O kadar dolmuþtum ki onsuzlukla sonum hayrolur diye düþünüyordum. Rabbim affetsin beni. Ve esasen kendimi ifade ettiðim satýrlarý hikaye etmek istedim. Bir nevi kalbi arýnmadýr yazma hissi bende, bir nevi içimi pazar eylemedir.

            Siz hiç yâr diye sevdiniz mi birisini. Onsuz kaldýðýnýzda kendinizi yardan attýnýz mý? Yârsizliðin sonunu yar bildiniz mi? Yardýnýz mý yüreðinizi kara saplý bir býçak ile, tuz bastýnýz mý taze yaranýza?

            Bir adam bu kadar mý çok sever bir kadýný, bu kadar mý çok hasretini çeker? Gündüzünü gece eyler, gecesini zehir... Çiçeði dikene döner, kaburgalarý kýrýlýp kalbe batar.

Deðme þairler onun yanýnda þaircik kalýr, üstad diye bilinen yazarlar onun yanýnda çýrak sayýlýr. Ýçtenliði alýp götürüyor okuyaný, etkiliyor kalbi olaný.

            Gökten süzülüp gelen bir alýcý kuþ gibi yüreðini söküp almýþtý sevdiði. Gelen sevgiliyse onun için can verilmez mi, Hazreti Ýsmail olmaz mý insan, baþ uzatmaz mý o býçaða?  Uzanan el sevgilinin eliyse kuyularda Yusuf olunmaz mý, vasýl olunmak istenen Leyla ise çöllere düþüp Kays olunmaz mý uðruna?

            Yazdýklarým arzýhalimdir, böyle okunsun. Ve bir nefeste okumanýz için ve içimin nasýl onunla dolduðunu anlamanýz için de kocaman bir paragrafla anlatacaðým derdi derunumu.

            "Olmadýðýn bu dünya var ya, dönmesin daha iyi!" demiþti adam bir defasýnda. Bu nasýl bir aþk ki ruha yapýþýp kalmýþ. Onu yârdan ayýrmanýz imkansýz. Adam bir kene gibi yapýþýp kalmýþtý kadýnýn aþkýna. "Olmadýðýn bu can devrilsin. Seni aydýnlatmayan bir güneþ sönsün. Sana açmayan bir çiçek solsun. Görüyorsun ya, nasýl da sana kurmuþum kendimi? Bir saat gibi hep sende takýlý kalýyorum. Sana beþ var mesela seni beþ geçiyor." Kalpte ne varsa söze de o yansýr. Ýçte ne varsa dýþarýya da o akar: yaðmur, kahýr hem de sicim sicim... "Kalp ibrem sana dönük, dört yaným sen... Sen bana ay gibi parlak gelen sevgili! Yýldýz gibi eriþilmez olan ve okyanus kadar derin... Sende boðulmak ne de güzel, yok olmak..." Aþkýn müþahhas haliydi adam, aðzýna kadar aþk doluydu, yüzü gözü aþkla hemdemdi. Bir kadýn ancak bu kadar sevilirdi, adamýn kadýna duyduðu aþk, aþkýn Everesti'ydi. Yeryüzündeki bütün aþklarýn toplamý dahi adamýn aþkýnýn yanýnda tepecik gibiydi, aþkýn zirvesiydi. Rakýmý yüksek olanlar anlardý adamýn hali pürmelalini. "Bana seni vermeyen bir dünya olmasýn daha iyi! Kime yâr olmuþ ki bu dünya, bana da sensiz dar olmuþ iþte! Neden yaþýyorum, inan ki bilmiyorum? O  kadar þuursuzum ki ardýndan hiçbir þey bana tat vermiyor. Kalabalýklarýn içine karýþýyorum, parkama sarýlýp akýyorum öylesine. Bir iki damla gözyaþým misafirim hep, ele ele tutuþan bir çifti görmeyeyim!" Hiç nefes almadan sevebilirdi adam, kadýný. Hiç durmadan koþar gibi, hiç uyumadan... "Sen nerdesin þimdi, neden bu kadar uzun sürdü yokluðun, bir þey mi oldu yoksa, bir sevdaya mý kök saldýn salkým saçak filizlenmek için mutluluða? Bensizliðe mi yelken açtýn pupa yelken bir daha dönmemek üzere? Bir hakim edasýyla kýrýp kalemi beni sensizliðe mi mahkum ettin? Beni unuttun mu, yok mu bildin? Ama yaþýyorum ben zor da olsa!" Yazdýðý her cümle, sarf ettiði her söz, mana yüklediði her kelime ve vurguladýðý her ses adeta kanatlanýp uçan birer sihirli kelebek oluyor ve göz koyduðu kalbin dallarýna gelip konuyordu. Yâre selam oluyordu, yara oluyordu kalbe. "Kaç yalnýzlýðý giyindim üstüme, kaç kat hüzne sarýldým? Ve olmadýðýn her gün sarsýla sarsýla aðladým. Sandým ki deprem oluyor içimde, katýla katýla çaðladým. Sen nerdesin allah aþkýna! Farz et ki senden sonra üzerime kaynar su dökülmüþ ve yanmýþ sensiz sol yaným, kaburgalarýma deðin tesir etmiþ. Tek merhemim de sensin yani gelmeyecek misin? Boðuluyorum  el uzatýp almayacak mýsýn? Düþüyorum uçurumdan tutmayacak mýsýn?" Apansýz inen geceye benziyordu bazen, bazen de kýþ günü pýrýl pýrýl parlayan güneþe... Hiçbir þekilde göze görünmüyordu. "Sen nerdesin ya, nerelere gittin? Hangi sokaklarý bensiz gezdin, hangi bankta oturdun tek baþýna, hangi soðuðu yedin, hangi yemeðe tek baþýna kaþýk salladýn ve hangi þarkýyý dinledin?  Beni bu þehirde öksüz koydun, sokaklarýna mecbur kýldýn. Nerdesin sahi?" Adam o kadar güzel anlatýyordu ki derdini insanýn kýskanasý geliyordu, sebep yokken mutlu olasý... "Bu adam daha kaç bahar bekleyecek seni? Kaç zemheri yaþayacak, kaç yanýk atlatacak  ve daha kaç damla gözyaþý dökecek?  Mutlu deðilim hiç, eksik her yaným. Çayý bile þekersiz içiyorum. Hayatý sensiz yaþýyorum. Tatsýz ve tuzsuz her þey. Gül kokmuyor, papatya açmýyor, güneþ çýkmýyor, yaðmur dinmiyor. Olmuyor iþte olmuyor! Sensiz hayat çekilmiyor. Her taraf buram buram sensizlik kokuyor. Cehennemin stajýndayým sanki bu dünyada, içim kor kor yanýyor. Uçasým var þöyle en yükseðinden, konasým var yüreðinin dalýna, öpesim var doyasýya varsan tabi! Ölesim var yoksan tabi! Ruhumu sende kaybedesim var. Bir sünger gibi seni kendime çekesim var. Her tarafým kýrýlasýya sana sarýlasým var. Neredesin sen?"

            Böyle iþte benim içim sakýn dýþýma bakýp da aldanmayýn. Beni mutlu addetmeyin. O içi dýþý dertle yoðrulmuþ, hüzünle sývanmýþ adam  benim.

            -