böyle sarýlý kalsam. Her saliseni yaþasam, kokunu çeksem içime, soluðunu hissetsem, sesini duysam, kollarýnda bir ömür demini bulmuþ bir þekilde kalsam."

            Masalýmsýydý aþklarý.

            Pembemsi...

            Toz bulutumsu.

            Bir köpük güzelliðindeydiler aþk ummanýnýn üzerinde. Bir maviydiler gökyüzünün içinde, beyazýn içinde bir beyaz noktaydýlar.

            Yýllar geçti adeta.

            Birlikte yaþlandýlar yaðan yaðmurda.

            Aþklarý her dem tazelendi durdu.

            Daðdan akýp gelen kar suyu gibi canlandý.

            Yýllanmýþ þarap gibi tatlandý.

            "Göðe bak!" dedi bir akþam Kaptan Papatya'ya. Kocaman parlak bir yýldýzý iþaret ederek: "Göðe bak sevdiðim. Derler ki bir kadýn sevdi mi gökyüzündeki bir yýldýz da onun niþanesi olur. Ve öyle parlar ki herkes onu yýldýzlarýn þahý bilir. Yani kadýn sevdikçe o yýldýz parlar ve sevildikçe o yýldýz büyür kocaman olurmuþ. Ýþte þu kocaman parlak yýldýz da senin niþanen olan yýldýz. Seviliyorsun sonsuzca ve seviyorsun sýnýrsýzca." Aþkýn üzerlerini bir gece gibi örttüðü yerde Kaptan ve Papatya yýldýzlar büyütmeye devam ediyordu. Gayet mesuttular.  

            Ölümleri dahi denizin üzerinde parlayan bir yakamoz gibiydi. Ansýzýn parlayýverdiler denizin ortasýnda ve bir anda yok olup gittiler. Gecenin karanlýðýný bölen bir ateþböceði oldular bir an sonra uçup gittiler. Ve bir yýldýz oldular kayýp gittiler gözlerimizden.

            Herkes kendi yýldýzýný parlatmak ve büyütmek zorundadýr bu hikayede. Aþk bunu saðlayacak olan yegane sihirdir. Aþýk olun ve bir yýldýz bulup parlatýn onu, kocaman yapýn. Kim bilir kayan her yýldýz belki de bir aþkýn bitiþi ve iki aþýðýn yitiþidir.

Kim bilir kayan her yýldýz belki de birbirini caný gibi seven iki aþýðýn size gülümseyiþidir.