Vakitlerden bir vakit; takvim dýþý... Mekânlardan bir mekân; akýl dýþý... Kahramanlardan bir adam; olaðanüstü...

            Kadýnýn biri, bir adama aþýk oldu; yýldýrým aþkýydý bu. Öyle haybeden deðildi; bir þimþek çakýmý kadar hýzlý, bir dip akýntýsý gibi içten ve bir kaya parçasý gibi sertti bu aþk.

Anlýk olduðu kadar yýkýcýydý ve bir o kadar da kýyýcýydý. Görür görmez aþk derler ya öyleydi.

            Gel gör ki buz gibiydi adam. Ölü gibiydi, gömülü... Sanki bir kalýp buza dönmüþtü ve yeryüzüne konmuþtu. Heykel gibi duruyordu, buzdan bir heykel gibi. Güneþten uzak, aydýnlýktan azade... Hisler derin dondurucuda yani his kaybý en son haddindeydi. Onu gören ondan hiçbir elektrik alamazdý. Hiçbir þey hissetmezdi, yaþýyor yaþamýyor anlamazdý. Bir insan nasýl bu hale gelir akýl alacak gibi deðil! Kadýn her ne gördüyse buzdan adamdan, neyinden etkilendiyse, nasýl aþýk olduysa? Kör de deðildi hani, aptal da! Ama aþka bir sürü sýfat bulabilirsiniz, baþka isimler de takabilirsiniz. Aþk bu yüzden aþktýr, anlaþýlmadýðý için, tarif edilmediði, bir sonraki adýmý tahmin edilmediði...

            Adam, bir kapalý kutu, bir açýlmaz kapý, bir çýkýlmaz kayalýk... Ama kadýna göre tam da sevmelik, sevdalýk... Bir aþklýk suda boðuluyordu kadýn farkýnda deðildi. Aþk deryasýnda yüzme de bilmiyordu.

            Adamýn gözleri sabitti, bir noktaya bakýyordu sürekli. Hüzünlüydü ve aðlamaklýydý. Yine de gözyaþlarýný dökmemek için içten içe direniyordu. Bir iç savaþýn içindeydi. Dudaklar suskundu. Diþler kanatacak denli ýsýrýyordu o dudaklarý, belliydi. Belki de bir aþk artýðýydý adam, aþk yaralýsý... Aþk yarasaydý böyle olmazdý. Hani diþlemese dudaðýný, dünyayý saðýr edecek kadar haykýracak gibi duruyordu adam. Bir yanardaðýn patlama öncesi kaynamasý... Bir okyanusun tsunami öncesi dipten dibe dalgalanmasý... Sakallar kirliydi, adam basbayaðý koyuvermiþti kendisini.. Dünya gamdan ibaretti, hüzünden müteþekkildi. O da bu gamlý ve hüzünlü dünyanýn en güzel yüzüydü bana göre.

            "meczubum ben aþkýn sahrasýnda

            sonsuzluðun izinde yalýnayak dolaþýyorum

            bir ceylan oluyorum aslanlar peþimde

            soluk soluða kalýyorum

            kum deryasý az sayýlýr hüznümün yanýnda

            gözyaþlarým  yaðmurdan daha çok ýslatýr

            yeryüzüne hüzün tohumlarýný serpen benim

            her yanýmdan hüzün dökülür

            ve gözyaþlarýmla sularým onlarý

            dal dal büyütürüm, salkým saçak, çiçek çiçek

            diken diken" gibiydi adam baþtan ayaða, saðdan sola, el ele, kol kola sarmaþ dolaþtý hüzünle. Akrandý gözyaþýyla, safkandý hüzünde!

            Adam o kadar doluydu ki hani þöyle bir dokunsanýz boca edecekti içindeki bütün aðrýlarý, acýlarý, hüzünleri ve zehirleri...  Hani þöyle bir deðseniz ruhuna dalgalarý yerle bir edecekti her yeri. Adam hüzün tanesiydi  aþk harmanýnda, savursanýz ondaki hasadý havaya yeryüzü hüznü kuþanýrdý.

            Kadýn ne olduðunu anlamaya çalýþýyordu. Adamý tanýmaya, sevmeye, anlamaya... Bir sevda uðruna her þeyi gözü almaya hazýrdý. Çünkü adama vurulmuþtu. Sevdanýn mantýðý yok, aþkýn izahý ve nedeni...  Gelir kurulur kalbe, düþer akla...  Gel de çýk iþin içinden, anlayabilirsen anla, deðiþtirebilirsen deðiþtir! Mümkünü yok.

            Derken bir mucize oldu. Adam etrafýnda pervane olan kadýna elini uzattý. "Tut" dedi, "Yalvarýrým sýmsýký tut. Bugüne kadar tutunamadým hayata, sen tut da ben de tutunmuþ olayým sayende yaþama." Gözleri ilk kez baktý kadýna. Ýçinde cenazeler defnediliyordu bir bir. Kaç kez ölmüþtü bu adam, aman Allah'ým! Kadýn bakamadý daha fazla adamýn gözlerinin içine. Dayanamadý adamýn bu viran haline.

            Ne kadar giryandý.

            Ne kadar nalandý.

            "Aðla" dedi gayriihtiyari adama kadýn. Çivi çiviyi sökerdi. Kalpteki aþk kirecinin çözücüsü ise tertemiz gözyaþlarýydý.

            Kadýn adamýn içini dýþýna çýkartýp bir güzel sterilize edecekti.

            Ne yaþadýðýný umursamadan ona kucak açacaktý

            Onu saracaktý kendi yarasýyla.

            Ýyileþeceklerdi.

            Kabuk olacaklardý yaralarýna.Örteceklerdi mazilerini, sileceklerdi hafýzalarýndaki isimleri. Sarsýla sarsýla seveceklerdi birbirlerini. Katýla katýla yaþayacaklardý hayatý.

            Adam bir aðladý okyanuslar kadar, titreye titreye aðladý. Kuruyuncaya kadar yaþlarý gözlerinde, bitene kadar... Bir hayat belirtisiydi bu, bir umut... Kadýn ellerinden tuttuðu adamla umuda yelken açýyordu gözyaþlarýyla oluþmuþ okyanusta. Nereden geldiklerini unutmayacaklardý. Acýlar denizinde buluþmuþlardý. Adam iliðine kadar sevilmemiþti, kadýn ise geceler kadar sarýlmamýþtý hiç kimseye. Ýki yorgun ruh, iki firari kalp ve iki yaralý yürek birbirlerine panzehir oluyordu.

            Ve gecenin en koyu vaktinde bir çift yýldýz doðuyordu aþkýn has bahçesinde.

            Bir adam acemice gülümsemeye çalýþýyordu, unuttuðu gülümsemeyi.

            Bir kadýn özümsemeye çalýþýyordu hüzünlü bulduðu adamý.