Deli gömleði giydik, zannettik samur kaftan,
Yollar bir gün tükenir, hayâliyle avunduk.
Mecnun-u dil hûn idik, medet beklerken saftan,
Rüzgârlarý koklarken, yaðmurlarý savunduk.

Görmedik ömrümüzce, kat’a bir lahza sefa,
Kalem “kýrýlsýn” dedi; gözyaþlarýnda firâk.
Ne canândan gün gördük, ne kör felekten vefa,
Kana kýzýlcýk dedik, baykuþ elinde orak.

Ne namerde diz vurduk, ne diledik el aman,
Yara kabuk baðladý, katrandý ona merhem.
Paslandý can diþlisi, topal geziyor zaman,
Ýçinde yalnýzlýðýn, sermayesi üç dirhem.

Kadere hu demiþiz, baþ açýk sine üryân,
Dilimizde gül tasý, gül sunduk içimizden.
Bir türlü tükenmedi, ehlinde çeþm-i giryân,
Kýrlangýç bina yaptý, dökülen saçýmýzdan.

Ne daðlarda hâl kaldý, ne gecede bilmece,
Karanlýk gecelerde, kara kýlý ayýrdýk.
Iþk’a pervane idik, eritiyorken gece
Aklýmýzýn zârýný, iþte böyle sýyýrdýk.

Gün oldu dil tutuldu, yanarken hayâlimiz,
Zamana perde çektik, sabýrdý bize revâ.
Gün oldu nida verdi, daðda arzuhâlimiz,
Makberî’ce tükendi, vuslata olan hevâ

Makberî – Ahmet Akkoyun…17/12/2009...23:45…..Ýst